اتحاد خبر: عبدالرسول عمادی رییس بوشهری مرکز سنجش وزارت آموزش و پرورش است. وی که روحانی نبوده و یک فعال سیاسی اصلاح طلب است تحصیل کرده رشته فلسفه علم و دكتري تاريخ علم دوره اسلامي می باشد. وی روایتی جالب از روضه خوانی های دهه محرم خود در کانال شخصی اش ارایه داده است که شما را به خواندن آن مهمان می کنیم:

 
پارسال چند روزی کار بنایی داشتم،  یک بنا و یک کارگر و کارگر دوم خودم بودم.
 با این بنا و کارگر افغان دوست هستم شماره های همدیگه رو داریم و با هم در  تماس هستیم.کارگر اول، نبی الله پنج فرزند دارد و آدم کم جثه ای است. با همه انرژی اش که چیز زیادی نیست کار می کند و آخر وقت دیگر چندان رمقی ندارد. خودش می گفت شب که به خانه می رسم با خودم می گویم بعید است من فردا صبح بتوانم بلند شوم و به سر کار بیایم از بس همه جای بدنم درد می کند اما صبح که از خواب بلند می شوم دوباره نیاز فرزندانم و کمک خدا انگیزه می شود تا این بدن دوباره جان بگیرد و به سر کار بیایم.
حکایت نبی حکایت من است و مجلس عزای حسینی در هیات ابوالفضل العباس دیلمی های مقیم تهران.
تقریبا ده سالی است که نزدیک محرم که می شود هیاتی های عزیز با من تماس می گیرند که باید بروم در این هیات سخنرانی کنم. یک سال که به نظرم 85 بود و من به این هیات رفته بودم، آن شب روضه خوان هیات نیامده بود آقای ماشاالله عباسیان که آن موقع در این هیات خدمت می کرد و حالا خود هیات دیگری دارد و از هنرمندان خستگی ناپذیر دیلمی است از من خواست که صحبتی بکنم و صندلی روضه خوان خالی نباشد، من هم پذیرفتم از همان سال دوستان هر سال مرا صدا می زنند و احساسم مثل کسی است که به لشکر حسینی دعوت می شود و خجالت می کشد نرود، می روم اما برای سال بعد خدا خدا می کنم که هیات روضه خوانی بیابد و من را مرخص کنند، اما دوباره روز از نو است و روزی از نو و من باید دوباره مثل نبی دست و رویم را بشویم و راه بیفتم بروم و بیلم را دست بگیرم تا شب عاشورا.
امروز به پسرم مهدی می گفتم عظمت حادثه بزرگتر از توان روانی من برای روایت کردن آن است. من روضه خوانی هم بلد نیستم حرف هایی که در مورد حادثه عاشورا گفته می شود باید به روضه ختم شود نمی شود آخر این ماجرا گریه نکرد فلسفه روضه خواندن این است که اشک آدم را که پس از تجسم این حادثه عظیم آماده فرو غلتیدن است آزاد کند و من که روضه بلد نیستم تا هم خودم گریه کنم و هم اشک مستمعین آزاد شود، حالم حال مصیبت زده بغض کرده ای می شود که همه سعی می کنند گریه کند تا نترکد و باید از بهت در بیاید و بگرید گریه علامت سلامت اوست، مثل گریه نوزاد که حاکی از سلامت اوست.
نباید فکر کرد که روضه خواندن را آخوند ها اختراع کرده اند ذات این حادثه اقتضای گریستن دارد. آدم نمی تواند در مورد این عظمت بی موضع باشد.
من خودم تا حالا دو جور بر حادثه عاشورا گریسته ام.
 کودک و نوجوان که بودم وقتی به مجالس روضه خوانی می رفتم که مخلصانه و بسیار پر احساس هم بودند، از تصور قساوت هایی که بر امام و خاندان و کودکان ایشان و اسیران آل الله می رفت گریه می کردم. به ویژه بر تشنگی و شهادت مظلومانه طفل شش ماهه امام اما همیشه احساس ضعف داشتم، این گریه برایم مثل گریه یک بچه کتک خورده بود.
بعدها که بزرگ تر شدم و در مورد این حادثه بیشتر یاد گرفتم و  آثار دکتر شریعتی، دکتر شهیدی دکتر آیتی و دیگران را خواندم  و به ویژه روضه های شهید مطهری را گوش کردم احساس کردم این گریه به تعبیر شهید مطهری باید حاصل همراهی با حماسه امام حسین و هم روحی و شرکت در عظمت روحی ایشان باشد و واقعا این جور گریستن بر امام حسین سازنده و توان بخش است.
من آن گریه نوع اول را که حاصل تاکید بر جنبه سبعیت و قساوت دشمنانش و همراه با یاد آوری ابعاد فاجعه آمیز آن آزار و کشتارهاست اصل ماجرا نمی دانم، یک جور پرداختن به حواشی حادثه است، من این روضه خواندن را مفید نمی دانم و بلد هم نیستم.
آن گریاندن از نوع دوم هم که همراه کردن مستمعین با روح حماسه حسینی است_ و به جای تاکید بر جنبه های قساوت بار حادثه که عملکرد وحشتناک سپاه کوفه در قبال جمعی شریف و بزرگ و مظلوم محرک عاطفی برای گریستن است_ بر عقلانیت شگرف موحود در تصمیم امام حسین تاکید دارد و عظمت یک روح بزرگ را یاد آوری می کند را باز هم من بلد نیستم.
اکثر روضه خوان های ما در واقع روضه از نوع اول را می خوانند و البته عوام و خواص هم هر دو از این قساوت ها متاثر می شوند اما گریه واقعی که برای خواص صاحب نظر رضایت خاطر بیاورد نه از سر تحریک عاطفه بلکه از سر تعظیم عقل و منطق آنها در قبال منطق امام حسین است.
خلاصه اش این است که عاشورا هم می گذرد و من و به نظرم بعضی از مستمعان سخنان من در آن هیات با بغضی سرشار که نمی ترکد و در دلهای ما تلنبار می شود عزاداری را به پایان می بریم.
این است که امروز به پسرم می گفتم فشار روانی این ایام بر من سنگین است. مساله با سخن گفتن و سخنرانی حل نمی شود حتما باید به سلاح اشک متوسل شد.

برای وصف تو تا واژگان کم آوردند / هزار گل به رخ خویش شبنم آوردند

من در این بیت هم گفته ام که واژه و سخن کم می آورد و همان اشک ها علاج کار است.
آدم باید برود در هیات بنشیند مجبور نیست حرف بزند و یا برخی روضه

خواندن های خالی از معرفت را به اجبار بشنود به در و دیوار این هیات که نگاه کند و به درون خودش برود و با ماجرای کربلا خلوت کند همان کافی است برای این که بغضش پاره شود و گریه کند.
 در نظر من باران های رگباری زمستان های ما در جنوب تمثیلی از گریه های یک روح بی آلایش در همراهی با عظمت رفتار امام حسین است.
گریه ای که بر سر بریدن امام حسین باشد و معرفت کافی از پنجاه سال زندگی حسینی را پشتوانه خود نداشته باشد نمی تواند چنین رگباری از عظمت را بباراند./ص