محمد باقر عباسی سملی:

با عرض ارادت خدمت مخاطبین عزیز بویژه نسل جوان که امکان دسترسی آنان به برخی حقایق انقلاب در این فضای ابری و مه آلود سیاسی حاکم بر کشور سخت شده است، خواستم چند نکته را پیرامون حقیقت پیدایش سپاه، حیات پر فراز و فرود سپاه و امروز سپاه عرض نمایم.

اول: یکی از چالش های بزرگ سپاه در یکی دو دهه اخیر متهم نمودن این نهاد انقلابی به دخالت در سیاست است و اینکه قوای مسلح حق دخالت در سیاست را ندارند. باید به استحضار عزیزان برسانم که فلسفه وجودی سپاه از آغاز سیاسی و در راستای حراست از انقلاب نوپای اسلامی بود. بنا بر این فلسفه پیدایش سپاه که اتفاقا توسط زبده ترین نیروهای سیاسی چپ و راست آن روز تشکیل شد، یک فلسفه نظامی( جهت حراست از مرزها) یا انتظامی(جهت حفظ نظم در شهر و روستا) نبود. بلکه صرفا سیاسی و در راستای حفظ انقلاب بود. که این مهم در نام نیکوی آن نیز مستتر است.

دوم: سپاه به عنوان یک نهاد انقلابی با اساسنامه پاسداری از انقلاب، همواره مجری فرامین مسئولان ارشد نظام در مرحله اول رهبری ( چه در دوران حیات امام راحل(ره) و چه امروز) و در مرحله دوم سران قوا در قالب شورای عالی امنیت ملی بوده و هست. پس سپاه یک نهاد مستقل از حاکمیت نیست که بتوان قصور یا تقصیر احتمالی در حوادث انقلاب را به گردن او انداخت.

سوم: سپاه چرا و چگونه با رسالت اصلی خود( فرهنگی - سیاسی) فاصله گرفت و وارد فاز نظامی و حتی اقتصادی شد؟

پس از پیروزی انقلاب، که اتفاقا گروه های مختلف سیاسی، حتی مارکسیست ها نیز در آن نقش داشتند( البته نه در حد نیروهای مذهبی و روحانیت)، این گروه ها که در حال و هوای جنگ های پارتیزانی مثل آمریکای جنوبی بسر می بردند، حاضر به تحویل سلاح های به غارت رفته از پادگان های رژیم شاه به نظام جدید(جمهوری اسلامی) نشدند. و نظام نوپا را با چالش های جدی تا حد تجزیه سرزمینی در مناطق مختلف کشور مواجه نمودند. از آنجایی که قوای مسلح موجود، به دلائل مختلف قادر به دفع خطر تجزیه سرزمینی و نابودی انقلاب نوپا نبودند، اولین رسالت نظامی بر دوش سپاه این نهاد سیاسی- فرهنگی گذاشته شد.

با آغاز جنگ تحمیلی و پیشروی برق آسای ارتش متجاوز عراق و ناتوانی ارتش ملی( به دلیل وقوع انقلاب و پاکسازی های افراطی در ارتش) دومین رسالت نظامی یعنی دفاع از مرزها بر دوش سپاه گذاشته شد. تا اینجای کار سپاه که کادر رهبری آن را نیروهای مبارز سیاسی در رژیم قبل تشکیل می دادند سودی جز پرداخت هزینه(جان) از انقلاب عایدشان نشده است.
جنگ تمام شد و دوران سازندگی فرا رسید. در این مرحله نیز دولت وقت(دولت مرحوم رفسنجانی) که خود را در مقابل بازسازی ویرانی های ناشی از جنگ ناتوان یافت، دست به دامن سپاه شد تا سپاه را وارد فاز اقتصادی کند. و در اینجا بود که سیل اتهامات اقتصادی، برخی درست و برخی نادرست به سمت سپاه سرازیر شد.

در این مرحله نیز سپاه ناخواسته زیر بار مسئولیتی می رفت که با فلسفه وجودی او فاصله داشت. یعنی می خواهم بگویم که تا اینجای کار، همواره سپاه بار سایر نهادها را تحمل نموده و بر دوش کشیده است. پس مستحق سرزنش در قصورها و تقصیرهای کلیت حاکمیت نظام اسلامی نیست و نشان رفتن پیکان نقدها تنها به سمت این نهاد انقلابی منصفانه نیست.

چهارم: حوزه اطلاعاتی و امنیتی، که به باور بنده از رسالت های اصلی سپاه در کنار رسالت فرهنگی- سیاسی این نهاد است. زیرا از بدیهی ترین وظایف یک نهادی که رسالت اصلی آن پاسداری از انقلاب است، داشتن واحد اطلاعاتی و امنیتی ست.

همانگونه که قبل از تشکیل وزارت اطلاعات این مهم بر عهده سپاه پاسداران بود. بنده معتقدم یکی از اشتباهات استراتژیک نظام که اتفاقا توسط بخش چپ حاکمیت یا همان اصلاح طلبان امروز رقم خورد، تشکیل وزارت اطلاعات و خلع ید سپاه از واحد اطلاعاتی امنیتی خود بود. نیروهای سپاه هرگز خود را تافته جدا بافته ی از مردم ندانسته و نمی دانند. اگر بخش اطلاعاتی-امنیتی نظام در سپاه باقی می ماند، شاید به دلیل روحیات مردمی و مردم داری سپاه هر گز شاهد برخی حوادث ناگوار در برخی برهه ها نمی بودیم.

پنجم و آخر: اولا به باور بنده، شخص روح الله زم به مراتب کم اهمیت تر از آن است که بخواهیم به آن بپردازیم. زیرا وی تنها یک جوان جاهل بود که بوق بلندگوی یک جریان خاص در داخل و خارج کشور شده بود. او رأسا نه از توان تحلیلی برخوردار است و نه قادر به جریان سازی سیاسی ست. بلکه تنها به تریبون یک مافیای اطلاعاتی امنیتی بدل شده بود.

حال دو دیدگاه پیرامون چگونگی دستگیری وی وجود دارد.

الف) بخش امنیتی سپاه آنقدر توانمند شده است که می تواند یک فرد را در قلب اروپا از دست نهادهای امنیتی کشور های تراز اول جهان از نظر نهاد های امنیتی برباید و به ایران بیاورد. که بنده با عنایت به شناختی که از بچه های سپاه از دوران دفاع مقدس تا امروز دارم به همین فرضیه معتقدم. و به آنان دست مریزاد می گویم. هر چند در این موضوع نیز مثل موارد پیش گفته، بچه های سپاه عملا بار وزارت اطلاعات را بر دوش کشیده اند.

ب) فرضیه دوم این است که آقای روح الله زم با عنایت به اینکه فرزند یک روحانی ست که از اول انقلاب در نظام حضور داشته، توسط بخش امنیتی سپاه مأموریت یافته تا به خارج از کشور برود و با هدایت سپاه تریبونی ایجاد کند تا حفره های امنیتی درون نظام را شناسایی کرده و تصفیه نماید. اگر فرض محال چنین هم باشد، نه تنها از ارزش کار سپاه نمی کاهد بلکه یک شاهکار اطلاعاتی امنیتی است که تنها از بچه های سپاه بر می آید و بیش از فرضیه اول قابل تحسین و ستایش است.

من از آنجایی که بخشی از عمرم را با سپاه کار کرده ام و شاهد شاهکارهای عجیب از این نهاد انقلابی در دوران دفاع مقدس بوده ام پذیرش فرضیه دوم هم برایم قابل هضم است.

مخلص کلام اینکه، نیروهای سپاه بخشی از ملت ایرانند. نه از هند آمده اند نه از آمریکای لاتین، آنان فرزندان کم توقع، سر به زیر و بی فیس و افاده همین ملتند. پاسداران انقلاب مظلومترین قشر ملتند. آنان همواره مواقع کاستی سایر دستگاه ها به کار دعوت شده اند تا کاستی ها را جبران کنند.

من هم با بخش سیاسی حاکمیت، هم بخش فرهنگی و هم بخش فنی مهندسی آن کار کرده ام. فردای قیامت جوابگو باشم که در هیچیک از این بخش ها پتانسیل، توانمندی و اخلاصی که در سپاه شاهد آن بوده ام را نیافتم.

آنچه آمد نافی برخی کج سلیقگی ها و حتی سوء استفاده برخی افراد رده بالای سپاه در طول عمر این نهاد نیست. اما اگر بخواهیم میانگین بگیریم، نمره سپاه از تمام نهادهای جمهوری اسلامی با فاصله زیاد بالاتر است.

امروز هم اگر مسئولان عالی رتبه نظام هر لحظه اراده کنند، من ضامن که سپاه از تمام مسئولیت هایی که به دلیل ضعف سایر دستگاه ها در انجام وظیفه بر دوش دارد، در واگذاری آنها لحظه ای درنگ نکند.

پس اگر به ایران ایمان داریم و به امنیت و تمامیت ارضی آن معتقدیم، سپاه را تخریب و تضعیف نکنیم. من به این فرمایش امام راحل(ره) ایمان دارم که "اگر سپاه نبود کشور هم نبود"

و امروز هم همچنان معتقدم که اگر یک لحظه سپاه کنار برود اثری از ایران باقی نخواهد ماند.

ما حق داریم منتقد یا حتی مخالف نظام اسلامی باشیم، اما تضعیف و تخریب دستگاهی که بقاء ایران به بقاء آن گره خورده است کاری صواب به نظر نمی آید.

پس از موجودیت سپاه دفاع کنیم اگر به موجودیت ایران اعتقاد داریم.