*گردآورنده :  نادر پاپری فرد گیسکانی:


به پرواز است مرغ جانم امشب

ز آب دیده  تر، دامانم امشب

حبیبم گر طبیب آسا به کوهی

گذر آرد، کند درمانم امشب

*
جوانی رفت و پیری هم عنان شد

بهار عمر را وقت خزان شد

همه در خواب غفلت بود کوهی

ندانم عاقبت بر من چسان شد

*
مرا پیری گرفته سخت در بر

توان رفته مرا از پای تا سر

جوانی گلشن عمرست کوهی

هزار افسوس ناید بار دیگر

*
سحرگه خواب بودم با دل زار

شکنج زلف دلبر شد پدیدار

ز خواب از شوق کوهی دیده بگشود

ندید آن بی وفا، یار جفاکار

*
شده مویم سپید و دیده بی نور

جوانی رفت تن گشته ست بی زور

هنوز این نفس غدار تو کوهی

خیال صید آهو دارد از دور
*
بتی نو رس که در خوبی امام است

زسر تا پا پسند خاص و عام است

به برج طالع هر کس که، کوهی

فرود آید، ورا عالم به کام است

*
پریشان خاطرم، ای یار امشب

بپرس از حال زار  زارم امشب

نه امیدی ز بخت و یار،کوهی

که بنوازد تن بیمارم امشب

*
بتی دیدم گریبان باز و زیبا

به صدر سینه نور، مه هویدا

به یک نظاره هر کس دید، کوهی

شدی مجنون و رو کردی به صحرا

*
ز عشقت آتش اندر جسم و جان است

ز هجرت اشکم از مژگان روان است

نه ای واقف، دمی ز احوال کوهی

ز چه زار و قدش همچون کمان است

*
یکی روزی گذر کردم به گلزار

نشسته جمعی از خوبان چو پرگار

یکی زانها چنین گفتار،کوهی

که ما را نیست با پیران سر و کار

*
جوابش داد کوهی با دلی زار

که ای ظاهر پسندان جفا کار

جوانی را به راه بی وفایان

فدا کردم پشیمانم دو صد بار 

*
بتی زیبا به ره کرده شکارم

به یک نظاره کرده بی قرارم

کفایت نامدش ،کوهی درآن دم 

نمود از تیر مژگان دلفکارم

*
بیامد پیری و بشکست بالم

یقین دارم شده وقت زوالم

جوانی بی بها رفت از تو کوهی

چه داند کس کنون چونست حالم

*
به بختم کج روی ای چرخ گردان

که هر لحظه مرا سازی پریشان

دو درد صعب با پیری کوهی

شده توام تهیدستی و هجران

*
نگار نو رس و هوشیار و دلجو

رخ سیمین و مشکین چشم و ابرو

به این حسن و لطافت حیف کوهی

که در گفتار باشد تند و بد خو
*
دلم از دست خوبان گشته پر خون

مرا لیلی وشی بنموده مجنون

به کوهی پیری و درویشی و عشق

هجوم آور شده کرده شبیخون
*
ز هجران تو ای شمع شب افروز

سر شب اشک ریزم تا رخ روز

دوای سینه ی مجروح کوهی

میان لب تو داری ای دل افروز

*
بر احوال دل بی حاصل من

نیارد رحم آن سنگین دل من

نه از یار است، از چرخ است کوهی

کز آب و غم عجین کرده گل من

*
جفا تا کی کنی سیمین تن من

چرا چندین کنی خون در دل من

اگر داری خیال قتل کوهی

بکش تیغ و ببُر سر از تن من
*
بتی شیرین سخن چون ماهپاره

شکارم کرده در پیری دوباره

دو چشم پر فتان عشوه سنجش

زند بر جان کوهی، صد شراره

*
شکفته نو گلی خوش قد و بالا

که هر لحظه  فروشد ناز بر ما

ولی الحق سزاوار است کوهی

چو اندک سال و مجذوب است و زیبا

*
چو محمل بست یار لاله رخسار

به چشمم روز روشن شد شب تار

چو بانک الرحیل برخاست کوهی

ز تن جان رفت چون رفت از برَم یار

*
بتا هر گه که می آیم به سویت

به امیدی که بینم چشم و رویت

رها شو ای پری در چشم کوهی

دمی تا  بنگرم قد نکویت

*
تو در خوابی و من بیدارم ای یار

تو در آسایشی من اندر آزار

تو جانی و جهان در چشم کوهی

ز هجرانت بود همچون شب تار

*
خیالت بر من آورده شبیخون

هوای وصل تو کرده دلم خون

ستم تا کی روا داری به کوهی

مده دشت جنونم جا چو مجنون

*
چنان بر من گذشت آن سرو قامت

که بر کس نگذرد زینسان قیامت

بغل افشاند و ابرو راست بنمود

به کوهی وانمود اینست قامت

*
اسیرم در شکنج زلفت ای یار

دو چشمم از فراقت گشته خون بار

بترس از آه شب هنگام کوهی

که روزی عاقبت گردی گرفتار

*
پیام آر بت من دیر کردی

ز تأخیرت مرا دلگیر کردی

مگر بخت بد کوهی چنین بود

تو هم در بند زلفش گیر کردی؟

*
نمی دانی که هر صبح و سحرگاه

کنم ناله پیاپی برکشم آه

ز هجران خون دل ریزم ز مژگان

نپرسی حال کوهی گاه بی گاه

*
بها جان دادم و عشقت خریدم

ولی افسوس از او خیری ندیدم

ز بی انصافی معشوقه، کوهی

همه طعن و دق دشمن شنیدم

*
تو شیرینی و هم شیرین زبانی

به رخ چون مه به قد سرو روانی

ز آگین سر زلفت به کوهی

رسد بویی ز سر گیرد جوانی

*
به سودای رخ چون ماهت ای یار

دل و دین را فدا کردم به یکبار

نکرده سودی از وصل تو کوهی

به درد هجر و غم گشته گرفتار

*
به دست باد بنمودی بسی ناز

گره از زلف مشکین کرده ای باز

درون سینه ی  مسکین کوهی

  
عجب آشوب و غوغا کرده ای ساز

*
منم دلخسته از رفتار گردون

به جای اشک بارم از مژه خون

ستم زین بیشتر نبود به کوهی

که نزدیکم ولی دورم ز یارون

*
به قربان دو چشم کج نگاهت

قد موزون و ابروی سیاهت

کجا یادش رود تا حشر، کوهی

 

لب و دندان و ابرو، رسم و راهت

*
نه هر گلشن، گلش خوش رنگ و بویست

نه هر معشوق شیرین و نکویست

نه هر کس جان دهد،کوهی چو فرهاد

نه هر کس وامق و شیدای اویست
*
نه هر کس اشک ریزد آتشین است

نه هر کس قرعه ی بختش قرین است

نه هرکس دم زَنَد از عشق کوهی است

در عالم او ز مجنون جایگزین است