عبدالخالق عبدالهی:
تاریخ پژوه و روزنامه نگار

 
حاج  علی اکبر صنعتی زاده چون گوشهایش نمی شنید در کرمان به حاج علی اکبر کَر شهرت داشت. او صحبت اطرافیانش را فقط از راه لب خوانی متوجه می‌شد و به  همین دلیل از آدمهای سبیلو خوشش نمی آمد چون سبیل  پرپشت دهان را می‌پوشاند و مانع لب خوانی می شد.

این حاج علی اکبر در اواخر دوران قاجار باغی چند هزار متری را در کرمان  به یتیم خانه اختصاص داده بود و کودکان بی سرپرست را آنجا نگهداری می کرد، به مدرسه می‌فرستاد و روزی سه وعده غذای گرم به آنها  می داد. او برای همه بچه‌های یتیم  شناسنامه گرفت و نام خانوادگی خود را به آنها  داد و به این ترتیب همه آنها به صنعتی زاده  مشهور شدند (زنده یاد صنعتی زاده نقاش و مجسمه ساز معروف یکی از کودکان همین یتیم خانه بود که شهرت جهانی پیدا کرد). حاج علی اکبر نوه ای داشت به نام همایون که بعدها آدم بسیار مشهوری شد.

همایون موسس انتشارات فرانکلین، اولین رییس سازمان پیکار با بیسوادی و همچنین صاحب چاپخانه مجهز افست  بود. پرورش مروارید مصنوعی در جزیره کیش را اولین بار او پایه گذاری کرد و کارخانه کاغذ پارس را بنیاد گذاشت بعد از انقلاب مدتی زندانی شد و پس از آزادی همزمان خرمای زهره را در کرمان و گلاب زهرا را در روستای لاله زار کرمان  تاسیس کرد که در همه این کارها بسیار موفق بود. خصوصأ گلاب زهرای صنعتی زاده  شهرت جهانی پیدا کرد. اینها مقدمه بود و اما اصل مطلب: این پدر بزرگ و نوه یعنی حاج علی اکبر کَر و همایون شیفته هم بودند و مثل شیر و شکر در هم می جوشیدند. همایون در خاطراتش می گوید یک روز که دیر به خانه آمدم دیدم پدربزرگم از شدت نگرانی جلوی در خانه قدم می زند. مرا که دید دستم را گرفت با عصبانیت برد داخل خانه.  دو ترکه انار برداشت فکر کردم می خواهد مرا تنبیه کند، اما او جورابهایش را درآورد و شروع کرد با ترکه انار به کف پای خودش کوبیدن. من گریه می کردم و خودم را در آغوشش می انداختم تا جلویش را بگیرم. صبح که بیدار شدم دیدم در آغوش پدربزرگم به خواب رفته ام. آرام که شدم پرسیدم پدربزرگ چرا خودت را می زدی؟ پیرمرد بغضش ترکید، بغلم کرد، بوسیدم و گفت:  "فکر کردم اگر تو را بزنم پای تو می سوزد و دل من! و دل سوختن صدبار بدتر است.  خودم را زدم که دل تو به درد آید و تنبیه شوی ".
اینها را نوشتم که بگویم بعضی کارهای ما ممکن است تن خودمان را بیازارد و به درد آورد اما دل نزدیکانمان را بیشتر می سوزاند. شاید به همین دلیل است که مادران دشتستانی هر وقت از دست بچه  شان عاصی می شوند به جای تنبیه جگرگوشه هایشان، بر سر و صورت خود چنگ می زنند.
و کلام آخر اینکه می گویند فَصاد هم وقتی می‌خواست برای حجامت تیغ بر دست مجنون زند مجنون اجازه نمی داد. نظامی گنجوی از زبان مجنون دلیل این امتناع  را چنین می گوید: ترسم ای فَصاد گر فصدم کنی / تیغ را ناگه تو برلیلی زنی/ داند آن عقلی که او دل ‌روشنیست / در میان لیلی و من فرق نیست