کامران دشتی*

قبل از هرچیز باید اشاره کنم که یادداشت زیر جدا از هر گونه اظهار نظر در زمینه مسائل سیاسی فقط نقدی است بر عملکرد نهادهای فرهنگی و هنری مرتبط با شهر برازجان. روزی روزگاری نمایشگاهی از آثار هنرهای تجسمی  برگزار شد، وقتی شنیدیم که حمایتی از صاحبان اثر صورت نگرفته است این سوال برایمان مطرح شد که کجاست حمایتی که از آن دم می زدند؟ گفتند هنر باید مستقل باشد. پرس و جو کردم تا دوستانی که از استقلال هنر دم می زنند همان هایی هستند که در بازه زمانی سال های 1384 تا 92 در محافل رسمی و غیر رسمی از کوچکترین فرصت استفاده می کردند که از عدم حمایت دولت از مقوله فرهنگ و هنر ناله ها سر دهند. نخست اینکه باید در نظر داشته باشیم  در شرایط زمانی و جغرافیایی زندگی می کنیم که سرمایه گذاری خصوصی در زمینه هنر امریست بسی غریب و دور از ذهن. دوم، چطور می شود در سیستم فرهنگی و هنری که برای تولید یا ارائه اثر خود می بایست از فیلترهای مختلف عبور کند از استقلال هنر سخن گفت؟ سوم در صورتی که هنر مستقل وجود داشته باشد کجا و چگونه می توان آن را ارائه داد؟ پس در این شرایط به شعار "هنر باید مستقل باشد" فقط می شود به عنوان یک  «راه در رو» از وعده ها نگاه کرد. استفاده از شعار "آزادی اندیشه" از "هنر مستقل" خنده دار تر است. اندیشه به عنوان یک امر ذهنی و فرایندی که در مغز صورت می پذیرد به خودی خود امریست آزاد. آنچه باید به جای "آزادی اندیشه" مطرح شود "آزادی بیانِ اندیشه" است. از هنر و ادبیات به عنوان رساترین راه بیان اندیشه می توان نام برد ولی وقتی به ترفندهای مختلف، دشواری هایی پیش روی  ارائه آثار هنری قرار داده می شود یعنی به صورت تمام قد رو در روی بیان اندیشه ی هنرمند ایستادن، که نتیجه مغایرت شعارها و وعدها با عملکرد دولت ها نسبت به مقوله فرهنگ در شهرستان هاست. اینجاست که برای هنرمند امید می میرد تا به تدبیر هم امیدی نباشد. برای هنرمند اهمیتی ندارد که نام رئیس یا مدیرکل اداره ای تغییر کند وقتی رویکرد همان رویکرد سابق است. برخی اختلافات ، عدم وجود برنامه مدون و عدم به کارگیری نیروی متخصص مصائبی است بس جانکاه تر، این پدیده ها وقتی رخ می دهند که ریاست مراکز فرهنگی ابزاری می شود برای پر کردن رزومه کاری و پریدن از این پست به آن پست. هنرمند که در این کشاکش نه سنگ زیرین است و نه زبرین بلکه دانه ایست که میان دو سنگ آسیاب له و خرد می شود. شاید بتوان به عنوان درخشان ترین عملکرد فرهنگی هنری در این چند سال اخیراز تجهیز سالن انجمن سینمای جوان به سیستم های پخش سینمایی نام برد که آن هم در پی اجرای یک طرح ملی از سوی انجمن سینمای جوان ایران و پیگیری های مکرر انجمن سینمای جوان برازجان و همکاری فرماندار محترم شهرستان صورت پذیرفت و جای تقدیر و تشکر دارد که باز هم با توجه به چندین سال عدم وجود سالن سینما در شهر برازجان و در مقایسه با تعداد سالن های سینمایی موجود در شهرستان همجوار و وجود مشکلاتی که در ادامه اشاره خواهم نمود اتفاقی ست معمولی. تکراری ترین درخواست هنرمندان هنرهای تجسمی - که داشتن یک نگارخانه است-  هنوز بدون نتیجه باقی مانده است که با توجه به تعداد فعالان این حوزه شاید ابتدایی ترین خواسته ی هنرمندان نیز باشد. داشتن یک سالن مجهز و آبرومند برای اجرای تئاتر و موسیقی که ابتدایی مشکل هنرمندان عرصه هنرهای نمایشی و موسیقی هست. باید پای درد دل این هنرمندان نشست. ولی آنچه از کمبود سخت افزار آزاردهنده تر است عدم توجه به خواسته هنرمندان می باشد. مسئله ای که کم کم شکل بی احترامی به خود گرفته است. همان افرادی که روزی شعار باز بودن در اتاقشان به روی هنرمندان را سر می دادند بارها در برابر خواسته هنرمندان شهرستان دشتستان که به صورت  مکتوب، شفاهی و نامه سرگشاده بیان شده است سکوت معنا داری کرده اند. دریغ از یک پاسخ یا حتی توجیه. اگر هنرمندان جوان و توانمند این شهرستان قربانی اختلافات مدیریتی می شوند که جنایتی از این آشکارتر نیست. این بی توجهی ها و سهل انگاری ها هر دلیلی داشته باشد قربانی اش ثابت است "هنرمند". هنرمندی که فعالیت در سیستم های فکری و مدیریتی مختلف را تجربه کرده و نتیجه ای جز سرخوردگی برایش نداشته است و باید مثل دروازه بانی که پس از شنیدن سوت پایان بازی گل می خورد و داور آن گل را می پذیرد به این بی عدالتی بخندد که کارش از گریه گذشته است. /ج     
*عکاس