معصومه خدادادی:

این روزها خبر درگذشت بانوی هنرمند، ایران درودی عزیز را در پیج های مختلف  دیده و شنیده ایم.

ایشان سال ۱۳۳۲ یعنی سن ۱۷ سالگی وارد دانشگاه بوزار فرانسه شده. من هم مثل سایر علاقمندان به هنر و هنرمند،این چند روز بارها ایشان را تحسین کرده ام.
اما...

اما آیا ایران درودی و بانوان هنرمند موفقی مثل ایشان، در تمام سالهای زندگی، در مقایسه با مادربزرگ ها و مادران ما در استان بوشهر و مخصوصا دشتستان، تجربه های زیستی مشترکی داشته اند؟

بانو ایران درودی در ۱۷ سالگی یعنی سال ۱۳۳۲، با حمایت پدر و مادر باسواد و سرمایه دار موفق می شود به دانشگاه بوزار فرانسه برود.

در آن سالها مادران زادگاه من در روستای زیارت دشتستان، نیمه های شب، گپِ دلشان را به بالِ مینار گره زده، مَشک در دست و اُوار بر دوش، به صف نشسته تا نوبتشان بشود از چاه، مشکشان را پر از آب کنند و قبل از سپیده صبح، تشتی خمیر درست کنند و تا قبل از پَهن شدن آفتاب،صد تا نان نازک را با تشِ چاله بپزند.

وقتی سال ۱۳۳۹ بانو درودی با حمایت نزدیکان و خانواده، با تابلوهای  زیبایش به نمایشگاه جان می بخشید، مادربزرگ من با لایه های نازک کاه گِل، تنورِ گِلی می ساخت و دیگر مادران و زنان دشتستانی با یک دست گهواره تکان می دادند و با دست دیگر مشک ماست...
هر چند بی شک از میان ننه ها دی و دی های ما در گوشه گوشه ی این سرزمین بسیار زنان باهوش و با استعدادی بوده اند، که تا آن زمان نه تنها نام فرانسه را نشنیده بلکه همین شیراز خودمان را هم ندیده بوده اند.

زنانی که سهمشان از هنر و آرامش سوز لالایی شبانه بوده و سرمه دان گوشه ی طاقچه.
 
مو که نُومُم زنِ همزادِ دَردُم
بهارم ای بیا مو زَردِ زردُم