مختار فیاض:

در شش بخشِ گذشته که در بازه ی زمانی چهارساله تقدیم خوانندگان گرامی شد، واژه های متعددی را به همراهِ مثال هایی  ذکر کردم که اگرچه امروزه در محاورات و مکاتبات رسمی کاربرد ندارند با این حال همچنان در میان مردم استان بوشهر، متداول است.  در این بخش نیز به دو واژه از این نوع واژه ها می پردازم که در متون کهن فارسی دیده می شوند و علیرغم مرگ آنها در مکاتبات و محاوراتِ رسمی، در استان ما کاربرد دارند:

۱- دادبه معنی "سن":

این واژه همچنان در محاوراتِ اهالیِ بیشترِ نقاطِ استانِ بوشهر، ازجمله شهرستان های دشتی، دیّر، دشتستان  و تنگستان استفاده می شود. به طور مثال گفته می شود:"احمد و علی، هُم داد هم هستند" یعنی در یکسال به دنیا آمده اند و هم سنِ هم اند. واژه ی "داد" به معنیِ "سن و سال"در متون ِگذشته، حتی در زبان پهلوی  به معنی"سن و سال"  بوفور مورد استفاده قرار می گرفت.به طورِ مثال، در کتاب "کارنامه ی اردشیر بابکان" که یکی از متون عصر ساسانی است، چنین می خوانیم:

"چون اردشیر به *داد*۱۵ساله رسید، آگاهی به اردوان آمد که پاپک را پسری هست که به فرهنگ و سواری فرهیخته و بایسته است".(کارنامه اردشیر بابکان  ص۱۷)

۲- بو به معنی باشد :

این واژه هم از جمله واژه های کهنی است که همچنان در میان مردم استان بوشهر، رایج و متداول است. به طور مثال ما این واژه را چنین در زبان محاوره ی خود به کار می بریم:"خدا کنه هوا امشو خنک بو "

در اینجا همانگونه که ملاحظه می شود، واژه ی "بو" به معنی "باشد"استفاده شده است.

در متون ادب فارسی، واژه ی"بو" به معنیِ "باشد"، بسیار بکار رفته است:

خاقانی شاعر قرن ششم هجری واژه ی"بو" را اینچنین به کار می برد:

(پای نهم در عدم، "بو" که بدست آورم/

همنفسی تا کند، دردِ دلم را دوا/)

مولوی شاعر قرن هفتم هم این واژه را چنین مورد استفاده قرار می دهد:

(پیشتر آ  تا بگویم قصه ای/

"بو"که یابی از بیانم، حصه ای/)

و نهایتا لسان الغیب خواجه حافظ نیز  از واژه ی "بو" به معنی "باشد" چنین در شعرِ خود بهره می برد:

(در خیال این همه لُعبت بهوس می بازم/

"بو" که صاحب نظری، نامِ تماشا ببرد/)