اتحاد خبر-زهره عرب: فریده زن همسایه است. صورت دلنشین و زیبایی دارد که همیشه با زخم و کبودی آرایش شده، همسرش او را دوست دارد. اما نوع دوست داشتن او کمی فرق می کند. آثار نوازش ها و محبت هایش برای زن همسایه درد دارد و زخم هایی که من آنها را زخم عشق نامیده ام. 

همیشه در کوچه می بینمش، با چادر نماز سفید و زخمی در صورت، یک بار بر پیشانی و یک بار بر گونه و یک بار دیگر گوشه ی لب ها !

همینطور که سعی دارد زخم ها را با دست بپوشاند، می گوید: «خب مرد است دیگر، گاهی هم عصبانی می شود. تقصیر خودم است، نباید زیاد دوروبرش بپلکم. وقتی از سرکار برمیگردد خیلی خسته و عصبانی است. من نمی دانم در طول روز با چه افرادی سروکله زده و چه اتفاقاتی را پشت سر گذاشته، نباید زیاد پاپیچش بشوم. اما گاهی حواسم نیست و پاپیچ یک مسئله می شوم. این زخم ها هم تاوان این بی حواسی ها است.» 

خشونت در جامعه اشکال مختلفی دارد، از قبیل خشونت نسبت به کودکان و زنان، خشونت کلامی، خشونت فیزیکی، خشونت رفتاری، خشونت جنسی و ... . لزوما این نوع خشونت ها زاییده ی دشمنی و کینه یا قهر و دعوا نیست، بلکه می تواند به دلیل بیماری شخص فاعل باشد. مثلا برخی خشونت های جنسی که به دلیل برخی از بیماری های روانی بروز می کند و فرد از اعمال خشونت لذت می برد.

علی پسربچه ای است که در خیابان دستفروشی می کند. در بساط کوچکش جوراب و دستکش دارد. می گوید: «برای گذران زندگی ام مجبورم این کار را انجام بدهم. کار دیگری برای من نیست، پدرم فوت شده و مادرم بیماری سختی دارد. درآمد این بساط کفاف نمی دهد اما ناچارم.»

دستفروش 10 ساله که بارها از طرف رهگذران و شهروندان و حتی خریدارها با رفتارهای خشونت آمیز روبرو شده است، اینطور ادامه می دهد: «اگر مجبور نبودم و مادرم مریض نبود هرگز در خیابان ها جوراب نمی فروختم، مردم با من رفتار بدی دارند. در حالی که این شغل من است و به کسی کاری ندارم. گاهی به بهانه ی گران بودن جنس هایم با من به تندی حرف می زنند و گاهی هم از اینکه سر راهشان را گرفته ام عصبانی می شوند و من ناچارم اینها را تحمل کنم و چیزی نگویم.»

معمولا افرادی که در جامعه مورد خشونت قرار می گیرند درباره ی آن صحبت نمی کنند. چون این مورد خشونت واقع شدن را مایه ی شرمساری خود می دانند و از طرح این موضوع خجالت می کشند. اما بعضا در جامعه و در اطراف خود این افراد و این برخوردها را می بینیم و حتی خود نیز در مواقعی مورد این خشونت های رفتاری یا کلامی قرار گرفته ایم، در محیط کار، در خانه، در مدرسه و دانشگاه یا مکان های دیگر... . گاه ایستاده و تماشا کرده ایم که این برخوردها به کجا ختم می شود و گاه به سرعت رد شده ایم که مبادا به ما آسیبی برسد که البته سکوت ما خود نوعی موافقت با این خشونت های جاری در بطن جامعه است.

نادر 22 ساله نیز قربانی یک دعوای خیابانی است. می گوید: «من تازه ماشینم را کنار خیابان پارک کرده بودم که یک موتورسوار همراه دوستش آمد و با من گلاویز شد. بهانه ی آنها این بود که نباید ماشینم را در آن قسمت از خیابان پارک می کردم. حتی دلیل مشخصی برای این حرف خود نداشتند. در طول مدت دعوا و کتک کاری ما هیچکس دخالتی نکرد، همه فقط نگاه می کردند یا با نگاه ترحم آمیز و متاسف رد می شدند.»

 هر روز در کوچه و خیابان، یا مغازه و حتی بانک ها و ادارات صحنه های مشابهی را می بینیم. ریشه ی این رفتارها به تربیت افراد یا مشخصه های روحی و روانی آنان برمی گردد. 

و امروز 17 دسامبر و 27 آذر ماه روز جهان عاری از خشونت و افراطی گری است. می توانیم امیدوار باشیم که روزی شاهد صلح و صفا میان جهانیان باشیم و در آینده جهان ما شاهد خشونت، قهر، ظلم و یا آه مظلوم و ستمدیده نباشد.