محمد باقر عباسی سملی
ای اشک چرا امانم نمی دهی
کعبه ی دلها بدست ابرهه ویران نشد
آیت الله هاشمی درسینه ها کتمان نشد
رفت نزد مقتدایش گرچه لوح انقلاب
سیل اشک ملتی اندرغمش پنهان نشد
سبد خاطراتم لبریز از تصویر و صدای دلنشین آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی ست، دوران کودکی و کشمکش انقلاب با برخی نیروهای جدا شده از صف انقلابیون و سد سدید هاشمی در مقابل مخالفان امام (ره)، دوران نوجوانی که مصادف بود با دفاع مقدس و خطبه های آتشین و روح افزای هاشمی که در سخت ترین شرایط جنگ باعث استحکام قلبی رزمندگان اسلام بود و خستگی از تن همگان بدر می کرد.

دوران جوانی و تحصیل در دانشگاه که اندکی کدورت بین نیروهای خط امام با ایشان ایجاد شد. همچنین در دوران فارغ التحصیلی و حضور در دولت اصلاحات که با حمایت جدی آیت الله هاشمی از دولت در مقابل مخالفان امام (ره)، که حضور مجدد یاران آن حضرت در قدرت را در غیاب آن پیر سفرکرده بر نمی تافتند مواجهیم ، که به نوعی آغاز بازگشت مجدد آیت الله هاشمی به دامان ملت قلمداد می شود و این روند بازگشت پس از سال هشتاد و هشت سرعت بیشتری به خود می گیرد و بجایی می رسد که در اوج محبوبیت در انتخابات نود و چهار به انتخاب اول ملت ایران بدل می شود. و شاید به همین خاطراست که شنیدن خبر قطعی درگذشت آن یار دیرین امام راحل (ره)، تاثر و درد، مهار از کف سینه ام در ربود و سیل اشک بی اختیار از گونه هایم سرازیر شد.

به جرات می توانم بگویم، تنها خبری که تمام تعادلم را بعد از خبر رحلت امام خمینی رحمت الله علیه به هم ریخت خبر درگذشت آیت الله هاشمی رفسنجانی بود. خدای را شاکریم که هاشمی عزیز، عزیز ماند و عزیز رفت و دفتر خاطرات ملت را با یکی از زیباترین تصاویر تاریخ حیات سیاسی خویش مزین ساخت. گر چه هاشمی رفت و ملت، انقلاب و رهبری را در این دنیای متلاطم تنها گذاشت، اما خیالمان راحت است که خدای هاشمی نگهدار ملت، انقلاب و رهبری معظم انقلاب است. و خون شهدا برای همیشه ایران اسلامی، این سرزمین نیکان را در مقابل تمام تهدیدات بیمه نموده است. فقدان این استوانه نظام و شناسنامه انقلاب را خدمت ملت قدر شناس ایران و خانواده داغدارش تسلیت می گویم.
خدایش با اولیاء الله محشور بدارد.

محمد باقر عباسی سملی
نوزدهم دی ماه نود و پنج شمسی