اتحاد خبر-زهره عرب: این شب ها نمایش «خانم» به کارگردانی "عبدالرحیم کاویانی" بر روی صحنه ی پلاتو تازه تاسیس شهر برازجان اجرا می شود. خانم یک نمایش مونولوگ یا تک شخصیتی است که در آن «ندا حیدری» به عنوان تنها بازیگر این تئاتر بخش عمده ای از بار اجرا را به دوش می کشد. البته شخصیت مهم دیگری نیز در این اثر هست که در طول مدت نمایش به هیبت یک سایه در صحنه حضور پیدا می کند و با او آشنا می شویم، چهره اش را نمی بینیم اما در گفتگوهای درونی و خاطرات خانم نقش بسیار پررنگی دارد.

مردی که عشق سالهای جوانی "خانم" (نام بازیگر نقش زن) است. حیدرنامی که بیست سال پیش خانم را با یک دنیا عشق و دلبستگی تنها گذاشته و به تمام دوست داشتن های بی ریا و خالص زن پشت کرده است. به روایت نمایش، خانم طوری حیدر را دوست داشته که پس از اینکه ترکش می کند تا ابد به پایش نشسته و درخواست هیچ خواستگاری را نمی پذیرد و مو سفید می کند. در هفت شب عروسی حیدر هفت بار به روش های مختلف دست به خودکشی می زند اما زنده می ماند تا زمانی که دست تقدیر دوباره حیدر را وارد زندگی پر فراز و نشیبش می کند.

«ندا حیدری» در این خصوص می گوید: "اولین بار که متن خانم را خواندم خیلی از آن لذت بردم، متن بسیار گیرا بود و من را به شدت جذب کرد. منتها شخصیت خودم با شخصیت نقش فاصله زیادی داشت، درک مصائب خانم و عشق نافرجامش و همچنین تفاوت سنی من با نقش از جمله مشکلاتی بود که از همان اول به آنها فکر می کردم."

من این نمایش را دو بار دیدم، اولین بار که به تماشای خانم نشستم حسرت ها و امیدها و آرزوهای زن به چشمم بسیار آشنا آمد. شیرین اما آشنا، و در عین حال تلخ و دردناک اما آشنا... چون تمام زنان در همه جای دنیا وقتی عاشق می شوند گفتگوهای درونیشان همه به آن معشوق برمی گردد. البته که عشق درجات متفاوتی دارد و هر کسی به فراخور میزان عشق و علاقه ای که دارد، به آن معشوق داشته یا نداشته اش عشق می ورزد اما همیشه در نرسیدن است که این عشق اوج می گیرد و حتی گاه تا پایان عمر هم فراموش نمی شود. به قول ندا همان مصائب و عشق نافرجامی که خانم را پیر کرد.

کسی را می شناسم که به عشق سال های جوانی اش نرسیده و حالا به حرمت همان عشق و به احترام دوست داشتن های قدیم اسم معشوق جوانی اش را روی فرزندش گذاشته است. زنی را می شناسم که هنوز بعد از گذشت چند سال و تلاش زیادی که برای فراموشی گذشته ها کرده و حتی به آن فکر هم نمی کند اما گاهی خواب آن که دوستش داشته را می بیند و احساس گناه رهایش نمی کند این یعنی عشق در ناخودآگاه زن بیدار است، بر روحش اثر گذاشته و پاک هم نمی شود و بسیار عشق های دیگری که هرگز فراموش نشد و فراموش هم نمی شود.

در شب پنجم اجرای نمایش خانم، «فرحناز منافی ظاهر» گوینده رادیو و بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون مهمان ویژه این نمایش بود، او پس از پایان این اجرا در حالی که به شدت به وجد آمده و تحت تاثیر نمایش قرار گرفته بود، گفت: "بالاخره هر انسانی برای خود تنهایی هایی دارد، من هم در زمان بارداری زیاد گریه می کردم و برای همسرم که از من دور بودند دلتنگی هایی داشتم. من امشب یاد خاطرات خودم افتادم که در انتظار بودم تا همسرم بیاید."

تنهایی ها و رنج های یک زن وقتی وجودی در وجودش رشد می کند که ثمره سال های تلخ تنهایی و انتظار و عشقی است که تمام سالهای جوانی اش را صرف خواستنش کرده، زنی که در تنهایی اش مو سفید کرده و دوباره برای زندگی کردن امیدی یافته... زنی که همیشه دوست داشته و با تمام قلبش عشق ورزیده اما دوست داشته نشده است. خانوم نماد تمام اینهاست و اینها همه نماد خانوم!