اتحاد خبر: مسافرانی که از دیدن یک بانوی جوان خلبان به شوق می آیند با تشویق و ایستاده کف زدن های خود باعث دلگرمی بانویی می شوند که برای رسیدن به این جایگاه بیش از حد توان خود زحمت کشیده و جنگیده است. فهیمه احمدی دستجردی، بانوی 36 ساله ای که آرزوی پرواز را از کودکی در سر می پروراند و همیشه می خواست همچون پرنده ها بال داشته و با بال هایش پرواز می کرد،

 

به گزارش فارس؛ در نقاشی هایش خود را در حالی که بادبادکی در دست داشت و در آسمان بود، به تصویر می کشید و سرانجام آرزوهایش او را به سمتی برد که در ابتدا پاراگلایدر سواری را تجربه  کرد، راه های سخت را پشت سر گذاشت و رفته رفته خود را در مقام تنها مهندس پرواز ایران و تنها بانوی ایرباس 320 ایران دید. با کاپیتان فهیمه احمدی دستجردی در یکی از پروازهایی که به تبریز داشت همکلام شدم تا از رمز و راز موفقیت های خود برایمان سخن بگوید.

 

 

 

 

کاپیتان فهیمه احمدی دستجردی، تنها بانوی ایرباس سوار 320پَر ایران به گفته خودش از کلانشهر تهران پا نگرفته است بلکه ریشه و بن مایه تحصیلات خود را از شهری که مهد علم و هنر می نامد یعنی اصفهان پا گرفته است؛ «به خاطر کار پدرم به اصفهان رفته بودیم. برای همین دوره راهنمایی و دبیرستان را در همان شهر، در دبیرستان علامه امینی سپری کردم. آن قدر در محیط اصفهان رقابت بر سر درس خواندن زیاد و جدی بود که همه تشویق می شدیم تحصیل کنیم. می خواهم این را بگویم که ریشه تحصیلی ام از یک شهرستان جوان زد.» بعد از اتمام دوره دبیرستان خانواده احمدی به تهران نقل مکان می کنند و او دوست داشت بعد از پذیرفته شدن در کنکور سراسری در رشته مهندسی پزشکی تحصیل کند که این کار میسر نشد

 

و او در تهران بعد از آشنایی با مرکز آموزش فنون خدمات هوایی که بعد از اخذ آزمون دانشجو می پذیرفت، مسیر زندگی خود را عوض کرد و در دوره های تعمیر و نگهداری قطعات هواپیما و خلبانی شرکت کرده و با نمره های بالا این دوره های آموزشی را به پایان می رساند. او در آزمون ورودی این مرکز پذیرفته شده و در چند رشته نمره بالا کسب کرده و در کلاس های خلبانی شرکت می کند. وقتی او عزم خود را برای خلبان شدن جزم کرده و در کلاس های مهندسی پرواز شرکت کرده بود، حالا این نگاه های جنسیتی بود که او را آزار می داد، وقتی در کلاس ها حضور او را جدی نمی گرفتند، باعث می شد او در دوراهی ادامه دادن این مسیر یا منصرف شدن آن قرار گیرد.

 

گاهی تصمیم می گرفت عطای خلبانی را به لقایش ببخشد و گاهی نیز این بی توجهی ها و جواب ندادن به پرسش هایش به او انگیزه می داد تا خودش را به عنوان یک زن به دیگران نشان دهد و بگوید «خلبانی یک تخصص است و دانش زن و مرد نمی شناسد، وقتی یک زن نیز می تواند این تخصص و مهارت را یاد بگیرد دیگر نیازی به این همه بی محلی و کم توجهی نیست، اگر فردی شایسته است پس کار مردانه و زنانه ندارد.» با وجود همه سختی های این راه، او با اعتماد به نفسی که در خود سراغ داشت، تصمیم گرفت با اتکا به توان خود مدارج ترقی را تا رسیدن به رتبه خلبانی طی کند. فهیمه احمدی دستجردی حالا در سایه زحمت و پشتکار خود یکی از اولین زنان خلبان ایرانی و تنها بانوی ایرباس 320پَر ایران بوده و 14 سال است که وارد دنیای هوانوردی شده است.

 

 

 

او در این 14 سال سابقه کاری خود برای اولین بار پرواز را با هواپیمای توپولوف آغاز کرده و حدود 3 هزار ساعت پرواز با هواپیمای توپولوف 154 به عنوان مهندس پرواز داشته و بعد از این که در سال 89 پرواز با توپولوف ممنوع شد، به عنوان خلبان دوم هواپیمای ام‌دی مشغول به فعالیت شد و در حال حاضر نیز هواپیمای ایرباس را به پرواز در می آورد. احمدی دستجردی حالا در کسوت یک بانوی خلبان تمام تلاش خود را به کار گرفته است تا نگاه جنسیتی که روی این رشته سایه افکنده را از بین ببرد. به همین منظور او جامعه بانوان صنعت هوانوردی ایران را تاسیس کرده است تا آنجا که در توان دارد این نگاه را در جامعه و در بین همکارانش اصلاح کند.

تمام هزینه های یادگیری پرواز

با وجود همه سختی هایی که برای خلبان شدن وجود دارد رسیدن به مرحله خلبانی هزینه های زیادی نیز دارد. به گفته احمدی دستجردی بحث مالی موضوع را نیز باید در نظر گرفت، یک خلبان حداقل 160 ساعت را برای گرفتن مدرک CPL و IR باید بگذراند که قیمت حدودی هر یک ساعت پرواز 450 هزار (تومان) است که هزینه نهایی آن رقمی معادل 150 تا 200 میلیون تومان می شود. او حس و حال اولین تجربه پرواز را هیچ وقت فراموش نمی کند، پرواز تهران- مشهد که سفری آسمانی و البته تجربه دشواری بود:

 

 

«روز قبل از آن خیلی سخت بود. کنار خلبان اصلی پرواز در کابین خلبان نشسته بودم. نه چیزی می دیدم، نه می شنیدم. معلم پرواز که کنارم نشسته بود، گفت فقط روی صندلی بنشین و از پریدن هواپیما لذت ببر، ولی من به شدت مبهوت بودم، روز بعدش باید همان پرواز را انجام می دادم. خیلی تجربه دشواری بود. نگاه دیگری داشتم بیرون را نگاه می کردم. دیگر نگاه مهندسی نداشتم، آسمان برایم شکل دیگری داشت... مهم ترین عکس العمل و واکنشی که از سوی مسافران دیده می شود، تعجب بیش از اندازه آنهاست که برایم جالب است، قبلا که مهندس پرواز بودم، مسافران زیاد متوجه حضورم نبودند اما از وقتی کمک خلبان شدم، چون باید برای اعلان پروازی خودم را معرفی می کردم، مسافران هم مرا شناختند.

بیشتر مسافران تعجب کرده و برخی منتظر می مانند تا وقتی به مقصد رسیدند، زود بیایند ما را ببینند و نحوه کارکردن ما را از نزدیک مشاهده کنند حتی بعضی وقت ها که کابین خلبان از بیرون معلوم است، مسافرانی که مرا می بینند، انگشت به دهان می مانند. برای همه مسافران جای سوال است که این خانم آنجا چه کار می کند؟ انتظار ندارند مرا داخل کابین خلبانی ببینند. این برخورد خوبشان برای من قوت قلب است که مصمم تر به کارم ادامه دهم.»