مجید کمالی پور

چند روزی است که فضای مجازی ملتهب از اعلام شهرمان بعنوان تبعید گاه است.
جمعی برافروخته از این ماجرا هستند و برخی هم‌  چیزهایی نوشتند،هر چند که مشترک بود با یک تشکل دانشجویی.
اولین چیزی که برای انتخاب شهری بعنوان تبعید گاه به ذهن می رسد بدی آب و‌هوا است، که البته این برای مردم باعث سرشکستگی نیست،. در مسائلی که‌ما دخیل نبوده ایم نمی توانیم احساس شرم کنیم.
اما خطاب به همه دوستانی که شرمگین و‌ عصبانی بودند، باید عرض کنم ، که در زمان رژیم گذشته که اینجا را برای گذراندن دوران محکومیت بعضی از زندانیان سیاسی در نظر گرفته بودند، بخاطر موقعیت دژ بود.
 قدیمی ترهای شهر به این امر واقف هستند که این‌موضوع یعنی حضور زندانیان سیاسی، در بالا بردن سطح سواد سیاسی مردم موثر بود.
به هر صورت،حضور این همه  پاسبان در شهر و‌ موقعیت شهربانی،مردم و‌ از جمله حتی کودکان را کنجکاو میکرد که لزوم حضور این‌همه پاسبان چیست؟!
و یا پاسبانهایی که شب در جمع خانواده از زندانیان سیاسی می گفتند یا حضور خانواده بعضی زندانیان که در تلفیق با فرهنگ بومی ما و مبارزات پیش از انقلاب موثر بود.

اگر هنوز بعد از سالها از پایان عمر حکومت سابق، برازجان همچنان در تفکر مسئولين تبعید گاه هست این شرمندگیش برای آنهاست که نتوانسته اند شهر را ازحالت تبعید گاه خارج کنند، نه مردمی که دخالت چندانی در روند توسعه ندارند.
به هر حال توپ در زمین مسئولین است نه مردم بی زبان ما.

گردن‌ما افراشته تر از پرچم سازمان ملل است ما سابقه تساهل و‌تسامح با هموطنان دگر اندیشمان راداریم که سالها با صلح و‌آرامش در کنار هم زندگی کرده ایم.

اگر توسعه پایدار اتفاق نیفتاده این را باید از متولیان امر پرسید نه مردم صلح‌جوی برازجان.
اگر کاری برای خارج شدن شهر از عنوان تبعید گاه نکرده اید ما و مردم این شهر مقصر نیستیم.