بانو بوشهری:

بشر مُدام از خُسرانی به خسران دیگر در حرکت است. خُب! خُب همین که من با رفتنت آن‌طور که شایسته‌‌ی اندوهِ عظیمِ کوچ‌ت بوده است شیون نکرده‌ام و حالا پرده‌ی نازک اشک با هر اشارتی میهمانِ دیدگانم است کم خُسرانی است؟
خبرِ سلامتی‌ات را ندارم. این که نمی‌آیی و سراغی نمی‌گیری دال بر سرخوشی‌ات است یا داری عادتم می‌دهی که تمرینِ صبوری و نداشتنت را کنم؟
یک حرف‌هایی را نمی‌شود عالم‌شمس کرد. مثل وقتی که دستت را موقع حرف زدن از پشت تلفن پناهِ لب و دهانت می‌کنی تا یواشکی و شمرده منظورت را بی‌آنکه کسانی از جمعِ پیرامونت بدانند، به آدمِ آن سوی خط بگویی‌.‌ حالا اینجا از توی نامه، من چطور منظورم را بگویم وقتی خودم هم درست و حسابی اصل موضوع را نمی‌دانم.‌ حرف و خبر خیلی زیاد است.
همین خودکشیِ آن دختر عکاس ! چه بود اصلاً ؟ تو می‌دانی ؟
یا... یا همین جریانش چه بود؟ آها.. آها یادم آمد، طرح شفاف‌سازی اموال مسئولین و نماینده‌ها؟ همین بود دیگر فکر کنم . درست گفتم؟! بگذریم حالا.
اصلاً ما را چه به دانستن و شفافیت !
احاطه‌ی هر روزه‌مان با خبرهای رنگارنگِ رگباری که هنوز از چاله‌ی یکی‌شان در نیامده به چاهِ خبر‌های بعدی و بعدی و ضد و نقیض و تأییدها و تکذیب‌ها اُفتادن هم، شگردِ بی‌جوابی شده است.
ذاتِ نامه دلتنگی است. خب ذات نامه‌های من حداقل.
ذاتِ نامه‌ها و حرف‌هایی که پُست نمی‌شوند و روی زبان نمی‌آیند. اصلا لابد بشر یک چیزی دلش را فشرده بوده است که دست به آفرینش و کتابت زده است. از شدت اندوه یا زیادیِ شَعَف یا..
دلم پاییزِ شیراز را می‌خواهد.
قدم زدن در حافظیه را . که این بار تو غزل زمزمه کنی و من برایت از لب و خط و خال و محتسب و مفتی شرح و تفسیر بگویم. که بدانی چقدر این روزها دارم وقت می‌گذارم برای حافظ‌پژوهی و شعر و ..
تا حرف از شیراز و فرهنگ و ادبیات است ، تا این را هم بگویم برایت.همین بحث بر سر مقبره‌ی کوروش را می‌گویم عزیز! اینکه مقبره شهریار دادگرِ در طول تاریخ ، مانع از کشاورزی مردم پاسارگاد است. تمدن از سر راه برداشته شود کشاورزی و سفره‌ی ساکنان پاسارگاد وسعت می‌یابد؟!
هی می‌خوام از درِ عجز وارد نشوم  برای داشتنت، اما دستم به جایی بند نیست جز عاجزانه خواستنت.
عاجزانه به حضورت محتاجم. تا خدای در دلت چه اَندازد.