پی نوشت: مشکل خیلی ها با علی مطهری این است که اهل مباحثه است و به راحتی زیر بار چیزی نمی رود، پشتوانه فکری دارد، منصف است و با هیچ شخصی و جناحی تعارفی ندارد و زیر کوپن کسی نرفته و نمی رود، شجاع و خوش بیان است و دستگاه فکری منسجمی دارد مانند پدر شهیدش. مطهری به مفهوم غربی اش روشنفکر است یعنی کسی که درباره همه چیز نظر می دهد از فیلم فروشنده تا مساله حصر.

پی نوشت: یک رسم خوب و جهانی و حرفه ای که در یاران توسط مسئولین در دولت روحانی برای اولین بار رخ داد، عذرخواهی از مردم بود. اما گویا هنوز شهردارهای ما خودشان را مبرا از اشتباه می دانند و بزرگتر و بالاتر از مردم، از عذرخواهی نکردن قالیباف برای آلودگی هوا بگیرید تا همین ماجرای سیلی. البته که در ماجرای سیلی چیزی جز استعفا و برکناری شهردار و مسئولین بالاتر از آن مامور افکار عمومی را آرام نمی کند. گاهی خدمت به خلق در ترکِ منصب است.

پی نوشت: کمپینی در دنیا به وجود آمد به نام « احمق ها را مشهور نکنیم»، سعی کنیم هر روز کمتر از قبل ویدئو و عکس های افرادی که اصولا چیزی جز ثروت و مکنت و حماقت شان برای ارائه و نمایش ندارند را دست به دست و فوروارد کنیم.

این رفع ابهام اما کار عادل و برنامه اش نیست چون تجربه ی 90 در بزنگاه های این شکلی نشان داده که اساسا میل به افشاگری و رفع ابهام در این مورد (تبانی) ندارد. کما اینکه چند سال پیش که از قبل و با تبلیغات وسیع قرار بود پرونده ی تبانی، در 90 واکاوی شود برنامه ی وعده داده شده کاریکاتوری از افشاگری شد! قهرمان آن سال لیگ برتر در مظان اتهام بود و همه توقع بررسی اتفاقات هفته آخر را داشتند، اما دوربین 90 اتفاقات بودار لیگ دسته دوم را نشانه رفته بود. به هر حال با مافیای این شکلی در افتادن در هر جایی از دنیا که باشد، دل شیر می خواهد و سر سودایی و اصلا همین دلیل کفایت می کند که اتفاقات بازی صبا را به عنوان تبانی قبول نکنیم، چون آن ها معمولا هوشمندانه تر و حواس جمع تر وارد می شوند! حریف را دست کم نگیریم.

در این ماجرای خاص شکل حرف زدن طرفین آزاردهنده است. شاید تنابنده و اصلانی (حداقل اصلانی سال های متمادی است در سطح اول عرصه هنری حضور دارد) روند شهرت را جوری طی کرده اند که فرصت تعمیق و نگاه از دور به جایگاه هنری ای که کسب کرده اند را نداشته اند. به عبارتی دریافت نکرده اند مردم روی یک هنرمند چقدر حساب می کنند و چقدر از آدم هایی مثل تنابنده توقع می رود. گاهی دنیای کوچک روابط شخصی، روی جایگاهی که داریم سایه می اندازد و انگار فقط نزدیک ترها را می بینیم. اصلانی و تنابنده سال ها هم خانه بوده اند، احتمالا دوستی دیرینه داشته اند که به نفرت منتج شده است. به هر حال پیش شرط نفرت، دوستی است. هرچه که هست صلاح نیست واژه هایی از حوزه ی شخصی به حوزه ی عمومی انتقال پیدا کند که به قامت هنرمند نمی آید. فرهنگ و هنر و مرتکبین به آن، پیشانی و آبروی یک جامعه هستند؛ حد اعلای روا مداری و تحمل و نقدپذیری! وقتی حد اعلا این گونه فرو کاسته می شود دیگرانی را انتظار نیست.

غالب موسیقی هایی که در طول شبانه روز مصرف می کنیم در حقیقت با پیوند به خاطرات فردی و جمعی گذشته هویت می گیرند و شنیدنی می شوند. خصوصا موسیقی پاپ که بیشتر این گونه است؛ کلام و ملودی در این موسیقی پس از چندی از طریق پیوند با خاطرات فضایی خواستنی برای ما فراهم می کند. اما آن شکل موسیقی که امثال کلهر خصوصا در آثار بدون کلام ارائه می کنند، در ذات هویت دارد و از همه مهم تر به ذهن و تخیل، قدرت پرواز می دهد. این لمس تخیل پرواز چیز کمی نیست، یک بار دیگر کمانچه ی استاد را در«شب، سکوت، کویر» بشنوید، چند لحظه بعد روی زمین نیستید.