خلیل شیخیانی - شاعر:
دلتنگی همیشه خوب نیست خصوصا زمانی که می دانی دیگر کسی که دوستش داری نیست. برای سوگ  شاملو نوشتم : خداحافظ شاعر حماسی ایران. برای سوگ قیصر نوشتم: من 3 قیصر می شناختم یکی قیصر روم یکی قیصر فوتبال دنیا و آلمان فرانتس بکن بوئر و سومی کسی نبود جز قیصر متین شعر ایران قیصر امین پور. 18 مرداد با خبر شدم غزل بانوی شعر فارسی سیمین بهبهانی به کما رفته است و  برایش نوشتم : بلند شو بانو . حالا دیگر بانو تمام شده است و در مسیر راه مانده باید بی بانو رفت. چقدر برای سیمین  لذت بخش بود که بانوی غزل ایران لقب گرفته بود و برای ما مادری بود بی بدیل.این همه فرزند وای ! چه لذتی بالاتر از این. چقدر دوست داشت که بخواند همیشه با تمام وجود : دوباره می‌سازمت وطن /اگر چه با خشت جان خویش/ ستون به سقف تو می زنم،/ اگر چه با استخوان خویش /دوباره می بویم از تو گُل، / به میل نسل جوان تو/  دوباره می شویم از تو خون،/ به سیل اشک روان خویش /...  شعر و ادبیات  جای خالی سیمین را هرگز پر نخواهد کرد و این ضربه جبران ناپذیری بر پیکره شعر و غزل فارسی خواهد بود. حس و حالم خوب نیست مهربانی های خدا در همه چیز نهفته است ومن در تمام تب و تاب زندگی و تلخ و شیرین این حکایت مرگ ومیر ، شانه های تکیده ام را به لرز می گیرم و با استخوان هی تهی شده  نبودنت را برای سال های مانده  فریاد می کنم. این غزل از غزلیات ماندگار سیمین است: بر من گذشتی /سر بر نکـــــــردی / از عشق گفتم ،/ بـــــاور نکــــــــردی / دل را فــــــکندم / ارزان بــه پــــــایت / سودای مهـرش/ در ســـــــر نکردی / گفتم گـــــلم را / می بویی از لطف / حتی به قهرش / پــــرپـــر نـــــکردی /...

هر چند بغض عاشقان سیمین را هرگز نمی توان  نادیده گرفت هر چند این بغض و اشک وآه برای ماست که اورا دیگر نداریم. بانو حالا خفته است و نفس هایش  جاری نیست  و ضربان قلبش دیگر به شعر توان نمی دهد. برای این شعر سیمین ، چه باید گفت وقتی می گوید : / ترسم آتش به جانت اندازم / سوزمت پای تا به سر یکسر / مهربانی امید داری و ، من / سرد و بی رحم همچو شمشیرم./ عشق و دوست داشتن در تمام تارهای سیمین تنیده است و اشعار بانو در تمام سلول های وجود آدمی رخنه می کند و هر شعر مدت ها شما را با خود می برد و گاهی هر گز رها نمی کند مثل شعر : دوباره می سازمت وطن ... تلخی روزگار را شاعر در شعر هایش فریاد می کند و این حس مدام با شاعر کلنجار می شود.
همنفس ، همنفس ، مشو نزدیک / خنجرم ،‌ آبداده از زهرم / اندکی دورتر !‌ که سر تا پا / کینه ام ، خشم سرکشم ، قهرم / 
 لب منه بر لبم !‌ که همچون مار /  نیش در کام خود نهان دارم / گره بغض و کینه یی خاموش / پشت این خنده در دهان دارم / سینه بر سینه ام منه !‌ که در آن / آتشی هست زیر خاکستر / ترسم آتش به جانت اندازم / سوزمت پای تا به سر یکسر / مهربانی امید داری و ، من / سرد و بی رحم همچو شمشیرم/...
سیمین شعر فارسی  بابا را و بختش را در هفت آسمان بی ستاره می بیند  مثل آتشفشان فوران می کند  و بلند می خواند : .../ هرگز نخواب کوروش / ای مهرآریایی / بی نام تو ، وطن نیز / نام و نشان ندارد /
سیمین ایران را برای تمام ایرانیان می خواست و هرگز اسیر بازیهای ناکارآمد سیاسی نشد اما هرگز مسیری جز با مردم بودن و آزادی طلبی را برنگزید. نادر زخاک برخیز ، میهن جوان ندارد. دلشوره های وطن پرستی اش در تمام سطرهای شعری اش  پیداست و هرگز این حس از اشعارش زدودنی نیست.
  دارا جهان ندارد، / سارا زبان ندارد/ بابا ستاره ای در / هفت آسمان ندارد/  کارون ز چشمه خشکید/ البرز لب فرو بست / حتا دل دماوند،/ آتش فشان ندارد/ دیو سیاه دربند / آسان رهید و بگریخت / رستم در این هیاهو/  گرز گران ندارد/ روز وداع خورشید، / زاینده رود خشکید/ زیرا دل سپاهان، / نقش جهان ندارد/ بر نام پارس دریا/ نامی دگر نهادند/ گویی که آرش ما/ تیر و کمان ندارد/   دریای مازنی ها/ بر کام دیگران شد/ نادر ز خاک برخیز/ میهن جوان ندارد/ دارا ! کجای کاری/ دزدان سرزمینت / بر بیستون نویسند /  دارا جهان ندارد/ ییم به دادخواهی/ فریادمان بلند است/ اما چه سود،/ اینجا نوشیروان ندارد/ سرخ و سپید و سبز است / این بیرق کیانی / اما صد آه و افسوس / شیر ژیان ندارد / کو آن حکیم توسی / شهنامه ای سراید/ شاید که شاعر ما / دیگر بیان ندارد/ هرگز نخواب کوروش / ای مهرآریایی / بی نام تو ، وطن نیز / نام و نشان ندارد./
امروز 28 مرداد 1393 هجری شمسی مصادف با روز 28 مرداد 1332 هجری شمسی  است. در آن روز تاریک کودتای ننگین آمریکا و انگلیس بر علیه مصدق و آیت الله کاشانی پیروز شد و کام ملت ایران تلخ شد. امروز سیمین بهبهانی غزل بانوی شعر فارسی چشمانش را بست. شعر پیراهن سیاه به تن کرد. امروز بانوی مهربان غزل پس از چند روز در کما بودن مثل یک فرشته به سمت خداوند پر کشید تا غمش بر شانه ی شعر و ادب فارسی و دوستدارانش مانا شود. حالا توی تقویم سال 1393هجری شمسی می نویسم با بغض : وعاقبت سیمین هم رفت.