احمد خواجه حسنی

««بسیار شنیده و خوانده ایم که انقلاب فرزندان خود را می خورد، چون تجربه بسیاری از انقلاب ها حکایتی از این واقعیت هستند.
انقلاب زمانی شروع به خوردن فرزندان خود می کند که از خود عبور کرده و تبدیل به نظم و نظامی مستقر شده و از انقلاب فقط نامی را با خود حمل می کند، انقلاب دینی ایران نیز از این قاعده مستثنا نیست، عبور و گریز از امام دقیقاً از زمانی آغاز شد که (ائتلافی نامقدس میان سه گروه یا سه تشکل پادگفتمانی) شکل می گیرد.
"انقلابیون پسا انقلاب"  _ "انقلابیون فراانقلاب"  و "انقلابیون فروانقلاب" این سه گروه، امروز به نام نامی انقلاب و اسلام نه تنها در حال خوردن فرزندان انقلاب، بلکه خوردن خود انقلاب و رهبران آن هستند. اینان با به بند کشیدن و محصور و محدود کردن مفهوم و مقصود انقلاب و اسلام و منزلت استعلایی و قدسی بخشیدن به منظر و نظر و عمل خود در این عرصه مجالی برای شنیدن نغمه چنگ و چگور انقلابی مقصود دیگران باقی نگذاشته اند.

✓ انقلابیون پسا انقلاب، همان تازه به دوران رسیده های پر مدعایی هستند که دیر آمده اند اما سخت مایلند زود به همه چیز برسند!
این گروه که نه در تقریر گفتمان انقلابی و نه در تثبيت و ترویج آن نقشی داشتند آنگاه که کسب قدرت را نه «وسیله» که «هدف» یافتند و بر آن شدند که همچون لنین بر موج انقلاب سوار شوند و آن را در جهت امیال و اغراض خود مصادره کنند، اندک اندک خود را به عنوان مفسر و نماینده و پاسدار انقلاب و دستاوردهای آن تعریف و تصویر کرده و شروع به حاشیه زدن به گفتمان امام و ارائه قرائتی دگرگونه از آن کردند.
امروز این عده که از هجمه به شالوده های استوار انقلاب طرفی نبسته اند، بد دفاع کردن از آن را رسالت و هدف خود قرار داده اند و تمامی مفاهیم والا و لبریز از معانی انقلاب و امام را به سخره گرفته و مصداق های خاص خود را بدانان بخشیده اند.

✓ انقلابیون فرا انقلاب، همان کاتولیک تر از پاپ هایی هستند که خود را تجسم و تبلور دین و انقلاب می دانند این عده سخت تلاش دارند تا اقتدار بیان هر نوع گزاره جدّی درباره انقلاب و آرمان های آن و نیز اهلیت و صلاحیت غسل تعمید دادن دیگران و نامیدن آنان با واژگانی نظیر انقلابی غیر انقلابی، ضدانقلابی را از آن خود کنند و با مصادره کردن دال و مدلول و ظرف و مظروف انقلاب آن را به رنگ فراگفتمان سیادت طلب و قدرت محـور خود درآورند.

✓ انقلابیون فرو انقلاب، انقلابیون دگرگون و متحول شده و فرو مانده از راه انقلاب هستند.
اینان یاران غار گذشته و خاران راه حال هستند، همان انقلابیون دو آتشه ای که در گذر زمان، تحوّل حال و احوالی داشته اند، دگردیسی یافته اند و بر صورت و سیرت محافظه کاران غیر انقلابی و خواهان حفظ وضع موجود ظاهر گشته اند.
شاید بتوان گفت که اینان همان طبقه متوسط جدیدند که ثروت و قدرت آن ها را به زمین و زمان قفل کرده و صدای هر چنگ و چگور انقلابی آنها را پریشان، عصبی و آشفته می کند، و این چنین است که انسان و جامعه ایرانی شاهد بروز و ظهورِ آشکارترین و در عین حال زمخت ترین جلوه ی پدیده امام گریزی هستند»».[۱]
پ ن؛
۱_ سیاه، سفید و خاکستری (واقعیت های سیاسی ساخته می شوند؟) اثر محمد رضا تاجیک