مشكل اين است كه هفتاد ميليون هم بيشتر يارانه مي‌گيرند و هرچه دولت سعي مي‌كند قصه را جمع و جور كند نمي‌تواند. نه  تعداد قابل ملاحظه‌اي پيشقدم مي‌شوند كه يارانه نگيرند، نه دولت زورش مي‌رسد كه كسي را از اين ليست خط بزند. من ديده‌ام چطور بعضي‌ها وقتي بحث حذف يارانه مي‌شود، براق مي‌شوند و رگ گردن كلفت مي‌كنند و از حق مسلم‌شان دم مي‌زنند...

 

هرچه هست به دست و قلم ما اين خطاي فاحش راه يافته و چيزي جز تكرار «ببخشيد» آن هم با مد و تشديد نمي‌توانم بگويم؛ توضيح بيش از اين بدهم عرض خود را برده‌ام، فقط همين‌قدر بگويم كه گاهي دست و چشم خطا مي‌كنند و غلطي عيان از لابه‌لاي چشم و دست چندين دروازه‌بان تيزبين در مي‌روند و مايه آبروريزي مي‌شوند. به هر حال عذر من و همكارانم را بپذيريد و غمض عين بفرماييد؛ پيش مي‌آيد.

 

اما از اينكه بگذريم فرمايش جناب فتاح– رييس كميته امداد- قابل تامل است و جا دارد كه در آن توقف كنيم. يارانه‌ها دقيقا مصداق همان سنگي است كه همه عقلا در بيرون آوردنش از چاه اقتصاد درمانده‌اند. تقريبا همه متفقند كه پرداخت يارانه به اين شكل نه به صلاح است و نه اصلا فايده‌اي دارد؛ منتها رفتن توي دل يارانه‌ها جگر شير مي‌خواهد و چون با «راي» و «انتخابات» گره خورده، كسي حاضر نيست اين بدنامي را به جان بخرد و يك بار براي هميشه قال قضيه را بكند. خيلي از دور و بري‌هايم را مي‌بينم كه ماشاءالله وضع‌شان خوب است، چرخ زندگي‌شان مي‌چرخد و اين رقم قليل هيچ تاثيري بر زندگي‌شان ندارد اما از آنجايي كه آن را حق مسلم خود مي‌پندارند به هيچ وجه حاضر نيستند از دستش بدهند.

 

اين تخم لق را خود دست‌اندركاران در دهان مردم شكستند و طوري وانمود كردند كه هر ايراني همان طوري كه به كارت ملي نياز دارد يارانه هم بايد بگيرد. نه فقط بزرگان مقصر بودند بلكه رسانه‌ها هم بد عمل كردند. حالا كه اينجا غريبه‌اي بين‌مان نيست، بگويم خود «دولت» هم در پروژه كم كردن يارانه ايده دندان‌گيري نداشت و به توفيقي هم نرسيد.   الان هم ندارد. خاطرم هست با راديو، تلويزيون مملكت مشاركت كردند كه روي مردم تاثير بگذارند بلكه ملت داوطلبانه اسم‌شان را از ليست يارانه پاك كنند.

 

حاصل كار بدتر شد و ليست يارانه‌بگيرها بلندبالاتر. حتي شنيدم- العهده علي الراوي- كه اين مديران عالي مقام هم كه حقوق نجومي مي‌گرفتند از اين شندرغاز يارانه نگذشته بودند و آن را هم با سربلندي تا قران آخرش گرفته بودند. منظور اينكه حتي به لحاظ فرهنگي دولت نتوانست جابيندازد كه يارانه براي همه نيست و اگر كسي با ماشين دويست ميليوني دم عابربانك بايستد و چشم به  اين ٤٠ هزار تومان بدوزد، مذموم است؛ علي‌ايحال حل و فصل اين معضل به اين سادگي‌ها نيست و انداختن توپ يارانه توي زمين كميته امداد اگرچه راه‌حلي قابل تامل است اما بعيد است بتواند فحش به دولت را به كميته دايورت كند. باز هم از اشتباه ديروز عذر مي‌خواهم و اميدوارم پيش شما هنوز مختصر وجهه‌اي داشته باشم كه اين قضيه را كلا از ذهن مبارك‌ پاك كنيد. مخلصم./س