مریم خسروی

در یک رستوران سلف سرویس:
-من منتظرم پسر،سریع انتخاب کن
 نمی دونم
-یعنی هیچ کدام را دوست نداری؟بین این همه غذاهای رنگارنگ و متفاوت
 نه اتفاقا همش رو دوست دارم من همش رو می خوام
-همش که نمیشه،اینجوری اصلا مزه ی هیچ کدوم رو نمی تونی بفهمی،درضمن طبق کاغذت سهمت اونقدری نیست که همش رو بخوای،اگه یه قاشق یه قاشق هم بهت بدم نهایتا20 غذا سهمت میشه
 آخه نمی تونم انتخاب کنم
-خیلی خوب هرجور راحتی
پسرک درحالی که یک گوشه نشسته و همه ی غذا ها وسوسه اش کرده،حسابی کلافه و گیج است و چشمانش پر از ترس است و با خود توی ذهنش فکر می کند انتخاب یکی یعنی رد کردن بقیه ی غذاهای خوشمزه و رنگارنگ،چشم هایش را می بندد و مزه ی هر کدام را تصور می کند،و عصبانی می شود و می گوید:(چرا این شاید یکی دیگه بهتر باشه.)به اطرافش نگاهی انداخت یکی غذای شماره ی 23 را با ولع می خورد و یکی از خوردنش داشت بالا می آورد یکی بلند داد میزد و از غذای شماره ی 18 تعریف می کرد یکی از آن طرف داد میزد که از غذای 41 متنفره
حسابی گیج شده بود می دانست برای انتخاب غذا تا یک ساعت مشخص وقت دارد و بعضی غذا ها تمام میشوند و و بعضیشون از یه ساعتی به بعد خوردنشون نمیچسبه دیگه
بعد از چندین ساعت که گرسنگی امانش را برید رفت جلوی پیش خوان ثبت سفارش و با بی میلی گفت غذای شماره 10 و ژتونش را تحویل داد
-وقتتون تمام شده
در حالی که هم شوکه شده بود و هم ناراحت و بدتر از همه گرسنه گفت:
 با منی؟ من که هنوز هیچی نخوردم
-یعنی هر ژتون یه تایمی داره،الآن هم از ساعت استفاده ی ژتونتون گذشته و دیگه اعتبار نداره،باید این جا رو ترک کنی
 یعنی چی؟من منتظر بودم،داشتم انتخاب می کردم،این تمام چیزی بود که من داشتم
-متاسفم،هی عزی بیا اینو ببرش از این جا

....