سید میثم سیاسی نژاد

محرم که می آید شبها حال و هوایی دیگر دارد. هرجا که می روی در هر کوی و برزن  علم سیاهی برافراشته است. در خیابانها مردم پیاده و سواره و با رخت مشکی به سوی عزای اباعبدالله در حرکتند. در اطراف تکیه ها و مساجد جمعیت موج می زند.هرکس سعی می‌کند که در مساجد ،هیأت‌ها یا تکیه‌ها به هر شکل ممکن به عزاداری حسین بن علی(ع) بپردازند.

حس زیبایی که این مردم در این شبها دارند  و آنان را در این ایام، در گرمای تابستان و سرمای زمستان به هیأت‌ها می کشاند و این علم را برافراشته نگه می دارد ستودنی است. حسی که اسب چموش جوانی را چنان رام خود کرده که جوان را که در اوج هیجانات درونی است، چنان آرام در گوشه ای میخ کوب میکند و چشم به دهان روضه خوان دوخته و گوش بر نوای مداح عزای عزیز زهرا(س) می سپارد و چنان بر سر و سینه خود می زند که گویی یکی از افراد خانواده خویش را از دست داده است.

چه زیباست این حس قشنگ عاشقی. این همان عشق است، عشق به حسین(ع) عشق به اهل بیت(ع)، عشقی که در وجود ما ایرانیان ریشه دوانیده و نهادینه شده است.

شبهای محرم که می آید، حال و هوای همه یک جور دیگر است. خوشا به حال ما که حسین(ع) داریم، عباس داریم، زینب داریم. این شبها همه جا سخن از عشق به مولا است، سخن از شجاعت حسین(ع) غیرت ابوالفضل، صبر زینب(ع)، از مظلومیت مظلوم ترین قوم تاریخ . هرکس به گونه ای می کوشد تا خود را به ایشان نزدیکترکند و دل را به محبتشان گره زده و حاجت خود را بستاند و آخرت خود را بیمه نماید.

خوشا به حال کسانی که در این روزها و شبها حسینی اند، حسینی عزاداری می کنند، حسینی زندگی می کنند و حسینی می اندیشند.

اما عشق حسین(ع)باید راه رسیدن به اندیشه حسین(ع) باشد. حسین (ع) برای چه خود را در معرض جنگ نابرابر قرار داده و چرا با آنکه می دانست پایان این راه مرگ است، راه شهادت را برگزید و همه عزیزان خود را در این راه قربانی کرد؟حسین(ع) برای چه قیام کرد و از شهادت خود و یارانش چه نتیجه ای بدست آورد؟

اندیشیدن به این پرسش‌ها پاسخ‌های مستدلی را به همراه دارد که عشق به این خاندان را دوصد چندان خواهد کرد.حسین بن علی(ع) در کربلا عزت و کرامت را به مسلمین برگرداند و با قیام بر علیه ظلم و برآوردن فریاد مظلومیت، چهره زشت و قبیح ظالمان را به همه جهانیان در همه اعصار شناساند.

امام شیعیان جان خود و عزیزانش را در راه اسلام قربانی کرد تا شهادت طلبی، ایثار و ایستادگی در برابر ظلم و استکبار تا پای جان را برای همه مردمان پس از خود به عنوان درسی پرمایه به یادگار بگذارد و مکتب حسینی را بنا نهد.

مکتبی بر پایه اسلام نبوی و علوی. مکتبی که در آن مرگ با عزت بر زندگی با ذلت ترجیح داده می شود و رهروانش رضایت خداوند را بر هرچیزی مقدم می شمرند.

مکتب حق طلبی، شهادت، ایثار، آزاد اندیشی، عدالتخواهی و ظلم ستیزی، حریت و آزادگی، پارسایی و وابستگی، بینایی و بیداردلی و مکتب ترس ناپذیری از غیر از خدا.

پس بیائیم در کنار عزاداری و گریستن بر مظلومیت اهل بیت(ع) ،در گسترش و تبیین اندیشه های آن حضرت نیز بکوشیم تا نهضت حسین و بیرق عاشورایی آن تا ابد سرافراز و برافراشته در دنیا باقی بماند و تا دنیا دنیاست، نام حسین(ع) بر تارک آن بدرخشد.