از روزی که اولین روزنامه در ایران منتشر شد یعنی از حدود 190 سال قبل همواره میان قدرت و قلم جنگ و گریزی پایان ناپذیر وجود داشته است.  یک پای این کشمکش  دولتیانی بوده اند که توپ و تفنگ و تریبون و پول و خلاصه همه ابزار های کنترل و حتی شکستن قلم را در اختیار داشته اند . آن ها  معمولا هر نقدی را به حساب چوب لای چرخ دولت گذاشتن و کارشکنی می نهند و به عبارتی " کوچکترین انتقادها را زیاد و بزرگترین تعریف و تمجیدها را کم می دانند " و صد البته عاشق انتقادات سست و بی مایه و آبکی هستند و اسمش را هم می گذارند " انتقاد سازنده " . پای دیگر این جنگ نابرابر، روزنامه نویس ها خصوصا از نوع انتقادی نویسانش قرار دارند که تنها ابزارشان قلم است و تفکر که انتقاد و به چالش کشیدن قدرت را حق مسلم و اصلا رسالت خود می دانند . این کشمکش و جنگ و گریز نابرابر منحصر به کشور ما نیست و در بیشتر ممالک مرسوم بوده ، هست و احتمالا تا ابد هم خواهد بود . این را به عنوان مقدمه داشته باشید و اما اصل سخن: 

چند روز قبل دوستی از من پرسید : فلانی ! شما قبلا مطالب انتقادی  نمی نوشتید یا می نوشتید من نمی دیدم ؟ این سئوال باعث شد با خود فکر کنم راستی ما چرا قبلا نمی نوشتیم ؟ و بعد به این نتیجه رسیدم که این یک واقعیت است که خیلی ها و خصوصا خودم  تا چند سال قبل یا اصلا چیزی نمی نوشتیم یا اگر هم می نوشتیم بیشتر درباره تاریخ بود و شاهان قجر و پهلوی یا به قول دوستی درباره " مرده های بی خطر و بی صاحب " . البته نه اینکه آن زمان سوژه انتقادی نبود یا ما نمی خواستیم بنویسم ، نه ، سوژه بود اتفاقا سوژه های خوبی هم دم دست بود  منتها  فضا ، شرایط و سیاست آن دولت و خصوصا بعضی مسئولان وقت در شهرستان و استان که  " نوم خدا جونشون" از پاپ هم کاتولیک تر بودند و اگر دستورمی رسید  کلاه بیاورند سر و کلاه را با هم می آوردند  آستانه تحملشان آنقدر پائین بود که اصولا نقد را هرچند منصفانه و از سر دلسوزی هم که بود بر نمی تافتند  لذا روزنامه نویس به اجبار می رفت سر وقت مطالب بی خطر و کم خطر و خنثی ، پس آن وقتها  به قول معروف " چون اسب نبود ، زین می نهادیم به خری " . کاری به جناح بندی های سیاسی و چپ و راست و بالا و پائین ندارم اما این یک واقعیت است که مدتی است در این دولت و خصوصا در این شهر نوشتن و انتقاد کردن آسان شده ، هزینه چندانی ندارد و دیگر خبری از برخورد و بگیر و ببندهای سابق نیست و امروزه منتقدان دولت می توانند از "الف" تا "یای" مسئولین را بنویسند و به نقد بکشند و این تفاوت تساهل و تسامح مسئولان امروز با گذشته نه چندان دور موضوعی است که همه می دانیم و بیاد داریم . به گمانم  اگر اندکی انصاف داشته باشیم می پذیریم که تا سه سال قبل فضا برای فعالیت های مدنی و اجتماعی و نوشتن حتی برای خود طیف اصولگرایی هم مهیا و مناسب نبود و اصولا چنین مباحثی به آسانی برتافته نمی شد و حتی یک اصولگرای معتقد هم اگر منتقد بود نمی توانست بدون واهمه و هزینه همفکر خود را که در راس قدرت بود نقد کند چه رسد به روزنامه نویسان دگراندیش . همین چند روز قبل یکی از دوستانم که از قضا اصولگرای سفت و سخت و دوآتشه اما منصفی است می گفت در دوره قبل یک انتقاد کوچک از فرماندار وقت  نوشتم  هنوز که هنوز است دارم  تاوان یا به تعبیر خودش " پسآروی " این نقد کوچک و کم خطر را می دهم اما امروز الحمدالله فضا طوردیگری شده ، روزی نیست که نشریات مکتوب و مجازی با مورد و بی مورد پنبه مسئولان از استاندار گرفته تا رئیس فلان اداره در فلان شهرستان را نزنند و از آنها انتقاد نکنند و حتی به خصوصی ترین مسائل آن ها نپردازند . با اینکه کتمان نمیکنم صبغه فکری ام به اعتدال گرایان نزدیک تر است تا اصولگرایان اما قصد تطهیر مسئولان فعلی و تخطئه گذشتگان را ندارم به هر حال همانطور که گذشتگان در دولت قبلی نقاط قوتی داشتند متصدیان امروز هم ایراداتی داشته و دارند که همیشه نوشته ایم و اگر لازم باشد باز هم می نویسیم اما اینها دلیل نمی شود که  واقعیتها را نگوئیم واقعیتی مثل این که بنده در فاصله یک هفته ، دو یادداشت انتقادی تند و تیز درباره فرماندار دشتستان نوشتم و منتشر کردم ، اما برخوردی که نشد هیچ تلویحا تقدیر و تشکر هم کردند . الان که به آرشیو نوشته هایم رجوع می کنم می بینم دریک سال گذشته دو نامه انتقادی تند و تیز به استاندار محترم ، دو یادداشت سرگشاده تند و تیزتر به فرماندار محترم ، یک نامه انتقادی درباره معضلات فرهنگی به مدیر کل محترم ارشاد از این قلم منتشر شده که دوتایشان تند و یکی هم بسیار تند و حتی  کمی هم چاشنی بی اوچیشی داشته که اگر در گذشته بود انتشار فقط یکی از آن ها می توانست واکنش بسیار تند مسئولان  را به همراه داشته باشد .

البته بنده کماکان معتقدم رسالت اصلی یک روزنامه نویس انتقاد از مسئولین و دیدن و نوشتن معایب است به عبارت دیگر برای یک روزنامه نویس " یک وجب شاخ به مراتب لازم تر و کارآمدتر از یک متر دُم است " و تا وقتی می توان نقد کرد هیچ حاجتی به تعریف و تمجید نیست منتها الان فضای انتقاد و تساهل و تسامح دولتمردان با گذشته تومنی دوزار فرق کرده و مسئولی که کوچکترین نقد را هم بر نمی تافت امروز در این دولت و در این شهر بیشترین هجمه و نقد با مورد و بی مورد را می شنود و خم هم به ابرو نمی آورد . به قول یکی از روزنامه نویسان قدیمی می گفت " در رژیم سابق مشکل این بود که ما روزنامه نویسها می خواستیم چیزهایی بنویسیم که 20 میلیون جمعیت آن روز ایران بفهمند اما سرهنگ هژبر کیانی ( متصدی سانسور ساواک ) نفهمد " . این را نوشتم که بگویم روزنامه نویسان همیشه در رنج سانسور بوده اند و نوشتن درباره کمبود و کاستی ها و نقد مسئولان کاری بس بزرگ است اما به گمانم کار بزرگتر را کسانی انجام می دهند که این تیرهای تیز و جنجالی و گاه زهرآگین "انتقاد" را می چشند و می توانند قلم ها را بشکنند و نمی شکنند و گرنه ما همان روزنامه نویسان سابق هستیم که به قول شاعر " من کجا و هوس لاله به دستار زدن ؟ " اجازه بدهید داستان کوچکی بگویم . می گویند فتحعلی خان گراشی حاکم لار در زمان ناصرالدین شاه در لار کاروانسرا و میدانی به تقلید از میدان نقش جهان اصفهان ساخته بود . مشهور است که چون میدان و غرفه های اطراف آن به پایان رسید از پیشکار خویش به نام " حاجی آخوند " پرسید : این میدان با میدان نقش جهان اصفهان چه فرقی دارد؟ حاجی آخوند گفت : "همان فرقی که بین تو و شاه عباس است" . به حوزه های دیگر کاری ندارم اما در حوزه رسانه و مطبوعات کیست که نداند فرق امروز با گذشته به اندازه فرق فتحعلی خان گراشی با شاه عباس صفوی است . بنده معتقدم اینکه خیلی ها امروز قلم بدست می گیریم و می نویسیم و در امنیت کامل از صدر تا ذیل دولت را از دمِ تیغ نقد می گذرانیم نعمتی است بس عظیم و شایسته شکر گزاری ، تکلیف شکر از نعمتی که معلوم نیست تا کی دوام داشته باشد هم که معلوم است ، نگهبانی و نگاه داشتن آن . در پایان ضمن تبریک هفته دولت به جناب استاندار، دولتمردان و فرمانداران همه شهرستانها امیدوارم این فضای باز ژورنالیستی و نقد نویسی همچنان باز باقی بماند و مسئولان و ارگانهایی که کمتر نقد می شوند یا خود را کمتر در معرض نقد قرار می دهند نیز از دولت تاسی نموده و بپذیرند که به مصلحت جامعه است یک انتقادی نویس قلم به دست بگیرد و از کاستی ها بنویسد لذا بنظرم :

 عاشقان را بگذارید بنالند همه 

مصلحت نیست که این زمزمه خاموش کنید