اتحادخبر-ساناز دانشگر: رشته کیک بوکسینک ورزش خطرناکی است که بانوی جوان برازجانی با علاقه آن را انتخاب کرده است. او در گفتگو با خبرنگار اتحادخبر از سختی ها، ناملایمات، اشک ها و لبخندها، آرزوها، موج های منفی اطرافیان و نداشتن فدراسیون برایمان می گوید که شما را به خواندن این گفتگوی ورزشی دعوت می کنیم.

فوزیه شجاعی متولد برازجان است. او رزمی کار رشته کیک بوکسینگ و مربی این رشته است. این ورزشکارموفق شده است دو مدال طلا استانی و یک مدال طلا کشوری را به دست آورد. این بانوی جوان فوق لیسانس بین المللی عمران، طراحی، چیدمان دارد و آن طور که به ما گفته است به زودی مدرک مربی گری بین المللی خود را در رشته کیک بوکسینگ می گیرد.



شروع ورزشی با هندبال و والیبال
ورزشکار جوان  شروع ورزشی خود را به این نحو شرح می دهد: از 11 سالگی در دوران راهنمایی هندبال و والیبال را به مربی گری سوسن ریاحی کار می کردم. از آن زمان تا 18 سالگی این ورزش ها را کار می کردم  که بعد به دلیل درس خواندن آن ها را رها کردم. در آن زمان مسابقات استانی و کشوری را به شکل گروهی شرکت کرده ام. پس از اینکه درگیر درس خواندن شدم ورزش را رها کردم.

علاقه مند به ورزش های خیلی خشن
فوزیه شجاعی از زندگی در خانواده کاملا ورزشی یاد می کند و می گوید: برادرانم ورزش کار می کنند و مربی بدنسازی هستند. به ورزش های خیلی خشن علاقه مند بودم. سال های قبل از شروع رزم بارها پیشنهاد ورزش رزمی را می دادم که پدرم به دلیل ترس از آسیب در صورت و اعضای بدنم مخالفت می کردند. چون تک فرزند دختر هستم کمی روی این موضوع حساس بودند. الان چهار سال و نیم است که به صورت حرفه ای در ورزش رزمی فعالیت دارم و علاوه بر آن در حال حاضر مربی کیک بوکسینگ هستم.



رضایت پدر با کشف استعداد
این مربی کیک بوکسینگ در تکمیل صحبت  های خود می گوید: با اصرار مادر و برادرانم پدرم راضی شد. خانواده می دیدند که در ورزش رزمی استعداد خاصی دارم و بدون تمرین می توانم دو برابر وزن خود را بلند کنم. اینجور شد که آن ها نیز از ورزش کردن من استقبال کردند. دوستان زیادی به پدرم می گفتند که او خیلی استعداد دارد و اگر ادامه دهد حتما موفق می شود.

ورزش حرفه ای به مدت چهارسال
ورزشکار جوان برازجانی از شروع آموزش های کیک بوکسینگ و سختی های آن می گوید: ابتدا برای کلاس های آموزش به مدت یک سال بوشهر می رفتم. حدود سه ماه بود آموزش دیده بودم که برای اولین بار مسابقه کشوری که در شیراز برگزار شده بود، شرکت کردم. به دلیل مشکلات و خستگی از رفت و آمد به بوشهر، کار کردنم، درس خواندنم تصمیم گرفتم پس از یک سال کلاس هایم را به برازجان منتقل کنم. هزینه  کلاس هایم را خودم می دادم. حدود سه سال می شود که به صورت حرفه ای در برازجان فعالیت ورزشی ام را ادامه می دهم.



برادرانی که مشوق های اصلی خواهرشان هستند
فوزیه شجاعی علاقه شخصی اش را ورزش کیک بوکسینگ می داند و درباره  حامیان سال های ورزشی خود می گوید: پشتیبان و حامی اصلی ام برادرانم بودند. هر دو برادرانم مشوق من بودند. یکی از برادرانم می گفت: آبجی ببین کسانی که ام ام ای کار (به مجموعه ای از رقابت های رزمی حرفه ای اطلاق می شود) هستند؛ چقدر قشنگ مبارزه می کنند؛ دختر همیشه باید شیرزن باشد (با لبخند). همین حالا هم خیلی پشتیبان من هستند و می گویند: مسابقه ترکیه که می خواهی بروی حاضر هستیم تو را همراهی کنیم. با تشویق های آن ها شوق بیشتری پیدا کردم و ادامه دادم. انشاالله اگر عمری باشد ادامه خواهم داد.

رشته خطرناک کیک بوکسینگ
شاید برای شما این سوال پیش آمده باشد که کیک بوکسینگ چه جور ورزشی است!؟ رزمی کار با انگیره در این باره می گوید: خیلی ها درباره ورزش کیک بوکسینگ از من سوال می کنند و فکر می کنند که این ورزش تلفیقی از بوکس و با حرکات دست است. در این ورزش دست و پا مورد استفاده قرار می گیرد. این رشته خیلی خطرناک است و کسانی که می خواهند بیایند و به آن ها آموزش بدهم به خانواده های آن ها توضیح می دهم که مسابقاتی که قرار است شرکت کنند به چه شکل است. کیک بوکسینگ شبیه ووشو است که در ورزش ووشو گرفتن دارد ولی کیک بوکسینگ گرفتن ندارد و سخت تر است. حرکت های زانو دارد که اگر در مسابقات خارج از کشور بخواهید شرکت کنید، حرکت های زانو و آرنج مجاز است. کشتی، گرفتن و زدن به زمین ندارد.



آینده نامعلوم کیک بوکسینک در استان بوشهر
مربی جوان کیک بوکسینگ با توجه به آینده نامعلوم این رشته می گوید: در استان بوشهر رشته کیک بوکسینگ به دلیل خطرناک بودن شرکت کننده های زیادی ندارد. خانواده ها  به فرزندان خود اجازه نمی دهند وارد این رشته شوند. همین حالا به من هم می گویند: این ورزش را ادامه می دهی که چه شود و به کجا برسی؟ وقتی آینده ای در این ورزش نداری! وقتی کسی از تو پشتیبانی نمی کند  چه می خواهی کنی؟ بیشتر خانم ها وشو یا کاراته کار هستند. کیک بوکسینگ کارها زیاد نیستند. چون این رشته از همه رشته ها خطرناک تر است.

دخالت و موج های منفی اطرافیان
او در تکمیل صحبت های خود می گوید: موج های منفی زیاد است. در استان ما خانم ها را همیشه پایین تر از آقایان حساب می کنند. فکر می کنند خانم ها بدرد رشته رزمی نمی خورند. بار ها به من گفته اند چه کسی گفته است که خانم رزمی کار شود. خوشبختانه خانواده من راضی بودند اما اطرافیان اصلا برخورد خوبی نداشتند و به طور مرتب به مادرم می گفتند: چرا اجازه داده ای دخترت این رشته را انتخاب کند. کیک بوکسینگ رشته ای مردانه است. در استان ما بخصوص در شهرستان دشتستان وقتی می گویم: کیک بوکسینگ کار هستم. زیاد از این رشته استقبال نمی شود. چند سالی می شود مورد توجه قرار گرفته است اما می دانم خانواده ها می ترسند. که بلایی سر فرزندانشان بیاید. خدا را شکر در این سال ها که کار کرده ام شکستگی نداشته ام تنها کبودی بوده اما  برای طرف مقابلم آسیب دیدگی به همراه داشته ام.


بانوی طلایی برازجانی از نبود فدراسیون کیک بوکسینگ می گوید
ورزشکاری که چند سال است بطور جدی کیک بوکسینگ کار می کند با تاسف به نبود فدراسیون این رشته و مشکلات پیرامون آن اشاره می کند و می گوید: در استان ما متاسفانه فدراسیونی برای رشته کیک بوکسینگ وجود ندارد. درگیر گرفتن مدرک بین المللی کیک بوکسینگ هستم که در کرج باید شرکت کنم. الان مدرک درجه سه کیک بوکسینگ را دارم که به دنبال بین المللی کردن مدرکم هستم. تمریناتم را در هلال احمر و بیرون انجام می دهم. تنها بانویی هستم که در برازجان کیک بوکسینگ کار می کنم. از طرف شخص یا ارگان خاصی در دشتستان و استان بوشهر  هیچ حمایت مالی نمی شوم و همه هزینه ها بر دوش خودم و خانواده ام است. حدودا برای رفتن به مسابقه ترکیه باید بیش از 20 میلیون هزینه کنم. دو مدال طلای استانی و یک کشوری دارم.

اگر مدال جهانی کسب کنم
فوزیه شجاعی از شخصی ترین آرزوی خود که برای رسیدن به آن بی تردید تلاش می کند؛ می گوید: آرزوی من این است که باعث علاقه  بیشترم در رشته رزمی نیز می شود؛ مدال جهانی را به دست آورم و آن را به هموطنان کرمانشاهی ام تقدیم کنم. وقتی سیل آمد و مردم آسیب دیدند. بغض خاصی در وجودم رخنه کرد و گفتم: خدایا می شود من در اولین مسابقه جهانی شرکت کنم و مدالم را تقدیم آن ها کنم.



پارادوکسی که برای همه عجیب است
رزمی کار برازجانی با اشاره به مهربانی و مردانه بودن در زندگی شخصی خود می گوید: شاید باورتان نشود همه به من می گویند: آنقدر که مهربان هستید چرا این رشته را انتخاب کرده اید؟ این سوال برای همه پیش آمده! در فضای مجازی از من سوال می کنند خانم شجاعی چرا این ورزش خشن را انتخاب کرده اید!؟ به آن ها می گویم: واقعا خشن بودن را دوست دارم. در زندگی یک جاهایی آدم مهربان است. یک جاهایی هم باید مثل مرد بود. مردانه بودن به این معنا نیست که از جنس مخالف باشی؛ همیشه به خود می گویم من دست کمی از مردها ندارم.

خداوند قدرت زیادی در مشت ها و پاهایم قرار داده است
فوزیه شجاعی از قدرتی که خداوند به او داده و در رینگ  بسیار خشن است اشاره می کند و می گوید: وقتی در رینگ مبارزه می کنم؛  اصلا این چیزی که الان اینجا نشسته ام نیستم. خیلی خشن هستم. بیاد دارم در مسابقه ای شرکت کرده بودم و بینی رقیب را شکستم. مربی رقیب به من گفت: چقدر تو وحشی هستی!(با خنده) وقتی این کلمه را به من گفت بیشتر انگیزه گرفتم. گفتم: خدایا شکرت در مبارزه به جایی رسیده ام. الهی شکر؛ گویی خدا می خواست وارد این رشته شوم، یک قدرتی در مشت ها و پاهای من قرار داده است که وقتی قدرتی کار می کنم واقعا دست های استادم در میت گرفتن خواب می رود. استادم به من می گوید: آنقدر قدرت پای تو  عالی است که زیر 30 ثانیه حریف تو را ناک اوت می شود.



شخصی که پایش را از گلیمش درازتر کرد را زدم
مربی کیک بوکسینگ خاطره دعوای خیابانی با شخصی را تعریف می کند که باعث مزاحمت او با حرف های رکیک شده است. او می گوید: این موضوع را حتی خانواده ام نمی دانند و الان با گفتن آن شگفت زده می شوند. یک بار شخصی که پشت ماشین نشسته بود شروع به اذیت کردن کرد. تا جایی که بتوانم به مزاحمت های خیابانی اهمیت نمی دهم. شخص مقابل حرف های ناخوشایندی می زد. حرف خاصی زد که به کنار ماشین رفتم و به او گفتم: اگر خواهر یا مادر خودت بود اینجور رفتار می کردی؟! گفت: خواهر و مادر من مثل تو نیستند. وقتی این را گفت: پای راستم را بلند کردم و توی صورتش که پشت فرمان نشسته بود زدم. خلاصه دعوا شد. از دماغ او خون آمد و پیاده شد که من را بزند اما نمی توانست این کار را کند و همه جمع شدند.  بقیه مغازه داران می دانستند که مقصر است و اولین بارش نیست. هر کسی که رد می شود. حرفی می زند و گویا طرف پرونده خاصی دارد.


ناعدالتی داوران در رینگ
ورزشکار برازجانی با تاسف به اینکه داوران داخل رینگ عدالت را رعایت نمی کنند می گوید: متاسفانه در این ورزش خیلی ناراحت هستم. در کیک بوکسینگ داورهای داخل رینگ ناعادلانه قضاوت می کنند. اصلا تعهد یا این که بگوییم قسم خورده اند وجود ندارد. برای شرکت در مسابقات کشوری وقتی به شهرهای دیگر می روم. داوران رینگ دوست دارند شهر خودشان بالا بیایند. منی که از شهر دیگر در رینگ هستم؛ آنقدر ایراد و خطا می گیرند. می خواهند بقیه را زمین بزنند و حق خیلی ها را می خورند.



مهم ترین آرزو: شرکت در مسابقات خارج از کشور و آوردن مدال برای هموطنان
این بانو از آرزوهای ورزشی خود با اشتیاق اشاره می کند و می گوید: آرزو دارم به جایی برسم که الگویی برای همه باشم. دوست ندارم به جایی برسم و خودم را فراموش کنم. خصلتی که الان دارم. با همه که مهربان هستم و این انسانیت را دارم. دوس دارم در اوج که می رسم این حس قوی تر شود. مهم ترین آرزوی من این است که مسابقات خارج از کشور شرکت کنم و مقام بیاورم.
در کشور زیاد مسابقات را  شرکت نمی کنم، مقام استانی و کشوری دارم. شش ماه به صورت حرفه ای تمرین می کنم و بعد به مسابقه می روم. بیش ترین تمریناتم را به امید رفتن به خارج از کشور انجام می دهم.

به رسمیت نشناختن رشته کیک بوکسینگ
فوزیه شجاعی از بالا بودن هزینه های رشته کیک بوکسینگ اشاره می کند و می گوید: وقتی مدال قهرمانی می آورم تنها کسی که از من قدردانی می کند. خانواده ام و مربی ام هستند. هیچ فدراسیونی رشته کیک بوکسینگ را حمایت نمی کند. در این چهار سال همه هزینه های باشگاه و ... را خودمان می دهیم. کسانی هستند که دوست دارند این ورزش را آموزش ببینند که متاسفانه شهریه برای آن ها زیاد است . تمام هزینه ها را از جیب پرداخت می کنم. یه مدال قهرمانی استانی آوردم که دو روز در کمدم گذاشتم رنگ آن رفت. این مدال تنها و لوح تقدیر را می خواهم چکار کنم. درست است که قهرمانی خیلی مهم است. شما وقتی قدردانی از کسی می کنید که وارد تیم ملی شده است یا در المپیاد شرکت کرده است. در حالی که از صفر باید ورزشکار را حمایت و پشتیبانی کرد. باید دید که یک ورزشکار از چه سختی هایی برای رسیدن به این جایگاه عبور کرده است. استان ما اصلا رشته کیک بوکسینگ را حمایت نمی کنند.



از ملی پوشان حمایتی نمی شود
این مربی از علاقه زیاد خود به شرکت در مسابقات خارجی تاکید می کند و از مشکلات ملی پوشان می گوید:  روزی که این رشته را انتخاب کردم دوست داشتم مسابقات خارج از ایران را شرکت کنم و برای کشورم مدال آور  باشم. الان به من می گویند: چرا وارد تیم ملی نمی شوی؟! اگر از من درخواست هم بشود وارد نمی شوم، چون هیچ حمایتی نمی شود. دوستانم که در تیم ملی بودند از مشکلاتشان خبر دارم. بودن در تیم ملی تنها اسم  قشنگی دارد وگرنه هیچ حمایتی در کار نیست. دوست دارم آزادانه به هر جایی که می خواهم برسم. تیم ملی محدودیت های خاص خود را دارد.

در خواب و بیداری در رینگ مبارزه می کنم/ ایمان دارم در مسابقه ترکیه مدال می آورم
رزمی کار پرتلاش برازجانی با توجه به اینکه حدود یک سال می شود که فکر و زندگی اش مسابقه ترکیه شده است می گوید: فعلا بخاطر کرونا  مسابقات به تعویق افتاده است. الان اگر بخواهم به مسابقات ترکیه بروم هیچ حمایتی از طرف فدراسیون نیست. مجبورم از جیب خودم و خانواده ام هزینه کنم. هیچکس حمایتم نمی کند. ایمان دارم اگر کسی باشد من را ساپرت کند و به مسابقات خارج بفرستد می دانم که دست خالی برنمی گردم. شب ها خواب می بینم که در رینگ مبارزه می کنم. خیلی سخت می کوشم تا به این مسابقات بروم.



آرزویی که به  بهترین خاطره زندگی ام تبدیل شد
فوزیه شجاعی خاطرات زیادی در رشته رزمی دارد  ولی از خاص ترین آن یادآوری می کند و می گوید: وقتی برای اولین بار وارد سالن ورزشی شدم. لاستیک های 200 کیلویی افتاده بودند. با حسرت به آن ها چشم می دوختم و به مربی ام می گفتم: روزی می رسد که من این لاستیک را بلند کنم. استادم گفت: از تلاشی که از تو می بینم صد درصد می شود. دو ماه گذشت که با آیتمی که استاد برایم چیده بود. خودم رفتم و لاستیک را بلند کردم و بدون آن که حواسم باشد آن را می غلتاندم. وقتی این کار را کردم. استادم به من نگاه کرد و با اشکی که در چشمان او نمایان بود گفت: دیدی توانستی. آن لحظه بهترین خاطره زندگی ام شد. آرزو داشتم لاستیک را بغلتانم و به آن رسیده بودم به این نتیجه رسیدم که می توانم کارهای بزرگ تر دیگری را انجام دهم. نشستم و کلی اشک ریختم و به خودم گفتم: می توانم به بهترین مرتبه ها برسم.

وقتی همه در خواب ظهر تابستانی بودند ؛ برای رسیدن به اهدافم به بوشهر می رفتم
این مربی برای رسیدن به آرزوها و خواسته های خود سختی های زیادی را متحمل شده است. او که دختری پرتلاش است در این باره می گوید: برای رسیدن به اینجایی که هستم، سختی های زیادی را تحمل کردم چون کار می کردم وتحصیلاتم را ادامه می دادم. فوق لیسانس بین المللی معماری از دانشگاه انگلیس در تهران را دارم. در حال حاضر نیز به دنبال مدرک بین المللی آمریکا هستم که به صورت آنلاین امتحان می دهم تا مدرک هنرهای تجسمی را بگیرم. خانواده همیشه حمایت می کنند ولی دوست دارم خودم درآمد داشته باشم و کارهایی را که انجام می دهم را پرداخت کنم. زمانی که کلاس های بوشهر را می رفتم؛ در تابستان ساعت دو ظهر آن هم در منطقه ما با شدت گرمایی که وجود دارد. همه در خواب راحت و ناز  بودند. من در جاده بوشهر می رفتم تا به کلاس برسم. تنها شاگردی بودم که هیچ زمانی غایبی نداشتم. تمام این سختی ها به کنار وقتی درس می خوانی و کلاس بوشهر می روی ، در جای دیگر کار می کنی و می خواهی هزینه آن ها را پرداخت کنی، بسیار خسته کننده است. بیشتر وقت ها  فقط قهوه می خوردم تا در رانندگی خواب نروم. خواب راحتی نداشتم. الهی شکر تحصلاتم تمام شد و توانستم مدرک کیک بوکسینگ را بگیرم و از بوشهر به برازجان آمدم. الان هم کاملا روی پای خودم ایستاده ام .


حمایت خانواده و استادم در برابر موج های منفی/  مهاجرت از برازجان به دلیل فرهنگ اشتباه
ورزشکار برازجانی با ناراحتی از موج های منفی زیادی که در اطراف خود لمس کرده اما هیچگاه در مقابل آن ها کم نیاورده است می گوید: خانواده ام خیلی من را حمایت کردند . بخصوص برادر و استادم که واقعا حمایت کردند. دوستان و اقوامی بودند که حرف هایی می زدند و امواج منفی می فرستادند. مادرم خیلی پشتیبان و حامی ام بود. در کل خانواده ام خیلی عالی هستند و از آن ها تشکر می کنم. در سختی ها زانو زده ام و خیلی اشک ریخته ام بخصوص که ورزش سختی را انتخاب کرده ام و همه موج منفی می دادند. خودم به خودم انرژی می دادم و بارها می گفتم: تو می توانی. خواستگارانی داشته ام که می گفتند: نمی خواهیم عروس ما رزمی کار باشد. در برازجان متاسفانه این فرهنگ وجود دارد. این ورزش باعث افتخار است. خیلی وقت ها بخاطر این فرهنگ غلط به مادر می گفتم: می شود از این شهر برویم. خستگی ها یک طرف ولی بعد از تمرین آرامش خاصی دارد که باعث شد کم نیاورم.



توصیه به خانواده ها: حامیان فرزندانتان باشید؛ دخترها وقتی حمایت پدر را داشته باشند به عرش می رسند
فوزیه شجاعی با توصیه به خانواده ها می گوید؛ حامی فرزندان خود باشید. او در ادامه شرح می دهد: خانم هایی که می خواهند وارد این رشته شوند؛ روی صحبتم با خانواده های آن ها است. لطفا خانواده ها حمایت کنند و نگویند این ورزش رزمی است، نگویند دختر چرا باید وارد این ورزش شود. این رشته مردانه است و بدرد دختر نمی خورد. خانواده ها تا می توانند حمایت کنند. دختر ها خانم ها وقتی حمایت پدر را داشته باشند به عرش می رسند. برای وارد شدن به این رشته باید از زیبایی خود گذشت و آسیب های جدی ممکن است ببینند. حرف های مردم زیاد است. این رشته مشکلات خاص خود را دارد و باید قوی باشید. باید به خود اعتقاد پیدا کنند که می توانند.

مسئولین قهرمانان خود را دریابند
این مربی پس از چند سال عبور از سختی ها از مسئولین استان و شهرستانی درخواستی دارد و می گوید: به مسئولین می گویم که قهرمانان خود را دریابید. در برازجان کسانی هستند که بودجه شرکت کردن در مسابقات را ندارند ولی عالی هستند. خانم های زیادی هستند که اگر مسابقات خارج از کشور را شرکت کنند حتما مدال طلا می آورند ولی بودجه ای ندارند یا خانواده ضعیفی دارند که نمی توانند از آن ها حمایت کنند. ما به هر جا می رسیم همه از جیب خودمان بوده است.

تشکر از خانواده و اساتید
  مربی جوان، رزمی کار سخت کوش از کسانی که در  همه روزهای سخت و شیرین او را همراهی کرده اند تشکر می کند و می گوید: از برادر عزیزم مصطفی شجاعی که خیلی پشتیبان من بودند تا الان که به اینجا رسیده ام. از خانواده عزیزم کمال تشکر را دارم. در برازجان از استاد خوبم که خیلی زحمتم را کشیده و پا به پای من با وجود کمبود امکانات  من را به اینجا رسانده است بسیار سپاسگزارم و انشاالله با قهرمانی خود بتوانم زحمات او را جبران کنم. در بوشهر استاد قبلی ام خانم زهرا داوودکیا بودند که زحمات  زیادی برای من کشیدند و از او تشکر می کنم. آرزوی سلامتی برای شما و همه مردم ایران دارم.