دلیری و شهامت در حق گویی او را بر آن داشت تا شاهان و حاکمان را به زبان ادب و مهربانی خطاب و آنان را به سیره ی خوبان بخواند و نیز از پند و اندرز دگر مردمان در جهت رضا و خوشنودی خداوند غافل نبوده است. سخنان شیوا و دلنوازش مشتاقان بسیار دارد و شعرش به زیبایی نثر و نثرش به زیبایی شعرش و در یک کلام همه گفتارش برگرفته از کلام خداست .
ابومحمد مصلح الدین بن عبدالله در خانواده ای که پدرانش عالمان دینی بودند تولد یافت و از کودکی به یادگیری و بحث به ویژه در علوم دینی کوشش نمود. سپس در نوجوانی به بزرگترین دانشگاه زمان یعنی نظامیه بغداد که بواسطه مستمری ثابت برای مدرسین و طلاب به لحاظ اجتماعی و اقتصادی و امنیت خاطر شهره بودرفت و در محضر استادانی چون ابن جوزی و سهره وردی بهره برد و البته بیشترین تاثیر را از امام محمد غزالی گرفت و پس از پایان تحصیلات به جهت تجربه اندوزی و گرایش به معاشرت 30 سال و به قولی 40سال سفر کرد و بطور خاص بارها به حج رفت و سپس به شیراز ، شهری که بواسطه حضور حاکمی به نام ابوبکربن سعد زنگی پناهگاه دانشمندان و عالمان بود برگشت و در نزد او جایگاه خاص و ویژه یافت.
ابومحمد مصلح الدین با تخلص سعدی را استاد سخن ، شیخ اجل ، پیامبر در شعر و افصح المتکلمین نامیده اند. بوستان و گلستان از مهمترین آثار اوست که بوستان کتابی منظوم و در نیایش خداوند ، عدل و تدبیرو رای ، احسان ، عشق و مستی و شور ، تواضع و رضا ، قناعت ، تربیت ، شکر بر عافیت ، توبه و راه ثواب و مناجات ، و گلستان در خصوص سیرت پادشاهان ، اخلاق درویشان ، فضیلت قناعت ، فواید خاموشی ، عشق و جوانی ، ضعف و پیری ، تأثیر تربیت و آداب صحبت نگاشته شده است.
سعدی علیه الرحمه در سال 568 هـ ش و به قولی 588 هـ ش تولد و به سال 671 هـ ش وفات یافت.
اول اردیبهشت ، روز بزرگداشت سعدی ، مسلمانی مؤمن و متدین که کلامش نشان از ایمان قلبی اوست و از هر حادثه ای درس زندگی می دهد گرامی باد. 

 نرگس غلامی نژاد