راضیه عقیلی مهر

 اخیرا به مناسبت گرامیداشت روز خبرنگار، شورای اسلامی و دهیاری زیارت از توابع دشتستان بوشهر، طی مراسمی با حضور جمعی از مسئولان، اصحاب رسانه و مردم از سردیس زنده یاد علی پیرمرادی خبرنگار پیشکسوت دشتستانی رونمایی کرد.

انتشار تصاویر این سردیس در کانال های خبری به دلیل نداشتن شباهت با زنده یاد پیرمرادی موجب واکنش کاربران فضای مجازی و متاسفانه فراهم شدن تمسخر این سردیس برای اعمال این نوع کج سلیقگی شد. کاربران سازنده این سردیس را مورد نقد قرار دادند و خواستار ساختن سردیس دیگری از سوی یک هنرمند کاربلد و حرفه ای شدند. همچنین از اعضای شورای اسلامی و دهیاری زیارت خواستند نسبت به اینگونه موارد حساسیت بیشتری نشان دهد و به هر قیمت وجه شخصیتی افراد را در نگاه مردم زیر سئوال نبرد.

زنده یاد علی پیرمرادی از خبرنگاران پیشکسوت و مورد احترام منطقه دشتستان بود که قریب به نیم قرن در عرصه مطبوعات محلی استان بوشهر فعالیت داشت و بدون چشم داشت در این مسیر و با زبانی مختص به خودش قلم می زد و مطالبه گری می نمود. ایشان فروردین ۱۴۰۱ بر اثر سکته قلبی دار فانی را وداع گفت و جامعه مطبوعات و رسانه استان را عزادار کرد.

به طور حتم اقدام دهیاری زیارت برای ساخت و سفارش این سردیس که برگرفته از احترام و علاقه به زنده یاد پیرمرادی است بر کسی پوشیده نیست و قابل تقدیر است. خوب است این روند برای ساخت سردیس دیگر شخصیت های موثر و مردمی در عرصه مطبوعات محلی استان بوشهر مورد توجه شورای شهر و شهرداری استان بوشهر قرار گیرد. اغلب کسانی که در عرصه مطبوعات در جریان مطالبه گری قلم زده اند و می زنند دغدغه مندانی هستند که برای توسعه جامعه خودشان اهمیت قائلند و احساس مسئولیت می کنند.

این سردیس و سردیس های دیگر در شهر بوشهر قرار است در مهمترین و پرتردد ترین مکان ها جانمایی شود. چرا باید نازیبا ساخته شوند؟ رضایت مردم باید اولویت مسئولان شهری و روستایی نسبت به ساخت این سردیس ها باشد. مردم باید با مشاهده ظاهر فیزیکی آن شخصیت در قالب مجسمه یا سردیس به جنبه معنوی او نیز دست یابد. فراخوان بزنید و از هنرمندانی کمک بگیرید که در این هنرنمایی حرفه ای هستند. به هر قیمت، کیفیت را فدای سهل انگاری نکنید.

یک کارشناس فضای شهری در بوشهر که تمایل نداشت نامش عنوان شود معتقد است دلیل این کج سلقیگی ها این است که سال ها به دلایل مشخص، کرسی مجسمه سازی در دانشگاه های کشور تعطیل شده بود و به همین جهت مجسمه سازی در کشور ما از شکل حرفه ای خارج و تابع ذوق و سلیقه فردی شده است.

وی بیان می دارد که این هنر تا یک دهه پیش در خاموشی و فراموشی به سر می برده است. اما امروزه به کمک فضای آموزشی که گالری ها فراهم کردند با آموزش و معرفی هنرمندان جوان مجدد پا به عرصه گذاشته است.

این دکتری شهرسازی معتقد است صرف نظر از گذشته افتخارآمیز این طیف هنری اکنون این هنر را نوپا قلمداد می کنیم! و تا رسیدن به تندیس سازان بزرگ راه درازی داریم. از این رو این همه مجسمه کج و بدون مقیاس نتیجه به کما رفتن این هنر طی سال هاست.