احمد خواجه حسنی:

✓ در بیان قرآن کریم آمده، اگر ملّت بخواهد بایستد باید جیبش پر باشد!
✓ خدایا من می توانم شِعب و سختی های آن را تحمّل کنم امّا ملّت گرسنه را نمی شود در راه الهی نگه داشت و آن را اداره کرد...

این گزاره ها و سایر نکاتی قابل تأمل از جانب حضرت آیت الله جوادی آملی در دیدار با رئیس کل بانک مرکزی مطرح شده که در نوع خود جالب است ،گرچه از این قبیل منویّات و اظهار نظرهای صواب، به فراخور زمان و از طریق تریبون های مختلف بعضاً توسط ائمه جمعه،نمایندگان مردم و برخی کسانی که در مصدر امورند به کرّات  مطرح شده امّا تاکنون راهگشا نبوده و جمیع این دلسوزی ها برای مردم نان نشده و در حقیقت با تکثر اظهارنظر و حرف زدن درباره لزوم توجه به وضعیت زندگی فقرا، مشکلات کماکان به قوّت خود باقی است.
از فقر نوشتن در کشوری که بیشترین میلیونرها را در سطح خاورمیانه دارد به مانند در نظر سبکتکین عیب ایاز کردن است،من امّا می نویسم تا از جماعت بی تفاوت تکیه زده بر مخده های نرم و گرم فاصله گرفته و ملول از تنفس هوای مانده نباشم...

فردریش نیچه در باب تحمّل و تاب آوری می فرمایند؛  "هرکس که یک چرایی برای زیستن داشته‌ باشه، هر چگونگی را تاب می آورد" و امروزه مردم درمانده نیز در تاب آوری و مقاومت قهرمانان بلامنازعی هستند که همچنان کورسوی امیدی به آینده داشته و از اینکه شجاعت و شایستگی رنج کشیدن را با سوء مدیریت های موجود بی وقفه به آنها ارزانی داشته اند،قدر شناسند !

امروزه دیگر سلسله مراتب نیازهای هرم مازلو و دستیابی به تئوری خوشبختی آلبرت انشتاین فقط واژگان دهن پر کنی است که بیشتر به افسانه ها شباهت دارد تا واقعیتی قابل دسترس...
مازلو اعتقاد دارد به طور کلی زمانی که زندگی آسان و بر وفق مراد است، موجود زنده می‌تواند به طور همزمان کارهای زیادی انجام داده و در جهات مختلفی حرکت کند، یحتمل اما فراموش کردند که در ادامه بیافزایند، زمانی که زندگی سخت و بر وفق مراد نیست یک جهت بیش تر پیش روی انسان وجود ندارد، تلاش برای بقاء و زنده ماندن...
انسانِ گرسنه در درجه نخست هدفی جز سیر شدن شکم ندارد،چون غمِ نان اجازه نمی دهد که انسان به تماشای جهان بنشیند؛در زندگی عمیق شود،کتاب بخواند، یاد بگیرد،و آگاهی‌اش را بالا برده و به جهان اطراف خود بیاندیشند.
به راستی نگرش و تفکرات کاخ نشین و کوخ نشین با هم متفاوت است،اگر به خاطر گرسنگي يا فقر در بدن تو مواد لازم نباشد به همين گونه در سرت، در روانت يا قلبت نيز مواد لازم براي اخلاق نخواهد بود و اینگونه است که دغدغه های معیشتی جامعه را خشن می کند و ارزش های اصیل اخلاقی مانند نوع دوستی، دگر خواهی و پایبندی به اخلاق و تعهد از جامعه رخت بر می بندد.

آدمی در نتیجه ی زندگیِ فقیرانه،پا را فراتر از جهل نمی گذارد،انسانی که گرسنه و غمگین باشد کجا قدرت اندیشیدن  و تصمیم گیری منطقی دارد ؟!
 به هر حال در این وانفسا مشخص نیست در کجای تاریخ سواریم و چه دوره ای را در حال گذاریم، نومید و سرخورده‌، نه راه پس داریم و نه راه پیش، میان نوستالژی (دیروز) و فانتزی (فردا) گردن زیر گیوتین واقعیت داریم و اندوهناک از اینکه سنت و مدرن و پست مدرنیسم ما همه به تکه نانی بند است...

درد آور است که در این وادی، برخی گروه‌های اجتماعی به دلیل اینکه از ثروت‌های بادآورده استفاده می‌کنند فشار تورم را احساس نکرده و خزیده در لاک بی تفاوتی برای مصائب جمعی جامعه وقعی قائل نیستند، برخی دیگر لحاف شاملو را محکم در بغل گرفته و سایرین را موجوداتی اضافه می پندارند و بسیاری نیز  با تلفیق فقر و نا امیدی پاک باختگی را در حال زیستند، نگارنده امّا فارغ از نقش ناصحانه در این سطور،مستدعی است در توسلاتمان، دعا برای "ایران" را از قلم نیاندازیم و برای صلاح و فلاح آن با جان‌ و دل بکوشیم و به آینده امیدوار باشیم، قرار است رد شویم از این درد، قرار است رو به راه شویم ...