«به بالا ز سرو سهی برترست
چو خورشید تابان به دو پیکرست
برش چون بر پیل و بالاش برز

ندیدم کسی را چنان دست و گرز»

 

 و شاید وقت آن است تا امروز این شعر را برای جهان پهلوان زنده‎روح بهره ببریم. قدیمی ها می گویند پهلوان تختی فقط یک ورزشکار نبود؛ همان طور که فقط یک خیرخواه اجتماعی یا یک چهره سیاسی نبود.

 

او یکی از مردم بود، یکی از همان قهرمانانی که نسل شان انگار در حال انقراض است. قدیمی ها هنوز بر سر نام و نشان جهان پهلوان قسم می خورند و هنوز هم غلامرضا تختی برای شان «آقاتختی» است. و چقدر شیرین که لقب «آقایی» را از مردم بگیری.

در مورد تختی، هر چه بود گفته شده و همه را می دانید. از زندگی جذاب یک پهلوان تا قبول مسئولیت های اجتماعی و رسیدن به چهره ای محبوب و مورد اعتماد که به خاطرش گونی، گونی پول جمع شد تا زلزله زدگان بوئین زهرا احساس ترس و تنهایی نکنند. امروز 5 شهریورماه مصادف با سالروز تولد آقاتختی است. کسی که نماد جوانمردی و اسطوره ورزش مملکت بود.

بودند قهرمانانی که مدال آوردند، قهرمان شدند و رفتند اما مثل تختی کمتر پیدا شد. مثل او جوانمرد که پای مصدوم حریف را در طول یک مسابقه از ذهنش کنار بگذارد و با فنون دیگر برنده مسابقه شود. مثل او که به خاطر حضور تیم ملی در اکباتان، پلیس مجبور شد راه ها را ببنندد و از تجمع مردم عاشق تختی در اطراف سالن کشتی جلوگیری کند.

امروز، دنیای بدون تختی شده دنیای مادیات. شده دنیایی که قهرمان بسکتبال کشورمان مجبور به دستفروشی و در نهایت مرگ در کنار خیابان است. قهرمان کشتی باید در جنوب کشور سمبوسه بفروشد و قهرمان کریکت سر کوچه شان به ماشین های عبوری بنزین بفروشد آن هم با دبه های پلاستیکی! دنیای بدون تختی، دنیایی است که یک نقاش پوسترهای سینمایی باید در پیاده رو بنشیند و منتظر لطف دیگران باشد، قهرمان دیگر در تنهایی و بی پولی با سرطان دست به گریبان شود و قهرمان دیگر از ایران برود و در اروپا خیابان گردی کند.

دنیای بدون تختی، دنیایی شد که زشتی و پلیدی را باردار بود. دنیایی بدون رحم و سختگیرانه برای آنها که دل شان می خواست یک ناجی داشته باشند. دل شان می خواست کسی برود روی تشک و بدون اینکه حریفش را آزار بدهد، دل یک ملت را شاد کند. دنیایی که در آن، بنشینی در یک قهوه خانه و مشغول نوشیدن چای شوی و همزمان از رادیو بشنوی که «آقاتختی» برای کمک به نیازمندان فلان کرد و بهمان کرد.

امروز سالروز میلاد جهان پهلوان تختی است. او اگر زنده بود، اگر آن مرگ رازآلود برایش رقم نمی خورد، امروز باید شمع 87 سالگی اش را فوت می کرد. امروز باید مرد به خیلی ها درس ادب می داد. دنیای امروز ما مدال های زیادی دارد اما «آقاتختی» ندارد و این نهایت بداقبالی ماست.