حسین جعفری:

مطلبی که در پی می آید به قصد توهین و یا نادیده گرفتن خدمات انجام شده ی شهرداری طی سال های گذشته و زحمت های اعضای شورای محترم کنونی و یا شوراهای پیشین نیست ابتدا به همه ی کارکنان شهرداری به ویژه شهردار محترم و اعضای محترم شورای اسلامی شهر و دیگر عزیزانی که این نوشته به حوزه ی فعالیت آنان  ارتباط پیدا میکند « خداقوت می گویم » واز خداوند موفقیت آنان را آرزومندم .

اولین نشانه ی تمدن بشر  تنظیم زمان بود که موجب شد زندگی دنیوی او از دیگر موجودات متمایز باشد؛ یعنی، مدیریت زمان (با نقل مضمون از "ماژلان" دریانورد پرتغالی تابع اسپانیا) دیگر نشانه های تمدن زیبایی آفرینی  در معماری بنا است که  شاید بشر در خانه و لانه سازی از بسیاری موجودات دیگر هنوز عقب تر باشد؛ به عنوان مثال زنبور عسل این ریاضی دانان طبیعت، میلیون ها سال است که کندوی خود را به شکل شش ضلعی منتظم و منحصر می آفرینند و انسان ها با این همه پیشرفت در هنر معماری و فنون خانه سازی در محاسبات دقیق این موجود و چگونگی فراهم کردن مصالح و مواد برای سازه اش  در شگفتند و یا مواردی دیگر از ظرافت  لانه سازی پرندگان و کنام جوندگان و جانوران  در بسامد بالایی است که پرداختن به بعضی از آن ها  در این مقدمه موجب دوری از مطلب مورد نظر می گردد .
      نقل است که شورای شهر و شهرداری برازجان به تبع شهرهای بزرگ و خوش آب وهوا به تازگی طرحی انداخته و نقشی زده اند تا سیمای شهر جلوه و جمالی یابد و رنگ و آبی داشته باشد؛ زهی سعادت! و آن طرح، هر سازنده ی بنایی و هر آورنده ی پرونده ی سرپناهی برای گرفتن پایان نامه برای بردن به بانک و قسط بندی وام و قرض خود باید جلو ساختمانش را؛  مثلا، در فلان محله آجرنما بکنند و در بی سار محله یا بی چاره محله سنگ نما بزنند ویا سرامیک نما، دیگر منسوخ شده است. زیرا پس از سیر و تفحص بسیار از سوی این مراجع ذی صلاح (شورا و شهرداری) چنان تشخیص داده شده که سرامیک نما در دیگر شهرهای بزرگ و بلاد کبیره هیچ گونه وجه ای ندارد و کاملا یک طرح «لر درآوردی» محسوب می شود (با پوزش از هموطنان لر زبان؛ یعنی، خودمان) و تاکنون هم چهره ی مرکز دشتستان بزرگ را مخدوش ساخته .
اما این طراحان زیبایی سنجی شاید حواسشان نباشد و باید خاطر نشان کنم که «لر» یک قوم اصیل پارسی است و گویش لری یکی از گویش های باستانی است و خود ما دشتستانی ها نیز شاخه ای از لرها هستیم و گویش دشتستانی نیز از جمله گویش های لری است.
پس، سرامیک نما نیز در برازجان اصالت دارد (نگارنده – فقط جهت اطلاع) خلاصه این که شهروندان عزیز حواسشان جمع باشد سرامیک نما گویا مثل سیمان سفید و سیمان سبز و سیاه و هر رنگ دیگر پایان کار را در پی ندارد و زننده ی آن  مورد بی مهری رییس بانک و سرگردان خیابان و آواره ی کوه و بیابان خواهد بود. غافل از این که لنگ شدن صدور پایان کار موجب کم شدن درآمد شهرداری شده و بانک ها هم ضرری نمی کنند چون آنها جریمه ی تاخیر می گیرند و شهروندان سازنده را به روز سیاه می نشانند و آن وقت شورای شهرو شهرداری به جان هم ...... ( خود کرده را .........) .

اما هدف این طراحان، زیبایی سازی و هماهنگی در نما ی شهر است مثل شهرک های اطراف شیراز و مشهد و ...... و خیلی هم خوب است ؛ مثلا، می گویند: اگر فردی قیافه اش «ست» باشد؛ یعنی،  بین رنگ کفش و کمربند، کت و جوراب، شلوار و پیراهن، عینک و گوشواره رنگ مو و بند ساعت و دیگر متعلقات و متفرعات،  هماهنگی و یک رنگی و تناسب حاکم باشد؛ نشانه ی نظم و انضباط  است و کلاس دارد، حالا این عزیزان نیز هدفشان نظم و انضباط بیشتر برای شهر است؛ یعنی، شهر هم «ست » بشود؛ مثلا، شهرک 69 هکتاری همه سنگ نمای سپید، شهرک 44 ذرعی همه نمای آجری، شهرک 35 جریبی همه سرامیک زرد ( پوزش می خواهم مثل این که اشتباه عرض شد، ظاهرا سرامیک در سطور بالا تر منسوخ اعلام شد و اصلا شهرکی به این شماره و ممیز در برازجان هنوز به منصه ی ظهور ننشسته ) بر می گردیم سر سطر.
حال یک پیام مستند عرض کنم. در شهرک 69 هکتاری، خیابان نیلوفر ، کوچه ی نیلور 1 مدت چهار سال است که لوله ی آب در فاصله ی ده متر شکسته است (برای تاییدیه از اداره آب پرسش کنید) البته شکستگی در این ده متر متناوب اتفاق می افتد ولی در این چهار سال خدای را شاهد می گیرم کمتر روزی است که لوله نشکسته باشد و مراجعه های مکرر اهالی کوچه و درخواست های کتبی پی در پی جوابش این است: «برای تعویض لوله در اولویت هستید!» این کوچه غالب منازلش سرامیک نماست و سه چار جاخالی نیز که از زمین شهری با پارتی زمین گرفته اند تا در گرانی بیشتر بفروشند یا برای نوه ی نوه شان زمین ذخیره کرده باشند نیز دارد و کوچه خاکی است، اما ترس ما این است که خدای ناکرده با اجرایی شدن طرح مورد انتقاد فردا بگویند: سرامیک ها را تخریب کنید و سنگ نما بزنید چون سال هاست موجب بدشکلی شهر شده اید. حال با این جوی روان به مدت این چند سال کنار آمده ایم؛ و زیان هایی که به دیوار منازل چه با نما و چه بی نما می رساند هم به کنار ولی از شما نه پنهان، آن قدر ما برای تعمیر این لوله به اداره ی آب زنگ زده ایم و آمد و رفت داشته ایم که کارکنان بخش تعمیرات همه با ما دوست شده اند و با بعضی ها در کوچه و بازار سلام و علیک داریم و آمد و رفت، آخه  چه قوم و خویشی هست که هفته ای سه بار به آدم سر بزند و این عزیزان یک موتور بیل دارند و سه  چهار نفر بیل به دست می آیند زمین را می کنند و لوله را بستی می زنند و با لاستیک می بندند و می روند  چند ساعت بعد نیم متر بالاتر یا پایین تر دوباره لوله می شکند و دوباره  حرکت از نو .
حال اگر بخواهم از کارهای عقب افتاده و برنامه های ضروری که شهردار محترم  و اعضای شورای اسلامی مسوول مستقیم آن ها هستند و بسیار بسیار ضروری تر از طرح مذکور است بگویم: « مثنوی هفتاد من کاغذ شود » ولی  به رسم یا دآوری تا پاییز آینده و موقع شمارش جوجه ها به یک مورد اشاره می کنم

 برازجان شهری است شکل گرفته و رو به گسترش در دامنه ی رشته کوه « ایرنسنه» و قله ی گیسکان که شیارها و مسیل های متعددی در سطح آن جاری است و به هنگام بارندگی آب های زیادی از دامنه ای گسترده با حوضه ی آب ریز ی مثلثی شکل که راس مثلث در دل شهر و قاعده ی آن بیش از صد کیلومتر است آب باران را به درون شهر هدایت می کند در حالی که سال های سا ل است که  در زیر ساخت این شهر برای انحراف مسیل ها به خارج از شهر و یا در ساختن پل های هدایتی و عمیق کردن آب راه ها و دیوار چینی کناره ها مشاهده می شود اقدامات اساسی انجام نشده و یا اگر اقداماتی هم شده غیر علمی  بوده و خطر آفرینی آن بیشتر از امنیت حاصله است به عنوان مثال پل های احداث شده هیچکدام مهندسی و با حساب کتاب میزان بده یا دبی  آب ( واحد بده 3/6م)  و عرض و ارتفاع دهانه ها با محسابات مهندسی نبوده و با کوچکترین باران دهانه های پل به اصطلاح خفه می شود و آب در خیابان ها با سنگ و گل راه می افتد و تخریب روی ساخت ها (نماهای رنگارنگ) آغاز می شود چنانکه در پاییز 1391 شاهد بودیم با یک سیل دوالی سه ساعته نظام شهر به هم ریخت و افسوس که جان عزیزانی نیز گرفته شد .
  بعید است با این همه امکانات و هزینه پلی ببندیم ولی بلد نباشیم حساب کنیم با هر باران چه میزان آب می تواند زیر این پل عبور کند؛ عرض دهانه ها چه اندازه باشد؟ ارتفاع دهانه ها با معیار دقیق «حوض گبان» شود تا پل خوار و ذلیل خیابان نباشد! و بدانیم  که این پل برای بازیچه نیست، برای عبور سیل است و هر باران آب روی آن بگذرد (ورودی شهر کنار منازل سپاه پاسداران) زشت است خیابان و بلوار بکشیم ولی ندانیم این جا بستر رودخانه ی خشک (مسیل ) است و کوچکترین باران آسفالت را از ریشه بکند در صورتی که باید بروند مسیر سیل را با تقویت سدهای بالا دست از روی خیابان منحرف کنند و هرساله در شهریورماه این سدهای خاکی بازبینی و تعمیر شود و در طول زمستان نیز مامور مستقیم جهت سرکشی داشته باشد. یادمان باشد پل های که در خیابان های پایین دست ساخته شده  مربوط به زمانی بوده که شهر از بیمارستان 17 شهریور بالاتر نبوده و اکنون چندین شهرک بزرگ در بالا ی شهر ساخته شده و آن موقع آب های باران در زمین های کشاورزی فرو می رفته ولی اکنون این آب ها از سطح منازل و خیابان ها بدون فرورفتن قطره ای در زمین به سمت پایین هدایت می شود و اگر به فکر گسترش پل ها و عریض کردن آب راه ها به سرعت و ضرب العجل نباشید هر ساله با اولین باران پاییزی سیل به راه می افتد و تخریب و خدای ناکرده تلفات جانی. 
زشت است ماشین های شهرداری مسیرهای مسیل ها را هر سال با نخاله پر می کنند و پس از آمدن اولین باران این نخاله ها در سطح شهر پخش می شود بعد به فکر لایروبی مسیل ها می افتیم.
  کار شورا و شهرداری پرداختن به این مسائل اساسی است .
مسا ئلی مانند بی نظمی بازار، پخش زباله و باقی مانده ی غذا و ذغا ل قلیان به ویژه در پارک های ورودی شهر (در این موارد باید برنامه هایی در جهت بالابردن فرهنگ عمومی انجام شود)، بی نظمی موتورسوارها، سگ های ولگرد و بی شمار در سطح شهر (مقاله ی نویسنده ی محترم حسین رویین در هفته نامه وزین اتحاد جنوب) ریختن مصالح ساختمانی به طور مادام العمر در سطح معابر و پیاده روها، بی نظمی  و سد معبر کردن فروشندگان میوه و تره بار در سطح شهر و نقاط حساس ترافیکی، سرو صدای فروشندگان دوره گرد و آلودگی صوتی گاه و بیگاه  و هزاران موضوع دیگر حوزه ی کار شورا و شهرداری است که باید صادقانه آستین بالا بزنند و در سطح شهر راه بیفتند و در تماس با مردم جهت ارتقاع سطح کیفی فرهنگ و زیبایی سازی تلاش کنند و این که در یک اتاق بنشینند و به شکل های مختلف سوژه به دست کسانی بدهند که به نحو گوناگون مردم بیچاره را تلکه کنند موجب زیبایی و استواری شهر نخواهد شد بلکه یاد آور: «خانه از پای بست ویران است / خواجه در فکر نقش ایوان است» خواهد بود.
قصد دخالت بی جا ندارم و این را از سر دلسوزی نوشتم  به عنوان یک شهروند وقتی بعضی از بیلان کارها و تصاویر تبلیغاتی را نگاه می کنم احساس می کنم که بعضی از نمودها ارزش باز گفتن ندارد در حالی که کارهای بزرگتری هست که انجام نشده و بعضی بیلان ها کار تبلیغاتی اداره و یا نهاد دیگری است نه شهرداری که در آن بودجه ریزی کرده باشد و یک چیزی که هست  همه ی ادارات و نهادهای ما جهتی یک سویه دارند؛ مثلا، چون فلان سازمان و اداره این کار را کرده ما هم انجام دهیم و همین چشم هم چشمی ها و جهت های یک سویه که فکر می کنیم تا از قافله عقب نمانیم گاهی ما را از هدف و وظیفه ی اساسی باز می دارد و مدیریت و تقسیم کارها ایجاب می کند  که ما بفهمیم هر کار را به چه کسی سپرده ایم؟ تا بدانیم در انجام نشده ها چه کسی یا کسانی مسوولند؟
باز تاکید کنم نمی خواهم زحمات کشیده شده و کارهای خوب انجام شده را یکسره نادیده بگیرم  ولی  هر شهروندی با شنیدن این طرح  یکی از این دو فکر به سرش می آید:
1- کسی که در این اوضاع نامساعد تحریم اقتصادی از سوی اجانب و گرانی مصالح، سرپناهی برای فرزندانش درست کرده و هزار قرض و قوله نموده اگر بیاییم او را موظف به اجرای فلان نما و ظاهر سازی کنیم در صورتی که ما خودمان ( شورا و شهرداری) وظایف اسا سی و زیر ساخت هایی مانند آسفالت کوچه و آب و برق و دیگر امکانات را مهیا نکرده ایم، بیشتر مردم ما را  به زورگویی و بی خبری از درد مردم متهم می کنند.
2- آن وعده ها که ما مردمی هستیم و از جنس مردم و این مردم ولی نعمتان ما هستند شعاری تو خالی و  توهین به شعور جمعی است.

                 خدایا چنان کن سرانجام کار      تو خشنود باشی وما رستگار  

چند شعر یادداشت:   از حامد عسکری   

آغوش تو حق داشت سرم را نشناسد
حق داشت سر در به درم را نشناسد
 
انبوه غمی نیست که سنگین و سترون
ابعاد نحیف کمرم را نشناسد
 
دنیای غریبی ست چگونه بپذیرم ؟
که همقفسم عطر پرم را نشناسد
 
در شهر نماندست درختی که به یادت
برگرده خود ضربدرم را نشناسد
 

من کور شدم چشم به دوازه کنعان 

ای کاش زلیخا پسرم را نشناسد....