طوفان جهانگیرفام:


نه شمع بیهوده هرشام تار گرید و خندد / به روزگار من و روی یار گرید و خندد

زنده یادمحمدحسین علی پور،شاعر و شخصیت ادبی و هنری دشتستان، زاده 1333 در کوهستان ‌ هاي آزادپرور گيسكان در زاگرس جنوبی بود . كودكي، نوجوانی و بخشي از جوانی خود را در آنجا سپری کرد . در سنین نوجوانی به مکتب رفت و سواد خواندن و نوشتن آموخت .

اين آموختن شش ماه طول كشيد و بعد از آن وي به تشويق پدرش كه او نيز سواد مکتبی داشت و در شاهنامه خوانی زبانزد بود ، با ذوقي سرشار شروع به مطالعه ادبيات كرد.خود مي ‌گفت اولين كتابي که برای خواندن به دست گرفته بود کتاب داستان « امیر ارسلان نامدار » بوده و بعدها رو به شاهنامه آورده و به خوبی از عهده حفظ اشعار شاهنامه  برآمد ، چنان که تمامی قصه ‌ های شاهنامه را به نظم و نثر در حافظه داشت و در ادامه به مطالعه و حفظ ديوان حافظ و سعدی و مولوی و نظامی و دیگر شاعران بزرگ ادبیات پارسی پرداخت . با ذکاوت سرشاری که داشت توانست از اوقات اين عمر گذرا بیشترین بهره را ببرد . کتابخانه غني و ارزشمندي در خانه اش گرد آورده بود و كتابهاي بسيار خوبي از اندیشمندان و بزرگان شعر و ادب در قفسه هایش داشت .

  ذوق سرشاری در شعر و ادبیات داشت ، اما زندگي فرصتي به او نمي ‌ داد تا آنچه را در سر داشت بنويسد و به چاپ برساند، چرا كه بیشتر اوقاتش را در تلاش و تكاپو برای تامين زندگی خانواده بود . حاصل اين تلاش ‌ ها تربیت فرزندان تحصيل ‌ كرده، نیکو و شایسته بود كه هر كدام در جايگاه خود بسيار موفق و قابل تحسين هستند. البته در کنار این مرد نیک‌ سرشت بانویی فهمیده و با کمالات و زحمتکش حضور داشت که سهم بسزایی در این تربیت متعالی ایفا نمود تا بتوانند در کنار هم این منزل را به سر حد مقصد برسانند.

محمدحسین از همان دوران جوانی سر پر شور ی برای آزاد زیستی داشت و این خصیصه را از طبیعت الهام گرفته بود . زندگی او تفنگ بود و شکار و تفریح در کوهستان های سرزمین پدری اش در انارستان گیسکان . در تیراندازی و شکار و کمین ممتاز بود . این مرد کوهستان ‌ نشین همه خطرات را در بزنگاه‌های کوه ‌ های زاگرس تجربه کرده بود و شجاعت قابل وصفی در هنر زمانه خود یعنی شکار بدست آورده بود . شاید این شکار امروزه به مذاق خلق خوش نیاید اما در زمانه خود این هنری بزرگ بود که هرکسی نمی‌توانست در آن دستی داشته باشد. هنر ما ایرانیان تا همین گذشته‌های نه‌ چندان دور شکار بوده است و محمدحسین در زمانه خود هنرمند بزرگي بوده بواسطه شکار.



مردان را به چشم وقت نگر / و از خیال پری رو دی بگذر
سنگ بوده میان کان الماس / قطره ای بوده است در ازل گوهر

تا پیش از آنکه زنجیر زندگی محمد حسین را در سال ۱۳۴۲ به شهر بکشاند ، او آزادانه همچون عقاب ی در کوهستان ها جولان می‌داد . سرکش و مغرور کوه و کمر را
زیر پروبال خود داشت و بی‌ شک این طبع بی ‌ نظیر و ذوق سرشار را وامدار همان آزادانه زیستن در کوههای گیسکان و ارتباط تنگاتنگ با طبیعت بود .

با اهالی شعر و ادب رفاقتی دیرین داشت. همنشین های همیشگی اش زنده یاد ایرج شمسی زاده ، فرج الله کمالی و طالب هاشمی از سرایندگان گویش محلی دشتستان بودند و اکثر اشعار این بزرگان را در حافظه داشت. خودش اشعار ساده و روان و بسیار دلنشینی می ‌ سرود . در هر جمعی همچون شمعی بود که دیگران گرد او حلقه می زدند.در سخنوری بی ‌ نظیر بود و هرکجا که حضور می‌ یافت همه را مجذوب خود می ‌ ساخت.

هر آنکه ز دان ش برد توشه ای / جهانی ‌ ست نشسته در گوشه ای

محمدحسین آنچه را به دست آورده بود بدون زحمت استاد و مدرسه و دانشگاه بود و همه را از هوش سرشار و زحمات خود داشت. در برابر سخندانی و سخنوری زنده یاد، من با نگارش این سطرها در مثال به آنم که برای دیدن ماه فانوس روشن کنم.

مرا تا عشق تعلیم سخن کرد / حدیثم نکته هر محفلی بود

من در رفاقت صمیمانه ای که با او داشتم او را عقاب کوهستان می نامیدم . ترک کوهستان برای این عقاب حزن‌انگیز بود . همیشه از زیبایی ‌ های دیارش، انارستان و بخصوص از فصل بهار و طبیعت دل انگیز کوه های ش توصیفاتی می ‌ کرد که تنها زبان و قلم خودش ‌بود که از عهده و صفش برمی‌ آمد.

افسوس که در این سال ‌ های پایانی عمر گرانبهایش بیماری همه چیز را از زبان و قلمش گرفت و از عهده تکمیل اشعارش برنیامد .

فتاده ام به طلسم کشاکش تقدیر/ نه گرد خانه به دوشم ، نه خاک دامنگیر قلم من از بیان علم و ادب و هنر محمدحسین قاصر است و تنها می ‌ توانم با مرور خاطرات همنشینی با او، خود را در غم و اندوه فراقش تسکین دهم. گرچه دست نوازش های پدرانه اش از سر فرزندان و نوه‌ هایش،که شور و ش وق زندگی در دوران پیری‌ اش بودند، کوتاه شد اما بی‌شک نام نیک از او به یادگار خواهد ماند ، که به گفته حضرت سعدي: نام نیک گر بماند ز آدمی/به ک زو ماند سرای زرنگار
سخن کوتاه می‌کنم همانگونه که شاعر می‌فرماید:

شرح این هجران و این خون جگر / این زمان بگذار تا وقت دگر ...

در پایان ابیاتی از اشعار زنده یاد را خواهم آورد که در وصف بی وفایی دنیا و گذر عمر سروده است:
زندگانی آخرش هیچ است و هیچ      هست راهش دائماً پر خم و پیچ
ساعت و روز و مه و سال از گذار      بر نیفتادند در این روزگار
تا که من را خوب غافل ساختند      با گذشت دو ر ز عمرم کاستند
بر سرم برف از غم ايام ريخت       تار و پود زندگی از هم گسیخت
هرچه بر من داده بود آن کج نهاد      عاقبت بستد ز من يك يك چو باد
آن صدف هایی که بودن ان در دهان     جمله را بربود از جور زمان
برد آن بيداد گر نور بصر           تا نبیند روی خوبان را دگر
قامتی که بود چون سروان         با گذار عمر شد همچون کمان
آه صد افسوس آب از سرگذشت      زندگانی بهر من دیگر گذشت
چیست آن عمری که چون آب روان     بگذرد از جوی و جر ناگه چنان
جوی هر جا بگذرد بستان شود        در کنارش لاله و ریحان شود
عمر من چون بگذرد باق يل و قال        زو نماند یک اثر اندر خیال
چند بیتی گر بماند بعد ما            اي پسرج ان از صفا کن یاد ما
که علیپور هم در این دنیای پس ت     چند روزی داشت با یاران نشست
عاشق روی گل و گلزار بود           از خزان و زردیش بیزار بود

محمد حسین علیپور - تیرماه ۱۳۷۱