به گزارش همشهری آنلاین، دانشمندان برای دهه‌ها گمان می‌کردند که غارهای زیرسطحی در ماه، درست مانند زمین وجود دارد. گودال‌هایی که ممکن است به غارها منتهی شوند. سپس یک گودال در سال ۲۰۰۹ از تصاویر گرفته شده توسط مدارگرد کاگویا JAXA (سازمان اکتشافات هوافضای ژاپن) تأیید شد و از آن زمان بسیاری از آنها پیدا شده‌اند که در سراسر ماه از طریق تصاویر و اندازه‌گیری‌های حرارتی سطح که توسط LRO گرفته شده است.

داشتن اقیانوس ماگما
کارشناسان می‌گویند ماه زمانی در دریایی از گدازه‌های در حال جوش پوشیده شده بود. اما در حال حاضر آنها شواهد جدیدی را کشف کرده‌اند که نظریه دیگری را ارائه می‌دهد.

سفر به قطب جنوب

مریخ‌نورد بیش از دیگران در جنوب مستقر شده بود. پراگیان از آن زمان برای جمع‌آوری نمونه‌های خاک و همچنین اطلاعات در مورد جو ماه در سراسر قطب جنوب سفرکرده است.

به لطف مریخ‌نورد کوچک معجزه‌آسا، دانشمندان سرنخ‌هایی در مورد تاریخچه نزدیک‌ترین ماهواره طبیعی زمین کشف کردند.

مقاله‌ای که هفته گذشته در نیچر منتشر شد، نتایج تجزیه‌وتحلیل داده‌های نمونه خاک را به‌تفصیل بیان و این نظریه را تأیید می‌کند که سطح ماه کمی پس از تشکیل آن مذاب بوده است.
دانشمندان داده‌های تشعشعی ارسال شده از طیف‌سنج اشعه ایکس ذره آلفای مریخ‌نورد را بررسی کردند.

آنورتوزیت

مریخ‌نورد اطلاعاتی را در مورد ساختار سنگ سنگی ماه، لایه‌ای از سنگ و غبار سست که در بالای سنگ‌بستر قرار دارد، مخابره کرد.

تمام ۲۳ نمونه بیشتر از یک سنگ سفید به نام آنورتوزیت فروان تشکیل شده بودند. داده‌های حسگر پروژه‌های دیگر همین ماده را در مناطقی از جمله استوا و مناطق عرض جغرافیایی میانی شناسایی کرده‌اند. محققان این را به عنوان شواهدی از یک لایه یکنواخت از مواد بر روی جرم آسمانی می دانند.

اقیانوس ماگما

این موضوع همچنین به نظریه‌هایی که نشان می‌دهد تمام سطح ماه بلافاصله پس از شکل‌گیری توسط ماگمای حباب‌دار پوشیده شده است، وزن بیشتری می‌بخشد.

همان تئوری پیشنهاد می‌کند ماه زمانی شکل گرفت که یک جسم به‌اندازه مریخ به زمین برخورد کرد و زباله‌ها را به فضا پرتاب کرد. این مواد با هم جمع شدند و ماه را تشکیل دادند.
باتوجه‌به اینکه این ضربه مقدار قابل‌توجهی ایجاد می‌کرد، این به‌اصطلاح «اقیانوس ماگما» را توضیح می‌دهد.

فروآن آنورتوزیت

به گزارش سایت the-sun این نظریه همچنین توضیح می‌دهد که چرا بسیاری از سنگ‌های ماه ساختاری مشابه سنگ‌های روی زمین دارند.

دانشمندان بر این باورند که اقیانوس ماگما صدها میلیون سال وجود داشته است؛ اما بعداً سرد و متبلور شده و فروآن آنورتوزیت را تشکیل می‌دهد. این نظریه پس از بازگشت نمونه‌هایی از مأموریت آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹ ابداع شد.
درحالی‌که خاک بیشتر از سنگ بازالتی تیره شبیه به مواد تولید شده توسط آتشفشان‌های روی زمین تشکیل شده بود. همچنین حاوی قطعاتی از آنچه که بعدها آنورتوزیت فروآن نام گرفت.

قطعات کوچک پوسته باستانی

محققان فرض کردند که سنگ سفید نمایانگر قطعات کوچک پوسته باستانی است. با سردشدن ماگما، مواد معدنی متراکم‌تری غرق شدند و لایه عمیق‌تری به نام گوشته را تشکیل دادند. آنورتوزیت فروآن که چگالی نویسندگان بر این باورند که اندازه‌گیری‌های آنها ممکن است ترکیبی از مواد پوسته باستانی و لایه سنگ زیرین را نشان دهد.

این لایه‌های مختلف در طول برخورد دهانه‌های برخوردی با هم به هم می‌پیچیدند، زیرا اجرام مانند سیارک‌ها و شهاب‌سنگ‌ها در طول تاریخ خود به ماه برخورد کردند. کمتری داشت به سمت بالا حرکت کرد.