احمد خواجه حسنی:

چیزی به استشمام بوی ماه مهر و شروع فعالیت مدارس مجازی باقی نمانده است و این در حالی است که در تازه ترین افاضات مسئولان محترم وزارت آموزش و پرورش به جای رسیدگی عاجل و رفع مشکلات آموزش مجازی،برگزاری دوره و کارگاه های آموزشی توجیهی معلمان در راستای تولید محتوا و ارتقاء کیفیت آموزش، توجه به افزایش ترک تحصیل (۲۵ درصد دانش آموزان) و افت شدید آموزشی،واکسیناسیون دانش آموزان،سرعت بسیار کُند اینترنت و تزلزل زیرساخت های فناورانه نامطلوب و فقدان توجه به نبود ارتباط تعاملی و متقابل بین دانش‌آموز و معلم برای دومین سال متوالی، شوربختانه در کانال اطلاع‌رسانی شبکه شاد   از والدین درخواست کرده اند در سال تحصیلی جدید معلم فرزندشان را عزیزم خطاب نکنند!!!
✓ (معلم، دختر خاله‌تان نیست؛ «عزیزم» خطابش نکنید).
بابا صد رحمت به طالبان...
این اظهار نظر مصداق ضرب‌المثل ایرانی «اومد ابروشو درست کنه، زد چشمش را کور کرد» است،چرا که رأساً جسارتی به ساحت مقدس معلم و دهن کجی به مشکلات،نواقصات و نارسائی های این قشر فرهیخته و مظلوم است.
از کارشناسان خدومی که با صرف ساعت ها وقت و انرژی به دستاوردی تا این حد حیاتی نائل گشتند صمیمانه عرض تبریک و خدا قوّت دارم.
بازخوردهای اینگونه اظهار نظرها در بدنه نظام آموزشی کشور،اصول تعلیم و تربیت را با چالش های جدی مواجه خواهد کرد.
در شروع سال تحصیلی جدید با جمیع مصائب، معضلات و فلاکتی که بر مردم وارد آمده،انتشار این قبیل فرمایشات چه ضرورتی دارد و قرار است کدامین درد از کوه دردهای معلمین را دوا کند؟
نشخوار ذهنی برآیند سنتزهای گهربار شما فضای گرم محبّت و یادگیری را عملاً زیر سوال می برد.
قرائن و امارات زیادی وجود دارد که از جمله ابزارهای ارتباطی والدین که حائز اثربخشی بسیار می باشد، بحث و گفتگو و برقراری دیالوگ صمیمانه در پرتو منطق با معلم فرزندانشان است و رخداد این مهم در موفقیت تحصیلی دانش آموزان و جامعه پذیری این افراد تاثیر بسزایی خواهد داشت، این گزاره از کشفیات ذهنی نگارنده نیست و نتیجه ی پژوهش هایی است که به صورت علمی و آکادمیک به اثبات رسیده که ارتباط معقول و تعامل دو سویه مابین معلمان و والدین خصوصاً در مورد رشد اجتماعی، عاطفی و شناختی محصل بسیار مهم است و با تداوم این رویکرد و فقدان ارتباط کلامی اولیاء با معلمان، پیوند و پیوستگی میان مؤلفه های آموزش و تدریس از هم گسیخته خواهد شد.

سطح اعتماد متقابل بین والدین و معلمان، از طریق ارتباط کلامی موجودیت خواهد یافت، بنابراین چگونه است که پس از طی سالهای مرارت بار، آموزش و پرورش اکنون به این نتیجه رسیده که ارتباط کلامی و عاطفی معلم و والدین را می بایست خاتمه دهند؟

پاکر پالمر جامعه شناس و اندیشمند بلندآوازه آمریکایی در کتابی با عنوان  the courage to teach چنین مرقوم داشتند که مدرسان نمی توانند در کنش تدریس واقعاً همان باشند که هستند.
 آنها در کلاس درس و آموزش محکوم به داشتن نقاب های ایدئولوژیک، سیاسی و اجتماعی شده اند و این گونه دخالت های ناروا در کیفیت آموزش و سطح یادگیری دانش آموز بی تاثیر نخواهد بود.

محققان دانشگاه میسوری، یک برنامه توسعه حرفه‌ای را برای یکصد نفر از معلمان اختصاص دادند که محوریت تحقیق بر بهبود روابط معلم با والدین و دانش‌آموزان و همچنین مدیریت مؤثر در کلاس تمرکز داشت.
محققان به صراحت دریافتند، دانش‌آموزانی که والدین آن‌ها توسط معلمان شناخته شده‌ هستند و با یکدیگر تعامل دارند، مشارکت بیشتری در کلاس داشته و از سطح بالاتری از رفتارهای اجتماعی و موفقیت تحصیلی برخوردارند.
این گزاره مؤید این نکته است که معلمان و اولیاء دانش آموزانی که برای تقویت آنها با یکدیگر همکاری می‌کنند می‌توانند به بهبود عملکرد محصلین کمک شایانی داشته باشند.

باری به هر جهت، در سال تحصیلی جدید که ظاهراً ترکیبی از آموزش‌های حضوری و مجازی را شاهد خواهیم بود،امید دارم متولیان امر با درک و وجدان جمیع شرایط موجود، در ابراز وجود مبارک و اظهار نظرهای جنابشان، التیامی باشند بر آلام و رنج های جامعه هدف و نه نمکی بر زخم های میلیون ها درمانده ...

کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را  ؟!