مجید کمالی پور:

هنوز بر سر نوشته 3 ماه پیش خود (دوختن قبایی از ترمه خدمت) هستم  که قبای خدمت در شورای شهر برازجان جامه گرانبهایی ست که بر تن هر کسی برازنده نیست. همونجا گفتم حتما طی چند ماه آینده بعضی ها رنگ عوض میکنند تا باز از رمز شب مردم برای عبور از دروازه شورای شهر سود ببرند.

اینکه شورای شهر چه کرد و چه نکرد کاری ندارم. اینکه بحران  در تمام مدت حیات شورا جاری و ساری بود هم  بماند. اینکه حسین آبادی چه بدی داشت که برکنارش کردید کاری ندارم. اینکه احمدی چه حسنی داشت که آوردینش و چه قبحی داشت که بردینش هم کاری ندارم. اینکه شمالی چه کرد و با شمالی چه کردید هم بماند. انتخابش را  به مردم توضیح ندادن و عزلش را هم در میان هیاهو انجام دادن تا مجالی باشد برای نفس کشیدنشان ...

حالا هم که زمزمه انتخاب دیگری را شروع کرده اند.. انصافا اگر آدم برای آبرو و اعتبار خودش ارزش قایل باشد پیشنهاد شورای فعلی را برای شهرداری نمیپذیرد. همه اینها به کنار.  تازگیها در فضای مجازی خود را هم رای مردم جا میزنند. بازی قدیمی کی بود کی بود من نبودم را راه انداخته اند. طوری حرف میزنند انگار این مدت اصلا اینجا نبوده اند. روزی در محفل فرزانه ای بودم داستانکی گفت که عرض میکنم.
یه بنده خدائی (نام محفوظ) بنام مش عبدالله یه پولی بصورت نزولی به حاج اسد میده. حاج اسد چند ماهی نزول پول را میداده و میش عبدالله هم راضی بوده.. کم کم پرداخت نزول ماهانه به تعویق میافته و موجب نگرانی مش عبدالله میشه ... روزی مش عبدالله (پا پا) میره پیش حاج اسد. حاج اسد که قلیونش چاق بوده قلیونو به مش عبدالله تعارف میکنه ... مش عبدالله پکی به قلیون میزنه و گله گزاری را شروع میکنه که این چه وضعیه؟.... چرا نزول پولتو نمیدی... اصلا اگه اینجوری باید اصل پول را بدی.

حاج اسد (بدهکار) استکان چای کمر باریک را میده دست مش عبدالله و میگه آدم باید خوش حساب باشه .. باید امانت دار مال مردم باشه .. آدم خوش معامله شریک مال مردمه . کار خوبی نیست مال مردم را بالا بکشی . اگه نزول هم میگیری باید نزول را به موقع بپردازی.. نباید مردم را اذیت کنی .. مش عبدالله استکان چای را نیم خورده میزاره زمینو میگه .. ببینم تو طلبکاری یا من ؟؟؟ اینجوری که شما حرف میزنی بنظر میاد شما طلبکاری ؟؟؟

حالا حکایت این حضراته .. خداییش بعضی هاشون یه جوری حرف میزنن که انگار ما بدهکاریم ... بله ما بدهکاریم که تو انتخابمون دقت نکردیم. ما بدهکاریم که نفهمیدیم چکار میکنیم .. ما بدهکاریم که چشمون را باز نکردیم ولی قول میدیم از این به بعد بیدار بخوابیم ... بیدار خوابیدن یعنی اینکه مواظب باشیم کسانی را به شورا بفرستیم که اهلیت داشته باشند. مصیبت بزرگتر اینه که تازگیها جنب و جوش دنیای مجازی زیاد شده و یار گیری شروع ...

واقعیت تلخی ست که هر کسی را بهر کاری ساختن .. آدمای دنیای مجازی گرچه خوبند ولی الزاما معنیش این نیست که بتوانند بار مسئولیت را به منزل برسانند. خود دوستان دنیای مجازی که اینروزها تو هر مجلس ختمی حاضر هستن نباید  همچین توقعی داشته باشند.. بنظرم باید همین فعالان مدنی دست بدست هم بدن و بزرگانی چون ...... و ....... را ترغیب به حضور کنند تا بار افتاده توسعه شهر به قافله ترقی بقیه شهرها برسه.

یادمان باشد دوشهای کوچک نمیتوانند مسئولیت های سخت را تحمل کنند و بارمان را بین راه به زمین میزنند .. آموخته را دو باره نیازمائیم....