از نظر من، آادم ها در مواجهه با انتقاد به سه گروه و دسته قابل تقسیم هستند: اول کسانی که انتقاد را اصلا و بر نمی تابند و از انتقاد، ازرده و برآشفته شده عصبانی و خشمگین میگردند. دسته دوم کسانی هستند که انتقاد را مثلا به شکلی « تحمل » می کنند و به اصطلاح «سعه صدر » از خود نشان میدهند؛ و دسته سوم کسانی اند که ناراحت و آزرده و براشفته نمی شوند؛ چون با بینشی که دارند، روح آزادی را درک کرده و مفهوم آزادی و احترام به حقوق شهروندی مردم در نهاد و ذهن و ضمیرشان درونی و نهادینه شده و ملکه ذهنشان گشته، چیزی برای ناراحت شدن و دلیلی برای برآشفته شدن در نظرآن ها وحود ندارد. در نگاه باز آنها چیزی و باری بر آن ها «تحمیل» نشده که بخواهند « تحمل » بکنند یا نکنند، و یا « سعه صدر» ی از خود نشان بدهند یا ندهند. اصلا بخاطر چه چیزی باید ازرده شوند؟ مگر چه شده؟! وقتی انسان «تحمل » میکند که در برابر چیزی یا، مشکلی سنگین قرار بگیرد که باری بر دل و یا بر دوشش و، فشاری بر او باشد و راه و چاره ای جز تحمل کردن و خویشتن داری نداشته باشد و با مشکل بسازد تا ببیند بعد چه خواهد شد و چه پیش خواهد آمد. اما اگر باری و فشاری و مشکلی و ... در کار نباشد، چه چیزی را باید تحمل کند و سعه صدر برای جی؟ چیزی بر او تحمیل نشده است که تحمل کند. گروه اول که حسابش پاک است و ما را با او کاری نیست؛ برود و خودش را اصلاح کند! حرف ما از گروه دوم است که ادای آزادیخواهی در میاورد و ژست آزادی خواهی به خود می گیرد( البته تا اطلاع ثانوی!)> آن ها در درون ناراحت می شوند، ولی تحمل میکنند! برای اینکه ادای آدم های روشنفکر و مدرن را درآورند و مدرن و و با کلاس و امروزی بنظر آیند؛ یا مصلحت کنونی ایچاب میکند یا جایی آموخته اند که آدم های جور واجور را باید تحمل کنند تا کار پیش برود. آزادی و حقوق مردم در ذهن و ضمیر آن ها درونی نشده و در نهادشان جا نگرفته و برایشان جا نیفتاده ، ولی بالاخره باید تحمل کرد! چاره ای چیست( صبر بر جور رقیبم چه کنم، گر نکنم). نگاه ۀن ها نگاه مصلحت انیشانه یا ارفاقانه و از بالا به پايین است. یعنی( از نظر خودشان) موقتا ارفاق میکنند یا صدقه میدهند