اشاره: زهره سلیمی 40 سال است که با استاد فرج الله کمالی ازدواج کرده و در کنار وی زندگی  می کند. هر دو از آشنایان و بستگان هم بوده اند؛ در سال 1349 استاد کمالی به خواستگاری ایشان می رود و تا 1354 نیز نامزد بوده اند و از آن پس با استخدام ایشان در وزارت بهداری با یکدیگر ازدواج می کنند. ماحصل این ازدواج، دو فرزند پسر به نام مهیار و سینا و دو فرزند دختر به نام لیلا و هدا است که اکثر فرزندان استاد کمالی و خانم سلیمی، تا مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد تحصیل کرده اند.  آن چه در پی می آید گفت و گوی اتحادجنوب با زهره سلیمی؛ همسر استاد فرج الله کمالی است.


شما چه قدر آقای کمالی را شناخته اید و حضور و وجود شما در سرایش شعرهای محلی و غیر محلی ایشان توانسته به استاد کمالی کمک کند؟
من خیلی خوشحال ام که چهل سال در کنار کسی زندگی کرده ام که باعث افتخار خودم، خانواده و بچه هایم است. اگر زحمتی کشیده ام، اگر سختی ها دیده ام، اگر سالیان درازی در اوج نا امیدی در کنارش زندگی کرده ام؛ اما باز هم خوشحال و خرسند هستم که لااقل توانسته ام خدمتی کرده باشم. من هم بالاخره زحمت هایی که در کنار او کشیده ام، باعث شده او راحت تر بتواند کارهای ادبی خود را انجام دهد. پذیرفتم شرایط خاصی که در زندگی و طرز فکر خاصی که نسبت به زندگی  داشت.  پذیرفتم  برخوردی که در اجتماع با او شد و کنار او سختی های زیادی نیز متحمل شدم. اما خوشحال ام بالاخره سختی های ما به ثمر نشست ونتیجه داد و مردم از او راضی هستند و زحمت های آقای کمالی را قبول دارند.

اتحادجنوب: درود بر شما! و این نشان از هنر والای زنانگی شما دارد که تمام و کمال برای آقای کمالی به نمایش گذاشتید و بازخورد آن به جامعه و مردم برگشته است و این مهم باعث جاودانگی و ماندگاری ایشان شده است. کدام یک از شعرهای آقای کمالی را بیشتر دوست دارید؟
 همه ی شعرهای آقای کمالی را دوست دارم؛ چون با آن ها زندگی کرده ام. اما بیشتر شعر«دشتسون» را دوست دارم، چون به خاطر آن زحمت های زیادی کشیدم و خاطره ی زیادی هم از آن دارم. ما آن موقع در شیراز ساکن بودیم و زندگی راحت و خوبی هم داشتیم اما  آقای کمالی وسوسه ی آمدن به دشتستان را داشت، و به قول خودش دیگر اصلاً نمی شد نگهش داری. چون من خیلی مایل بودم شیراز بمانم و زندگی کنیم، خیلی هم روی کمالی کار کردم که بماند، اما نماند و من هم روی خواسته هایم پا گذاشتم و بالاخره برگشت به برازجان تا الان. از شعر «دشتسون» خیلی خاطره دارم.  شعری هم که در قالب نیمایی بود، اولین سالی که با هم نامزد شدیم کمالی برای من فرستاد که دوست دارم این جا مطرحش کنم و تا الان هم در نشریه و کتابی چاپ نشده است. این شعر را هم خیلی دوست دارم.

من امشب باز از اندوه می گویم
از آن دیرآشنایم باز می نالم
تمام تار و پودم امشب از اندوه لبریز است
خداوندا! مدد کن  تا که از غم های دردآلود دل
 لبریز بنمایم دل چرکین این تاریک پیکر را
و آن گه بر گلویش دست ها را حلقه گردانم
و بفشارم که از حلقوم تنگش قطره های غم فرو ریزد
و این پیکر سفید پاک را هم تیره گرداند
بدین سان خلق می دانند درقلبم چه ها دارم
و گر گاهی
لبانم را ز بهر آه بگشایم
نپندارند می خندم
نپندارند می خندم     (سال 1349)      

خانم کمالی! چه ویژه گی منحصر به فرد و خاصی نزد آقای کمالی در طول زندگی کردن که با ایشان داشته اید، دیده اید؟
کمالی تمام زندگی اش شعر و صداقت است؛ واقعاً به این جمله ایمان کامل دارم. کمالی؛ انسانی ساده، صادق، قانع، مردمی و زحمت کش است. من در کنارش مشکلات زیادی داشته ام، اما همین صداقت او  باعث شده واقعاً تا امروز از زندگی در کنارش راضی باشم و به او افتخار کنم.

آقای کمالی چه موقع حال خوش شعر گفتن دارد و چه موقع هوای شعر گفتن دارد؟
اصلاً موقعی که هوای شعر پیدا می کند، نمی شود با او برخوردی داشته باشی و یا صحبتی کنی. زمانی که شعری به فکرش می آید و یا مساله ای ذهنش را درگیر کرده و می خواهد آن را به شعر تبدیل کند، دیگر در خودش فرو می رود. بعضی موقع ساعت سه نصف شب هم شده، بیدار می شود، آب به صورتش می زند و می نشیند. این دیگر شرایط خیلی خاصی است؛ در  خلوت خودش به فکر کردن و تامل کردن می پردازد تا شعرش بارور شود و خلق شود. در این شرایط باید کمالی را بگذاری تا در حال و هوای خودش باشد./ج