اتحادخبر-اکبرصابری،زینب رنج کش: در تاریخ ۳۱ شهريور ۱۳۵۹ رژيم بعثی عراق با برنامه‌ریزی قبلی و به منظور برانداختن نظام تازه تاسیس شدۀ جمهوری اسلامی ایران و اشغال بخش هایی از خاک عزیز ایران از جمله خوزستان، جنگ وسیعی را عليه ايران شروع کرد. رييس جمهور عراق که در آن زمان صدام حسین بود، با حاضر شدن در مقابل دوربين‌های تلويزيونیِ عراق، قرارداد ۱۹۷۵ الجزاير را پاره کرد، و شروع تجاوز رژيم بعثی عراق به خاک جمهوری اسلامی ايران را اعلام کرد که گرچه در ابتدا نیروها و مرزبانان ایران غافلگیر شدند و عراقی ها موفق شدند بخش هایی از کشورمان را اشغال کنند اما به سرعت نیروهای نظامی ایران و نیروهای مردمی بسیج شدند و به سوی جبهه های نبرد شتافتند و به تدریج ورق برگشت و با هر عملیات بخش هایی از خاک کشور عزیزمان از متجاوزین عراقی پس گرفته شد و دشمن به عقب رانده شد. به همین مناسبت هرساله 31 شهریورماه تا ششم مهر ماه هفته دفاع مقدس نامیده شده است. اتحاد خبر با توجه به این مناسبت و گرامیداشت یاد و خاطره تمام افرادی که برای سرپا ماندن این مرز و بوم جان دادند، مجروح شدند و جنگیدند با یکی از این رزمنده ها، جانبازان و یا آزادگان به گفتگو می نشیند تا خاطرات ارزشمند و شنیدنی آنها از دفاع مقدس را یادآوری نماید. در همین راستا امسال از دکتر محمدرضا بحرانی که قریب 30 ماه داوطلبانه در جبهه ها حضور داشته و جانباز شده است را برای این گفتگو دعوت نمودیم. با ما همراه باشید.

لطفا خود را معرفی بفرمایید.

-ضمن تشکر از دعوت شما از بنده برای این گفتگو باید بگویم خیلی خوشحالم که در دفتر هفته نامه اتحاد جنوب شمارا ملاقات می کنم، کار شما بسیار شریف و ارزشمند است. شاید مدیران فرهنگی ما تاکنون به میزان اثر بخشی چنین پایگاه خبری فکر نکردند که می تواند در تعالی و شفاف سازی و پیشرفت شهرستان و استان نقش داشته باشد که تاکنون هم داشته است و شاید به بعد فرهنگی آن فکر نکرده ایم و نهایتا به بعد اطلاع رسانی‌اش دقت کرده اند.

-بنده، محمدرضا بحرانی، استادیار روانشناسی دانشگاه پیام نور بوشهر هستم.

چندساله بودید که جنگ شروع شد و از اولین اعزامتان به جبهه بفرمایید.

-شهریور۱۳۵۹که جنگ شروع شد من ۱۶ ساله بودم و در همون آبان سال ۵۹ با تعدادی از بچه های دالکی آمدیم بسیج مرکزی بوشهر و آموزش نظامی دیدیم برای اعزام به جبهه اما پس از آموزش وقتی قرار شد اعزام شویم پدرم کسالتی داشت که من نتوانستم گروه را همراهی کنم تا سال بعد که اعزام شدم.

آیا خانواده از رفتن شما به جبهه رضایت داشتند؟ اگر رضایت نداشتند چگونه رضایتشان را جلب کردید؟

-سال اول جنگ پدرم به خاطر کسالت و بیماری که داشت موافق نبود اما در اسفند ماه سال ۱۳۶۰ که دیگر من کلاس دوم دبیرستان بودم رضایت دادند و اعزام شدیم شیراز پادگان شهید عبدالله مسگر و در قالب تیپ المهدی سازماندهی و به منطقه عملیاتی شوش اعزام شدیم.

مجموعا چندبار و به چه مدت در جبهه بودید؟

-مجموعا ۹ بار به جبهه اعزام شدم که ۵ بار آن در دوره دانش آموزی و ۴ بار آن دانشجوی دانشگاه فردوسی مشهد بودم و مجموعا حدود ۳۰ ماه در جبهه حضور داشتم.

به یاد دارید بار اول چه کسانی با شما بودند؟

-بله کاملا به یاد دارم مگر می‌شود آن مرحله از زندگی را فراموش کرد. آن ایام قطعه هایی از زندگی هست که همچنان جاری هستند و مستمرا آن روزها را زندگی میکنم کسانی که در یک گروه با هم بودیم سید اسماعیل حسینی نژاد که معلم و بزرگ ما بود، برادرش سید محمدرضا حسینی نژاد، شهید ابراهیم بارگاهی، زنده یاد محمد بحرینی، اکبر حقیقت، بخشعلی جوکار، اصغر محمدنژاد و عبدالرسول احمدی.

یک خاطره تلخ و یک خاطره شیرین از دفاع مقدس برایمان بگویید.

-واقعیت این که تمام لحظه ها تمام روزها و شب های جبهه همه اش خاطرات ارزشمند و عمدتا از جنس شیرین هست. در آن زمان شهید شدن دوست جوان کنارمان یا پرپر شدنشان برایمان شاید تلخ بود اما بنظرمان همه دوستان ما آرزوی چنین تعالی داشتند و همه آرزوی شهادت در راه خدا را داشتند، پس نمی شود گفت تلخ، حتی این هم تلخ نیست. به یاد دارم عملیات محرم بود فکر می کنم ۱۵ماه محرم بود در کوه های "جبال حمرین" بودیم با فراز و نشیبی عملیات را شروع کردیم من تخریبچی تیپ۱۷علی بن ابی طالب قم بودم، یک سنگر تیربار از عراق مانده بود که نمی گذاشت ما جلو برویم. و من همانجا تیر خوردم ولی میتوانستم ادامه دهم. به مچ دستم تیر خورده بود اینور دستم خورد و آنطرف درآمد. من حدودا کمتر از۱۸سال سن داشتم، یکی از من کوچکتر بود روی زانو بلند شد و سنگر را زد و ما توانستیم جلو برویم.

این صحنه هنوز توی قلب و ذهن من مانده است و این برایم یکی از شیرین ترین خاطره هاست در آن حجم آتش این حس خیلی خوبی بود.

خاطره تلخ نیز مربوط به عملیات کربلای ۵ ما در سنگر جلو تاکتیکی بودیم قرار بود خاکریز جلو را یکدست کنند یک شب در سنگر ما ۱۰تا ۱۲نفر راننده های لودر از جهاد آورده بودند تا این کار را انجام دهند ما بچه های تخریب و اطلاعات عملیات در این سنگر بودیم هر چند دقیقه یکی از راننده ها را صدا می زدند تا بروند و خاک بریزند با لودر اما همه بیشتر از چند تا بیل خاک بیشتر نمی توانستند بیشتر بریزند و همه یکی یکی شهید شدند و ما نمی توانستیم کاری کنیم و این خود باعث تاثر ما می شد. نمی توانم بگویم شب تلخی بود زیرا همه می دانستیم چرا آمده ایم و آرزوی همه تعالی بود.

در چه عملیات هایی حضور داشتید؟

-در عملیات فتح المبین، عملیات محرم، عملیات کربلای 5، عملیات والفجر ۱۰ و عملیات مرصاد.

بنظرتان زمان جنگ زمان جنگ چه چیزی باعث شد تا جوانان به جبهه بروند؟

-عوامل مختلفی موجب ترغیب و انگیزه حضور جوانان در جبهه ها بود برجسته ترین آن عشق و ارادت به فرمان امام خمینی رضوان الله تعالی علیه بود. واقعا زمانی که حضرت امام توصیه می کردند خیل عظیمی از جوانان عاشقانه داوطلب حضور در جبهه ها می شدند. هویت اکثر جوانان زمان جنگ گرایش خیلی قوی و صریحی به حق طلبی و عدم دلبستگی به دنیا و عشق به شهادت خیلی غالب بود و طبیعی بود که حضور در جبهه و شرکت در جنگ فرصت بسیار خوبی برای این عطش بود همچنین انگیزه دفاع از میهن و مردم نیز جزو انگیزه ها و محرک های تاثیر گذار برای خیلی از جوانان بود.

آیا در دوران جنگ مجروح شدید؟ اگر بله برایمان از آن روزها بگویید.

-چند بار مجروح یا مصدوم شدم یک بار در عملیات محرم در شب عملیات در میدان مین گلوله مستقیم به دستم خورد و خیلی خونریزی کرد اما تا ظهر فردا ادامه دادم و بعد اعزام شدم به دهلران و اندیمشک و از آنجا نیز به بیمارستانی در اراک یک بار دیگه هواپیمایی های عراقی خط ما را بمباران شیمیایی کردند و من در بیمارستانی در اسلام آباد غرب بستری شدم.

یکی از افتخارات خود را در دوران جنگ برایمان بگویید که برآن می بالید؟

-(سکوت و اشک) سربازی امام

پشتیبانی مردم در آن دوران چگونه بود؟

-واقعا بی نظیر بود و عجیب و چه حس خوبی بود که بیشتر آنچه استفاده می‌شد رویش نوشته بود اهدایی مردم فلان شهر یا روستا به جبهه های حق علیه باطل.

تا به حال از رفتن به جبهه پشیمان شده اید؟

-هرگز به هیچ وجه پشیمان نیستم بلکه واقعا تاسف میخورم بابت آن زمان هایی از جنگ که توفیق حضور نداشتم و چقدر حسرت می خورم که لیاقت و سعادت شهادت نصیبم نشد و الان که در آستانه ۶۰ سالگی هستم آن انتخاب ۱۶ سالگی برام بسیار ارزشمند و خردمندانه بود هیچ گاه آن رفتار و انتخاب ها را یک هیجان یا یک احساس زودگذر نمیدانم و واقعا فکر میکنم آن توفیق در سایه عشق و ارادت به امام یک رزق و روزی بود.

از نظر خیلی ها پذیرش قطعنامه دیرهنگام بود نظر شما در این باره چیست؟

-قطعا ما هیچ گاه راضی به شروع و ادامه جنگ نبودیم و بدون تردید هم شروع جنگ و هم ادامه جنگ به ما تحمیل می شد یعنی ادامه جنگ در آن شرایط اجتناب پذیر بود بنده خیلی از تفسیرها و تحلیل هایی که در سال های بعد از جنگ تاکنون در مورد چگونگی خاتمه جنگ میشه را قبول ندارم چون درک ابعاد پنهان شرایط آن موقع کار ساده ای نیست. به نظر من قطعنامه را هم ما مثل خود جنگ تحمیلی پذیرفتیم یعنی فشار های همه جانبه به گونه ای شد که پذیرش قطعنامه در آن شرایط خردمندانه ترین تصمیم تلخی بود که به موقع گرفته شد.

حال و روز بعضی از رزمندگانی که آن دوران بودند و جنگیدند خوب نیست و شاید در آسایشگاه روانی بستری باشند بنظرتان ادای دین مردم و مسئولین به آنها چگونه است؟

-خیلی از رزمنده های دوران جنگ تحمیلی حال و روز خوبی ندارند و یک آسیب شناسی دقیق علمی میتونه توصیف و تبیین نزدیک به واقعیتی از این موضوع ارائه بده ولی در هر صورت حقیقت این هست که هم ما دوستان و همسنگران این عزیزان و هم مسؤولین و مدیریت بخش های مختلف و همچنین خیلی از مردم دچار یک غفلت و کم دقتی جدی در مورد حقوق طبیعی این جانبازان عزیز شده ایم.