اتحاد خبر - سرویس نفت و انرژی

اواسط دهه‌ی هشتاد، سال هشتادوپنج فکر کنم. یه پیمانکارِ سفارشی از بالا، با سی چهل‌تا کامیون، یه پیمان می‌گیره اطراف یکی از پالایشگاه‌ها توی عسلویه که یه سری تپه‌های کوچیک و نقلی رو تسطیح کنه و خاکِ اونا رو ببره بریزه یه جای دورِ خارج از منطقه.

کار شروع میشه و تپه‌ها یکی‌یکی تسلیم بیل لودرا میشن و بعد از خاک و خُل شدن، بارِ کامیونای پیمانکار میشن و میرن چن‌کیلومتریِ منطقه، فرش میشن رو زمین.
هزار کامیون، دوهزار کامیون، ده‌هزار کامیون، همینجوری خاکا جابجا میشن تا اینکه یه‌باره تپه‌ها تموم میشن و دیگه خاکی برای بردن باقی نمی‌مونه.
پیمانکارِ رانتخوارِ بیچاره باید چیکار کنه حالا !؟ چه خاکی توی سرش کنه با این سی چهل‌تا کامیونی که جمع کرده دور و وَر خودش !؟
شما بودین، چیکار می‌کردین !؟
پا میشه می‌ره پیشِ همون آشناش که به دستورِ بالا، پیمانِ جابجاییِ تپه‌ها رو جفت‌وجور کرده بود براش و مسئله رو میگه بهش.
آقای آشنا میگه نگران نباش، دُرُسّش می‌کنم!
پیمانکار هم قهوه‌شو به سلامتیِ یارو می‌ره بالا و خداحافظی میکنه که فردا بیاد برای جواب.
فرداش که میآد، آقای کارفرما میگه جورش کردم برات. پیمانکار میگه کجا ؟ کارفرما میگه همونجا. پیمانکاره میگه همونجا !؟ اونجا که تپه‌ای نمونده دیگه !
کارفرما میخنده، با دس می‌زنه رو شونه‌ی پیمانکار و میگه با بالا صحبت کردم. قرار شد تپه‌هایی رو که بردی اون‌وَر، دوباره بَرِشون‌گردونی جای خودشون!
و تپه‌ها دوباره برمی‌گردن جای قبلی‌شون تا هم اونا آماده بشن برای رانتِ بعدی و هم اینکه یه رکورد جدید ثبت بشه توی تاریخِ رانت و رانت‌بازی ...

،،میم . قاف،،