اتحادخبر- حبیب اله نعمتی: در حوزه فرهنگ و ادب سرمایه گذاری اندک و حال و روزش ناخوش است؛ هر روز از اوضاع نابسامان کتاب و کتابخوانی، روزنامه و مجله، شعر و موسیقی، سینما و تآتر، کنسرت و همایش ،..... خبری ناگوار می رسد و این همه به این است که چنان که باید شایستگان این حوزه ها گرامی داشته نمی شوند و ارج و قرب نمی بینند و به صدر نمی نشینند.

ناملایمات بسیار است ولی به وقت دگر که غرض این یادداشت یادکرد ستاره ی پرفروغ آسمان ادب، خسرو آواز ایران؛ استاد محمد رضا شجریان است.
در اول روز فصل عاشقی (پاییز) سال 1319 در شهر مشهد چشم به دنيا گشود و از همان اوان کودکی تحت تعلیم پدر قرار گرفت؛ آوای دلنشین تلاوت قرآنش را در دوازده سالگی مردم از رادیو خراسان شنیدند که بعدها رتبه اول کشوری و رتبه دوم بین المللی (مالزی) تلاوت قرآن را نیز کسب نمود.
محمد رضا شجریان در ایام جوانی به کسوت معلمی در آمد اما شروع تحولاتش از مهاجرت به تهران در سال 1346 و آشنایی با بزرگانی نظیر استاد عبادی، استاد مهرتاش، استاد بوذری، استاد پایور و استاد برومند بود.
در سال 1352 با همراهی ستارگانی همچون لطفی، علیزاده و ذوالفنون مرکز حفظ و اشاعه موسیقی را به سرپرستی داریوش صفوت بنیاد نهاد و پس از آن به تدریس آواز در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران پرداخت و اندکی بعدتر شرکت دل آواز را به جهت نشر آلبوم هایش تاسیس نمود.
استاد آلبوم هایی با اشعار سرآمدان شعر و ادب سعدی، حافظ، مولوی، بابا طاهر، خیام، سپهری، کندکنی، اخوان، ابتهاج و همراهی موسیقی سرایان بزرگی چون مشکاتیان، پیرنیاکان، عندلیبی، علیزاده، لطفی، خلج، درخشانی با نام های بیداد، استان جانان، دستان، گنبد مینا، جان عشاق، سرو چمان، دل مجنون، دلشدگان، قاصدک، رسوای دل، در خیال و... به پیشگاه مردم ایران هدیه داده است.

استاد فراتر از مدال ها و دیپلم های ملی و بین المللی نشان مهر و عشق با مردم داده و ستانده است چنان که با مردم و در کنار مردم بودنش در زلزله های رودبار و بم سبب تسکین آلام شد و صفا و مهر بی پایان و بی قید و شرطش در قلب ایرانیان هنردوست برای همیشه ماندگار است هر چند او را برنتابند تا آن جا که بانگ زیبای ربنایش را از مردم دریغ کنند اما:

آنان که لحن پاک تو را انکار می کنند              خود  را به چشم اهل خرد خوار می کنند
  تنها نه خاکیان که ملائک  در آسمان                             با بانگ ربنای تو افطار می کنند  

این اندک به پاسداشت بزرگی های استاد آواز، نگین اسطوره ای موسیقی ایران زمین، مایه فخر و مباهات ایران و ایرانی "محمد رضا شجریان" است و همه ی آرزویم و آرزویتان ترک مهمان پانزده ساله اش باشد و بسلامت کامل همراه و در کنار ما باشد.
پایان سخن کلام استاد باشد که فرمود:
موسیقی عمیق ترین و زیباترین شکل بیان روح تاریخی و جمعی یک قوم و ملت است و چون نیک بنگری در گوشه گوشه آن و در لحن و آوای آن گذر یک قوم را در پیچ و خم تاریخ می یابی، با همه ی رنج ها و شادی هایش. موسیقی راز درونی روح یک ملت را آشکار می کند و از آن رو نقشی بی بدیل در روح و روان تاریخی و جمعی یک قوم دارد، از این رو گمانم به این است بدون دریچه ای به موسیقی نمی توان فرهنگ یک گروه یا قوم را شناخت. /ص