چرا با هم بیگانه ایم؟!
الم یان للذین امنوا ان تخشع قلوبهم لذکر ا... و ما نزل من الحق و لا یکونوا کالذین اوتوا الکتاب من قبل فطال علیهم الامد فقست قلوبهم و کثیر منهم فاسقون. سوره حدید آیه 16
" آیا وقت آن نرسیده است که ایمان آورندگان دل هایشان به یاد خدا خاشع گردد و به آن چه از حق نازل شد بذل توجه کنند و مانند کسانی نباشند که پیش از این کتاب آسمانی برایشان آمد و دوران طولانی بر آن ها گذشت و دل هاشان زنگ قساوت گرفت و بسیاری فاسق شدند."
روزهایی که بر ما می گذرد از جهات مختلف سخت و طاقت فرساست و بی گمان خوشایند هیچ ایرانی وطن دوستِ آرمان گرایی نیست، از جهتی موجب سلب آسایش و امنیت روانی شهروندان است و از جهتی باعث ایجاد شکاف عمیق بین مسئولین ، دولتمردان و مردم است، از جهتی دین و ارزش های اعتقادی و آموزه های مذهبی نشانه رفته و از جهتی هم گفتمان و تضارب فکر در بدترین شرایط تحقیر می شود. چه خون دل هایی می خوریم از بابت این که حرف همدیگر را نمی فهمیم و چه رنج هایی می بریم از بابت این که فکر می کنیم طرف مقابل ما نمی فهمد. دو سیاستمدار از همین آب و خاک یکی بر معیارهای خود می کوبد و دیگری خود را توجیه می کند، دو روحانی از یک مکتب یکی قرائت خود را به حق می داند و برای اثباتش کفن می پوشد و دیگری آن را رد می کند و به خاطرش زندان می رود، به راستی حق با کیست؟ چرا معیار دیگری نداریم؟ چرا با عقول بیگانه ایم و عقل و جهل را مبنا قرار داده ایم؟ چرا قضاوت را با معیارهای گراسنگ و پیشینه هایی که داریم نمی سنجیم؟ چرا بر طبل خود می کوبیم و چرا هیچ فرصتی برای اندیشیدن ، مباحثه کردن و به چالش کشیدنِ وجدان های هم نداریم؟ دقیقا 31 سال پیش در چنین روزهایی انقلابی عظیم به روزهای پیروزی خود نزدیک شده بود، انقلابی که همه ویژگی های فروپاشی یک حکومت متعارض با خواست های مردم را به دنبال داشت و به خوبی به یاد داریم که همگان از آن خوشحال بودند، به آن رای دادند، برای آن از جان مایه گذاشتند و به امید روزهای خوش تر به انتظار نشستند، چه شد ، به راستی چه شد؟ چه کم داشتیم؟ چه پیش آمد که گاه گاه چالش هایی متوجه کشور شد؟ چه شد که آستانه ی تحمل مان برای درک همدیگر بسیار کم شد؟ چه کار ایدئولوژیک باید در بدنه انقلابمان شکل می گرفت که نگرفت؟ چه فرایند قانون مداری باید پیش بینی می شد و مبنای حل مسائل به دور از تفسیرهای فردی قرار می گرفت که نگرفت؟ چه جاهایی باید با هم دیگر حرف می زدیم که نزدیم و دیگران از بیرون مرزها برای مان خط و نشان کشیدند، و آن بر سرمان رفت که همه به یاد داریم و تبعات سخت آن را با هزینه های گزاف می پردازیم؟
به هر حال امروز و روزهای مشابه آن در تاریخ ایران بسیار تکرار شده، اما نمی دانیم چرا آثار و نتایجی بسیار کوتاه مدت دارد و نمی دانیم واقعا بدخواه این ملت کیست؟ و چرا برای حل مشکلات به سراغ قانون و حدود و صغور آن نمی رویم؟ نارسایی از قانون است یا قانون گذاران با کفایت کم است؟ در این که همه دلسوزان کشور می خواهند این نظام حفظ شود، دستاوردهای آن بر باد نرود ، خون این همه شهید پایمال نشود، شکی نیست پس نارسایی در کلام جریان و متقابل با کلام بخش از خواسته های مردم است که بخشی را خوشحال و برخی را به خیابان می کشد؟
به راستی در این جریانات اخیر، حق، واقعا و به تمام معنا یک طرفه بوده است؟ سوال دیگر این که قانون برای چنین مواقعی پیش بینی حساب شده ای ندارد، که برای رفع معضل به سراغ مردم رفته و فوج فوج به خیابان ها می آئیم تا طرف مقابل را محکوم کنیم؟ صدا و سیمایی که توانایی برگزاری مناظره های آن چنانی را دارد که 80 % درصد مردم را به پای صندوق های رای می آورد!
توان این را ندارد که از گروه های مختلف، چهره هایی را به تلویزیون دعوت نماید تا با آنالیز موضوع به آرامش فضا و تلطیف اذهان کمک نماید؛ یعنی خیابان اندیشه و تعقل این ملت واقعا یک طرفه است؟ چرا تلویزیون فرصت فکر کردن به مردم نمی دهد؟ چرا راه حلی متمدنانه معرفی نمی کند؟ یعنی واقعا هر کس که به خیابان آمد و اعتراضی داشت منافق است؟ یعنی این همه چهره ی سیاسی ـ روحانی و قضایی که جور دیگری فکر می کنند به یکباره از نظام و انقلاب دل بریده اند؟ یعنی چهره هایی که غالبا با رای همین ملت 8 سال و 20 سال و 30 سال در مسند قدرت حکومتی و دینی بوده ا ند به یکباره سُست عنصر شده معاند نظام گردیدند؟ اگر این را بپذیریم که دیگر چیزی باقی نمی ماند! و سوالات بی شماری که پیش می آید و از جمله این که چند سال دیگر نوبت کیست؟
چیزی که همه باید به آن توجه بکنند این است که دیگر بسیاری از شیوه های برخورد با اندیشه های مردم قدیمی و منسوخ شده اند، به جرات و از سر دلسوزی می گویم ، تحریک احساسات مذهبی مردم بدون تمایل به احراز شرایط حقیقی و خردمدار ، نتیجه ای جز وهن جایگاه دین ندارد!
این که مراجع دینی مردم را، این قدر به سیاست های غالبا مدنی کم بها وارد کرده ایم جز ضربه ای مهلک به جایگاه آن ها، کار دیگری نکرده ایم؟ آخر مگر می شود مرجعیت دینی که آبشخور آن یک مکتب، یک ایدئولوژی ، یک بحث و یک فقه باشد این قدر در مسایل سیاسی و حکومتی متعارض باشند، این اختلاف دیدگاه از کجاست؟ و با دین مردم چه خواهد کرد؟
و باز با جرات می گویم، کشمکشی که غایت آن سعادت ملت را در نظر نداشته باشد جز تکرار بی فایده تاریخ نیست و نهایتا این که باید برگردیم، ببینیم چه راه حل منطقی و عقلایی بدور از هیاهو های خیابانی و تصویرهای مجازی غیر اخلاقی که متناسب با شان دین و باورهای اجتماعی و آزادی های مدنی باشد، باقی مانده است، با تمسک به آن ها شالوده های آسیب پذیر جامعه را ترمیم نموده در سایه وحدت و انس و الفت و همگرایی اجتماعی به حیات خود ادامه دهیم. بر رای خود پای کوفتن، دیگران را به هیچ انگاشتن و از صحنه بدر کردن آفتی است که گر چه تسکین موقتی دارد ولی سم خطرناکی است که دیر اثر می کند و باعث بازگشتی نافرجام از آن چه به سختی پیموده ایم خواهد شد.آیا وقت آن نرسیده است که سال ها قیام برای رشد و بالندگی و سعادت و اقتدار را پاس داشته با اعتماد به همدیگر آنچه داریم را ارزانی سرافرازی این آب و خاک نمائیم؟
بی تردید آن چه داریم، امکان فراهم سازی زمینه های بهتر و پربارتر را دارد به شرط این که قبول کنیم همه در آبادانی این ملک و پاسداری از ارزش های آن سهیم اند، همه می توانند درد دین داشته باشند اگر دین را نجات بخش همه بدانیم نه وسیله ای که همه را باید فدای آن کنیم! همه می خواهند زمامداران خود را در اوج ببینند به شرط این که لایه های کاذب غیر ضرور از میان برداشته شوند و کسی برای تقدیس موضعی نگیرد که جایگاه آن ها را در نظر مردم آسیب پذیر نماید.