حضرت احمدبن موسی الکاظم، شاهچراغ(ع)، که ششم ذیقعده، به نامش نامیده شده، گوهر دردانه‌ای‌ست که کانون محبت و عشق به اهل بیت و نقطه اتصال زمین و آسمان در فارس به شمار می‌رود، بارگاه نورانیش همواره محلی امن برای مناجات و راز و نیازهای عاشقانه بوده است؛ مکانی که عمق جان در آن، آرامشی دلنشین را تجربه می‌کند.

همین که از درگاه صحن پا به دالان بگذاری، کاسه چشم به نم می‌نشیند و ضربان قلب بر ریتم محبت و دوستی، طپش را تداوم می‌دهد و خونی مملو از اکسیژن آمیخته با فضای معطر بارگاه امین ولایت به اعضا و جوارح می‌فرستد تا جان و روح، هر دو مصفا شود و وقت رفتن، خالی از هر غصه و سرشار از حس خوب دوستی اهل بیت و مودت با بندگان مقرب بارگاه عظیم خداوندی، باشی.

به گزارش ایسنا، اول تا دهم ذیقعده را دهه کرامت نامیده‌اند، دهه‌ای که روز اولش میلاد حضرت فاطمه معصومه(س) و آخرین روز آن میلاد مسعود حضرت ثامن‌الائمه امام رضا(ع) است و در این میان، خانه پنجم، روز ششم ذیقعده، به نام امین ولایت؛ حضرت شاهچراغ(ع) مزین شده؛ یگانه‌ای که به درستی پادشاه خطه فارس و جنوب ایران و حاکم دلهای عاشق بندگان خوب خداوندی است.

به‌عنوان دهه کرامت نامگذاری شده و روز ششم ذیقعده، پنجمین روز از دهه کرامت به‌نام روز بزرگداشت حضرت احمد بن موسی شاهچراغ(ع) در تقویم مناسبت‏های ملی و اسلامی کشور ثبت شده و هرساله و در این روز آیین بزرگداشت این امامزاده عظیم‌الشان در جوار بارگاه ملکوتی ایشان برگزار می‌شود.

حضرت احمد (ع) نزد پدرش امام موسی کاظم (ع) از جایگاه و احترام ویژه‌ای برخوردار بود، مردی که همه او را کریم، جلیل القدر، بزرگوار و پارسا می‌شناختند.

بیعت حضرت احمد بن موسی (ع) با امام علی بن موسی الرضا (ع) در حالی که مردم با وی بیعت کرده بودند، سبب شد که لقب امین ولایت به ایشان داده شود.

برپایه سندهای گوناگون در ششم ذیقعده و در شهر مدینه دیده به جهان گشود، اما در روز و سال دقیق تولد وی ابهام وجود دارد. پدر ایشان امام موسی کاظم(ع) و مادرش ام احمد از پرهیزگارترین بانوان آن روزگار بود. از لقب‌های این عالم بزرگ را می‌توان سیدالسادات و شاهچراغ نام برد. 

ایشان در دوره کودکی، از وجود پدر بزرگوارشان امام موسی کاظم(ع) بهره‌های فراوانی برد و از سرچشمه ی معنویت سیراب و با والاترین صفت‌های انسانی آشنا شد. وی از نظر تقوا، فضیلت و پرهیزگاری مورد احترام مردم زمانه خویش بود و همگان را به اسلام ناب محمدی هدایت می‌کرد. پس از آن که امام موسی کاظم(ع) به شهادت رسید، حضرت احمد بن‌موسی بن‌جعفر(ع) با برادر بزرگوار خویش، امام رضا (ع) بیعت کرد و در کنار ایشان به مبارزه با اعمال و رفتار حکومت عباسی پرداخت. 

احمد بن موسی(ع) در دوره حکومت مامون روزگار می‌گذراند و این خلیفه برای محکم ساختن پایه‌های قدرت خویش، مردم را زیر فشار قرار داده بود که این امر زمینه شکل‌گیری قیام علیه وی را فراهم ساخت. امام رضا (ع) که هدایت جامعه اسلامی را بر عهده داشت، رهبر این قیام‌ها در راه برقراری اسلام راستین بود تا مسلمانان به سعادت و آرامش حقیقی دست یابند اما مامون که از این جریان بیمناک بود، امام هشتم شیعیان را وادار ساخت تا ولایتعهدی وی را در آن دوره بپذیرد. 

مامون، برخلاف میل باطنی امام (ع)، ایشان را از مدینه به توس انتقال داد اما نمی‌دانست که حضور پُر برکت ایشان در خراسان سبب خواهد شد تا پایه‌های حکومتش لرزان و سست شود. 

احمد بن موسی(ع) نیز پس از هجرت برادر والامقام خویش به همراه تعدادی از دوستداران و یاران آن امام همام برای دیدار ضامن آهو از مسیر بصره راهی خراسان شد. امام رضا(ع) در نزد همگان از چندان جایگاه والا و ارزشمندی برخوردار بود که هر روز بیش از پیش مردم به نزد ایشان می‌رفتند و از علم و دانش این امام همام بهره می‌جستند. همین امر موجب خشم و ناخوشایندی مامون شد. 

این خلیفه عباسی سرانجام نقشه قتل امام رضا (ع) را طراحی کرد و در سی‌ام صفر سال ۲۰۲ هجری قمری ایشان را به شهادت رساند. مامون که از هجرت احمدبن موسی(ع) و همراهانش برای دیدار با هشتمین امام شیعیان آگاه شده بود، دستور داد تا تمامی یاران و نزدیکان آن امام بزگوار را به شهادت برسانند. 

احمدبن موسی(ع) هنگامی که در نزدیکی شهر شیراز از شهادت برادر خویش آگاهی یافت با همراهانش برای خونخواهی امام رضا (ع)، در مقابل سپاه قتلغ خان، حاکم فارس ایستاد و با آنان به مبارزه برخاست. 

نخست در این نبرد با وجود تعداد بی‌شمار نیروهای حکومتی، یاران احمد بن موسی(ع) پیروز و موفق شدند تا آنان را به سمت دروازه‌های شیراز عقب برانند. 
هنگامی که یاران اسلام در پشت دروازه‌های شهر شیراز خیمه زده بودند تا بتوانند با پیکاری دوباره پیروز میدان نبرد شوند، قتلغ خان که توان مبارزه را در خود نمی دید، دستور داد تا شبانه، سربازانش به آنها حمله کنند و در نهایت برادر بزرگوار هشتمین پیشوای شیعیان جهان را در هفدهم رجب سال ۲۰۲ هجری قمری به شهادت رساندند. 

پس از شهادت احمد بن موسی(ع)، مسلمانان تا سده ششم هجری از مکان آرامگاه ایشان اطلاعی نداشتند تا آن که در دوره اتابکان فارس، امیر مقرب‌الدین مسعود بن‌ بدر محل دفن پیکر پاک شاهچراغ (ع) را در عمارتی در شیراز یافت و گنبدی برای آن بنا کرد. 

شورای فرهنگ عمومی فارس سال ۱۳۸۶ و با هدف بزرگداشت امین ولایت و معرفی امامزاده‌ای که با تمام عظمت و جایگاهش، به شکل مناسب و مطلوب معرفی نشده بود، به نام حضرت احمدبن موسی الکاظم(ع) نامگذاری کرد.

از آن سال تاکنون هرساله شاهد برگزاری مراسم‌های متعددی به میمنت این روز، در شیراز هستیم و در کنار آن اقدامات ماندگاری نظیر طرح توسعه حرم، ساخت سریال شاهچراغ، نگارش کتب و مقالاتی پیرامون این شخصیت تاثیرگذار و ..... برنامه‌ریزی و اجرایی شد که بسیاری هم به سامان رسیده و برخی نیز یا در میانه یا در ابتدای راه مانده است.

ایسنا