دکتر منصور چهرازی
دیدن برخی افراد خود بخود یک رویداد مهم و برجسته در زندگی انسان است. برخی چهره ها آنقدر تأثیرگذارند که نمی شود با آن ها روبرو شد و سنگینی وجودشان را احساس نکرد. چهره هایی که می آیند و ناخواسته در گوشه ای از ذهن انسان جا می گیرند و همواره ماندگار می شوند و گاهی این ماندگاری رنگ و مسیر اندیشه و کردار انسان را شکل می دهد.
هر چند که پیرامون ما چنین افرادی انگشت شمارند اما کم و بیش هستند کسانی که دارای چنین ویژگی های بی مانندی باشند.
دکتر عبدالرسول خیراندیش یکی از این چهره ها است که در زندگی من خوش درخشید و در یاد و خاطرم ماندگار شد. وی استاد تاریخم در مقاطع کارشناسی و دکتری دانشگاه شیراز بود و این سند افتخاری است که در هر محفلی به آن می بالم. مدت ها می خواستم چند خطی درباره اش بنویسم، نه به دلیل آن که ایشان نیازی به ستایش دارند بلکه از آن رو که خود را مدیون اندیشه سازی وی در وجود خویش یافته ام.
گاهی خوب نوشتن سخت است، بویژه هنگامی که می خواهی از شخصیت خوبی بنویسی که دوستش داری و بخشی از وجودت را تسخیر کرده است. من نیز همین حال را دارم. نمی دانم چگونه از مردی بنویسم که شخصیتی فراتر از جای گرفتن در چند بند نوشته را دارد. هنگام نوشتن از وی، واژه ها رنگ می بازند، قلم می لرزد و حس پویایی ندارد چرا که براستی نوشتن از آن همه نیک سرشتی، توانی سترگ می خواهد. اما به ناگزیر نشان دادن چند قطره از دریای بی کران وجود وی، نشانه ای از دریای احترامی است که به ایشان دارم.
استاد شخصیت برجسته ای است که اهل حاشیه و هیاهو نیست اما وجود موج خیزی دارد. نه از آن گروه آدم هایی است که با هیاهو و بزرگ نمایی برای نگهداشتن جایگاهی تلاش می کنند بلکه تنها، بودنش در یک جایگاه موجی از واکنش می آفریند. موجی که دیگرانی را که توانایی وی را ندارند، می-آزارد. وی از آن دسته چهره هایی است که وجودش توأمی از احساس ترس و احترام و تمنا را در دانشجویان پدیدار می سازد. احساسی که هم مبهم است و ناشناخته و هم آشنا و ستودنی، زیرا تاریخ را به قاعده می داند، ادبیات را نیک می شناسد و از جامعه شناسی آگاهی کامل دارد. گذشته از توانمندی های بسیارش در علوم و فنون، در اخلاق و رفتار نیز سرآمد دهر است به گونه ای که سرشت پاکش همان گونه که در اندیشه اش روییده، در گفتار و رفتارش پرورش یافته است. سلامت، راستی و متانتی که در نوشته هایش می خوانی در گفتارش می شنوی. در حقیقت سخنش عین تراوش قلمش و نوشته هایش تبلوری از اندیشه ی پالایش یافته ی اوست. 
استاد در گفت و گوهای علمی، رویدادهای تاریخی را با چنان آگاهی بیان می کند که گویی همین دیروز خود شاهد روی دادن آن ها بوده است. در تدریس به گونه ای توانمند است که انگار تمام کتاب ها، مقالات و جزوه های خارجی و داخلی تاریخ، دست نوشته های خود اوست. با وجود  این، وقتی که دانشجویان در برابر این همه آگاهی وی کم می آورند، هنگامی که از ندانستن عرق به پیشانی و لکنت به زبانشان می افتد، رفتار متین و طبع بلند استاد، داروی دردشان می شود. شیوه اش پرورش اندیشه ی دانشجویان است و همکاری و مدارا با استادان. از آن ها که بیشتر می دانند می آموزد تا به آن ها که کمتر می دانند بیاموزد. آن طور رفتار می کند که انگار وی نیز در دانشوری هم سنگ همگان است. فخر فروشی نمی کند و پرسش ها را آن گونه پاسخ می دهد که از ندانستنش شرمگین نباشند و از این روست که شکیبایی و فروتنی استاد، حسی از آرامش و احترام در وجود همگان زنده می کند. در مسیر رشد علمی سد راه کسی نیست و می کوشد رهگشای دیگران باشد. در واقع او «می گوید» تا آگاهی بیافریند نه ندانستن ها را بنمایاند. وی معلمی است به معنای حقیقی واژه ی معلم که زمان را می فهمد، مکان را در می یابد و انسان را می شناسد. دانش و فرهنگ را درمی آمیزد تا اندیشه ی دیگران را بپرواند نه خود را اندیشمند نشان دهد.
براستی توصیف شخصیت برجسته ی این مرد فرهنگ و دانش، بسی دشوار است و از این روست که اگر بخواهی چیرگی ایشان را بر دایره دانش و فرهنگ بسنجی، باید چند صباحی میزبان وجودش باشی و یا نوشته هایش را با چشم دل بخوانی تا دریابی که قلمش روان و پرتوان، زبانش رسا و پربار و نگاهش ژرف و سرشار از دانایی است. شاهد این مدعا خیزش موجی از آگاهی است که در کتاب¬ها و مقالات و سخنرانی های وی هویداست.
بله استاد دکتر عبدالرسول خیراندیش همچون نام عزیزش «رسولِ پرورش اندیشه های نیک» و سرشت پاک برای خوب زیستن دیگران است. هرچند که وی هرگز نپذیرفت که جزو «چهره های ماندگار»ش بدانند اما از ماندگارترین چهره هایی است که در یاد خیلی ها جاوید خواهد ماند.