،،قدرت مظاهری،،
...
« ... همه‌ی عمرِ پدربزرگا و پدرامون، ماهیا همین دور و ور بودن. ماهیای شیرِ بزرگ، سرخو، سنگسر، راشگو. تا کناره‌های ساحل می‌اومدن و جاشون همین نزدیکیا بود. پالایشگاها که اومدن، غیب شدن ماهیا! یه‌بارگی ده‌بیس مایل فرار کردن و رفتن اونورتر. شلوغیا، سروصداها، آلودگیا، همه و همه‌شون موجب شدن ماهی‌بزرگا قیدِ موندن کنارِ آدما رو بزنن و برگردن جایی که احساس آرامش و امنیت می‌کنن. حالا فقط یه‌مشت ماهی‌مُوتوُیِ ریزِ استخونی موندن کنار ساحل که یه‌لنجِ‌شون هم قَدّ یه ماهیِ شیر نمی‌شن. ماهیا وقتی بترسن یا احساس امنیت نکنن، توی یه‌چشم‌به‌هم‌زدن فلنگو می‌بندن و فرار می‌کنن. می‌رن و دیگه هم برنمی‌گردن. اون‌وقت باید بشینی و هِی حسرتِ اون‌روزا رو بخوری. روزایی که ماهیای درشت و گوشتی لبِ‌ساحل ووُل می‌خوردن و با زبونِ بسته داد میزدن که بیاین ما رو بگیرین ... »
مونولوگِ بالا، قسمتی از یه قصه نیس. بخشی از یه نمایشنامه‌ی تخیلی یا فیلمنامه‌ای اقتباسی هم نیس.
کلامِ بالا، حرفای یکی‌از ساکنای بومیِ عسلویه‌اس که حالا نزدیک به سی ساله عنوانِ ،،پایتخت انرژی،، رو یدک می‌کشه ولی دیگه سواحلِش، سواحلِ قدیم نمی‌شن. سواحلی که روزی، روزگاری توی آبای شفاف و زُلالِش می‌تونسی فوج‌فوج ماهیای بزرگ رو ببینی که سرخوشانه توی همدیگه می‌رقصن و خودشون رو به آدما هدیه می‌دن ولی حالا برای نمونه هم که شده، یه‌دونه از اونا رو هم نمی‌تونی با چشات ببینی!
وزیرنفتِ محترمِ دولتِ چهاردهم از شعارِ سیاسیِ امسال یه‌باره ذوق کردن و فرمودن : ،،شعارِ رهبری برای نام‌گذاری سال به عنوان سرمایه‌گذاری برای تولید، نقشه راهی برای صنعت نفته و ‏وزارت نفت به عنوان پیشران اقتصاد با عزم راسخ و برنامه‌ریزیِ دقیق از ظرفیت سرمایه‌های مردمی برای تقویت تولید و تحقق توسعه پایدار بهره می‌گیره!،، ... عجب !
کاری به شعار امسالِ رهبر انقلاب و اینکه تا چه‌اندازه می‌تونه عملیاتی و اجرایی بشه، ندارم. فقط می‌خوام یه یادآوری کنم به جناب وزیر محترم که یه‌ذره به‌یادشون بیاد اواخر دهه‌ی هفتاد و اوایل دهه‌ی هشتاد رو. سالایی که توتال و انی و هیوندای و ... با سرمایه‌های بزرگ و سنگینی توی عسلویه بار انداخته بودن و منطقه‌ی انرژی پارس انگار فیلمی که با حالتِ فَست‌موشِن فیلمبرداری شده باشه، با دورِ تند درحالِ رشد و شکوفایی بود. توی زمانه‌ای که خاتمیِ عزیز با تدابیرِ شفاف اقتصادی و توسعه‌ی جدی سیاستِ خارجی، همه‌ی کمپانیای مطرح و قَدَرِ بین‌المللی رو برای سرمایه‌گذاری توی مملکت، پشتِ‌سرِ هم توی صف ردیف کرده بود ولی با تغییر سیاست از ،،گفتگوی تمدن‌ها،، به ،،تهدیدِ تمدن‌ها،، توسط کسی که قطعنامه‌های سازمان ملل متحد رو کاغذپاره قلمداد می‌کرد و خودش رو توی هاله‌های موهوم و خیالیِ نور می‌دید، یه‌بارگی همه‌ی اون سرمایه‌ها توی یه‌شب پریدن و رفتن و غیر از دریغ و افسوس، هیچ چشم‌اندازِ روشنی باقی نذاشتن.
ماهیای درشت و گوشت‌آلودی که توی صف وایساده بودن تا با تورِ اقتصادی مملکت صید بشن، با تَشَر و تهدیدِ یه آدمِ بی‌درک از شرایط جهانی و بین‌المللی، چنان متواری شدن و به اون‌ورِ آبا فرار کردن که جذب و برگردوندنِ دوباره‌شون، کارِ حضرتِ‌فیله!
جناب وزیر محترم؛ آقای پاک‌نژاد عزیز؛ لطفاً زیاد ذوق‌زده نشید و احساساتِ خوبِ‌تون رو هدر ندید. همه‌ی ماهیای گوشتی و باارزشی که می‌تونسَن اقتصادِ مملکت رو تکون بدن و با حرکاتِ‌شون موجای سهمگین بفرستن ساحل، با سیاستای اشتباه و غلطِ این سالا، سواحلِ دیگه‌ای رو برای پرسه‌زدن و رقاصی انتخاب کردن. حالا مونده فقط دسته‌دسته ماهی‌مُوتوُی ریز و استخونی که خروارخروارشون، یه پِشِنگه هم به ساحل نمی‌زنن.
اگه می‌خواین باز موجای خروشان و زیبای ساحلی از راه برسن و تکونی به سواحل اقتصادی‌مون بِدَن، باید نوعِ نگاهِ‌مون رو عوض کنیم. با دریا دوست‌تر بشیم تا اون هم باهامون مهربون‌تر بشه. اون‌وقت می‌بینین که علاوه‌بر ماهیای درشت، کوسه‌های بزرگ و نهنگای عظیم‌الجثه‌‌ی سرمایه‌گذاری هم سروکَله‌شون پیدا می‌شه و اقتصاد مملکت رو کُن‌فَیَکون می‌کنن. نهنگای عظیم‌الجثه‌‌ و غول‌پیکری که توی یه دم و بازدمِ‌شون، میلیون‌ها ماهی‌مُوتوُی ریز و لی‌لی‌پوتی رو می‌بلعَن و قِی می‌کنن!
از ما، گفتن ...