مصطفی صفری

اینجا دشتستان است؛ نقطه ی صفرِ مرزیِ جهنم، جهنمی خودساخته که مدیرانِ ناکاربلد به ما مردم ارزانی داشته اند.
اینجا دشتستان است؛ دیارِ نخل و آفتاب، دیارِ مردمانی سختکوش و آهنین اراده، دیارِ مردمانی که حُجب و حیا و قانعیت از رنگ و رویشان می بارد. دیارِ دلیرمردمانی که در مقابلِ سختی ها خَم به ابرو نمی آورند، دیارِ مردمانی که اصالتِ اعصار را در سینه به یادگار دارند، اینان مردمی اصیل و نجیبند اما این روزها، از سرِ نامهربانی با آن ها در افتاده اند.



اینجا دشتستان است، اینجا دشتستانِ بزرگ است، این روزها در اینجا فاصله ی ما تا جهنم کمتر از دو دقیقه شده است. این روزها همه جای ایران فصل بهار است اما اینجا فصل تابستان است؛ تابستانی جهنم گونه. این روزها دمای هوا در دشتستانِ ما تا ۶۳ درجه سانتیگراد نیز رسیده است، اینجا فقر و گرانی بیداد می کند، این روزها در اینجا نفس کشیدن نیز فقیر و گران شده است.

این روزها اینجا نیز همچون همه جای ایران ماه رمضان است و مردم روزه دارند اما آب نیست، آبی برای نوشیدن و افطار کردن نیست.

دشتستانِ بزرگِ ما این روزها بیمار است، دشتستانِ بزرگِ ما این روزها به شدت بیمار است، «بی آبی» دردِ گرانی است که این روزها به جانِ مردمِ این دیار افتاده است. این درد، بزرگ و کوچک و مرد و زن نمی شناسد. این درد، شهری و روستایی و دارا و ندار نمی شناسد، این درد همه را مستأصل کرده است، این روزها بسیاری از نباتات از این درد مرگ را سلام داده اند و بسیاری نیز در حال احتضارند.

این روزها در دشتستان سلامت انسان ها نیز به خطر افتاده است، این روزها در دشتستان آب را جیره بندی کرده اند، در مرکز این شهرستان - برازجان - وضع وخیم گزارش می شود، برخی محلاتِ این شهر هر ۴۸ ساعت یک بار و آن هم برای مدت زمان محدودی آب دارند، در برخی محلات وضع از این نیز وخیم تر است. در برخی از مناطق شهر فشارِ این آبِ جیره بندی شده آنقدر پایین است که طبقات بالاییِ ساختمان ها را بی نصیب می گذارد. این روزها دادِ این مردمِ شهرنشین در برازجان به هوا بلند شده است، در شهرهای کوچکتر و روستاهای تابعه نیز وضع چنین است.

در شهرهای کوچکِ این شهرستانِ بزرگ نیز آب جیره بندی شده است، روستائیان نیز که اغلب به خریدِ آزاد آب روی آورده اند. این روزها یک تانکر چهار هزار لیتری آب برای هر خانوار روستایی، به قیمت ۶۰ هزار تومان به قول معروف آب می خورد.
البته این روزها روستائیان چاره ی کار را در ساخت آب انبار در حیاط منازلشان دیده اند؛ آب انبارهای کوچکی که ساخت هر کدام از آنها، حداقل سه میلیون تومان هزینه بر دوش روستائیان وارد می کند.

این روزها وضعیتِ بحرانیِ آب در دشتستان، استیصال و درماندگیِ مدیرانِ ما را گواه می دهد، آن ها در حلِ مشکلِ آب درمانده شده اند چرا که اگر غیر از این می بود، در حل این بحران، گشایشی مشاهده می شد. وضعیت آبرسانی به اغلبِ شهرها و روستاهای دشتستان - وسیع‌ترین شهرستان استان بوشهر - به هیچ عنوان رضایت بخش نیست. نارضایتی ها از چهره ها می بارد، مسئولین جواب قانع کننده ای به مردم نمی دهند، قرار بوده است در دشتستان نیز سیستم های آب‌شیرین کن راه اندازی شود اما هنوز انجام این کار در مرحله تئوری و فرضیه است.

سیستم های فرسوده ی آبرسانیِ روستاها و شهرهای ما، دورانِ رضاخانی را به یاد می آورند. به گواه آماری که خود مسئولین به آن اذعان داشته و بارها و بارها ارائه کرده اند، میزان پِرتی و هدررفت آب از این سیستم فرسوده، کمی کمتر از چهل درصد است و این یعنی فاجعه، این یعنی فاجعه ی مدیریتی.

می گویند مدیرانِ کاربلدِ ما اما این روزها برای حل بحرانِ آب، راه میانبری را نیز برگزیده اند، استفاده از آبِ چاه های کشاورزی برای مصارف خانگی، کاری که در حُکمِ تیشه به ریشه ی خود زدن است. استفاده از آب چاه های کشاورزی ممکن است در کوتاه مدت مثمرثمر واقع گردد اما این کار، چون چوب لای زخم گزاردن است؛ ممکن است امروز دردی متحمل نشویم اما فردا و فرداهای دیگر، دردِ این چوبِ لایِ زخم گزارده شده، فریادمان را به آسمان ها خواهد برد.

دشتستان این روزها به شدت بیمار است، اگر این درد هر چه زودتر درمان نشود باید با فریدون مشیری هم آوا شویم و بسرائیم؛

«برای کودکان سوگند باید خورد
که روزی موج می زد، بال می گُسْتَرْدْ - چون دریا - درختْ اینجا
مبارک دم نسیمی بود و پرواری و آوازی
فشانده گیسوان رودی
گشوده بازوان دشتی
چمنزاری و گلگشتی...»