فرج اله گرمسیری
موقعی که خبردار شدم هفته نامه محلی اتحاد به چاپ رسیده، به منظور خرید پیاده راه افتادم.
هم قدمی زده بودم هم کاری انجام شده بود. برام خیلی مهم بود که پس از سالها نشریه ای در سطح شهر و استان انتشار یافته است.
فراموش نمی کنم وقتی نشریه را از فروشنده گرفتم اومدم کنار آن را به صورتم چسباندم و عمیقا بوییدم.
بوی مطبوع لای کتاب های دوره دبستانم تداعی شد. مشتاقانه از نیم صفحه بالا شروع به مطالعه کردم، هدفم این بود که در حال پیاده روی همه مطالب آن را بخوانم.
مسیر کوچه ها را انتخاب کردم، نزدیک غروب بود، هوا داشت تاریک می شد، کوچه سنگلاخی و ناهموار بود، نگاهی به نشریه، نیم نگاهی به جلو. موتورسواری آرام از روبرو می آمد، وقتی به من رسید به طعنه گفت «عامو پیش‌پا نزنی!»
کمی خنده ام گرفته بود، فوری به کنایه پاسخ دادم، «اینها را که میخونم برای اینه که پیش پا نزنم، اما به بعضی چیزها پشت پا بزنم.» به منزل که رسیدم، هفته نامه را خوانده بودم.
و در دلم این خدمت بزرگ فرهنگی را تحسین می کردم.