سروش اتابک زاده:
استقلال از ابتدای شکل گیری فوتبال در ایران همواره یکی از ستون های فوتبال مملکت بوده و هم چنان خواهد بود. شخصیت های مختلفی سرپرستی، ریاست و مدیر عاملی باشگاه را بر عهده گرفته خدمت کرده و رفته اند، من تیم فوتبال استقلال را از زمانی که « تاج » نام داشت و مردانی چون کوزه کنانی، جدیکار، عارف قلی زاده، شادروان ناصر حجازی، کارگر جم و کامبیز جمالی در آن تیم بودند را بیاد دارم مردانی که سرمایه فوتبال ایران بودند، تکرار قهرمانی های پی در پی همچون جام باشگاه های تهران، لیگ های ایران، جام حذفی تهران و ایران و قهرمانی در آسیا که پر افتخارترین باشگاه ایرانی در آن مسابقات است. بخشی از افتخارات تیم استقلال را نشان می دهد.
به هر روی روزی که فتح اله زاده به استقلال آمد با عشق و علاقه ای وافر خدماتی شایان را تا امروز با مایه گذاشتن آبرو و اعتبار خود انجام داده، استقلال به لحاظ مالی ورشکسته نیست اما تا کی هواداران باید جور تیم های مورد علاقه خود را بکشند. اکنون آن ها برای تیمی هزینه می کنند که در سطح آسیا جدال دارد. اگر وزارت خانه و فدراسیون با مدیر عامل باشگاه در تعاملی بحق و قانونی بودند فتح اله زاده هرگز به محیطی که بدان با عطش عشق می ورزید را رها نمی کرد .
آقای وزیر! شما چند مدیر فوتبال دوست مثل فتح اله زاده دارید؟ تعدادی جوان با سلایق مختلف آن گونه که یک مدیر ورزشی می داند اشراف لازم را ندارید به سختی می توانید گرفتاری، مشکلات و خواسته های یک مدیر ورزشی را بشناسید. استقلال امروز تنها نماینده فوتبال باشگاه های ایران در آسیا است، شایسته بود وی و تیم را تا پایان دست کم جام باشگاه های آسیا نگه می داشتید زیرا امروز استقلال در موقعیت حساسی قرار دارد چیزی که حریفانش آرزو می کردند !! به راستی چرا؟ در بزنگاه ها تیم های عربی حاشیه خلیج پارس برای ناکامی تیم های ملی و باشگاهی نقش ایفا می کنند، خرید پژمان یا خسرو و دیگر نام آوران فوتبال ایران تنها به صرف دارا بودن نیست، آن ها نیت شان عقیم کردن فوتبال ایران در پهنه ی آسیاست. حال وزارت خانه اگر از قربانی کردن فتح اله زاده چشم پوشد نوش دارو بعد از مرگ سهراب خواهد بود. آقای وزیر برای فوتبال و ملت ایران تفاوت نمی کند چه تیمی قهرمان می شود آن همه شور و شوق مربوط به درون ایران است که در خارج از وطن چنین نیست همه طرفداران واقعی فوتبال همان تیم را حمایت می کنند که به نام ایران مبارزه می کند.
مهم این است که رانت حزبی، گروه گرایی و از خود بودن در ورزش ریشه ندواند و بجای کشاندن ورزش به سیاست های خودی و غیر خودی به اصل ورزش عنایت ویژه مبذول گردد و آن ورزش برای ورزش و پر طنین کردن نام ایران باشد و چون سرمایه ملی به آن نگریست نه ابزاری برای رسیدن به هدف .