ستاره شناسان در ابتدا تصویر می کردند با دو سحابی مجزا روبرو هستند و به همین دلیل آنها را NGC 2371 و NGC 2372 نامگذاری کردند. با این حال در نهایت مشخص شد که این جرم فضایی، یک سحابی منفرد با دو بال مجزاست.

همان طور که می دانید سحابی های سیاره نما هیچ ارتباطی به سیاره ها ندارند و در واقع یک حباب گازی پیرامون یک ستاره در حال مرگ هستند. این حباب گازی در فضای اطراف ستاره پراکنده می شود.

سحابی NGC 2371/2 زمانی تشکیل شده که ستاره ای شبیه خورشید به پایان عمر خود رسید. این ستاره در مراحل پایانی حیاتش به یک غول قرمز تبدیل شده و لایه های خارجی خود را به شکل گاز به اطراف پراکنده می کند. با کاهش جرم ستاره، فقط حباب گازی در اطراف ستاره در حال مرگ باقی می ماند. بقایای ستاره را می توان در مرکز تصویر دید: ستاره ای درخشنده بین دو بال گازی. البته این ستاره هنوز به شدت داغ است و دمای آن به بیش از 134 هزار درجه سانتیگراد می رسد.

دانشمندان ناسا می گویند ساختار این سحابی ستاره نما پیچیدگی خاصی دارد: «این سحابی پر از حباب های گازی متراکم، افشانه های پر سرعت در جهت های مختلف، و ابرهای در حال انبساط است که مواد تشکیل دهنده ستاره را در دو سمت به اطراف پرتاب می کنند.»

بخش هایی از این ساختار به خاطر تابش ناشی از ستاره می درخشد. این ستاره در حال مرگ به علت دمای بسیار زیاد، نور فرابنفش از خود ساطع می کند و باعث یونیزه شدن گازها و درخشش لایه خارجی می شود. این درخشش در الگوها و رنگ های متفاوت، زیبایی منحصر به فردی را به سحابی ها می بخشد.

البته ساختار پیچیده سحابی NGC 2371/2 پایدار نیست. طی چند هزار سال آینده، ستاره به تدریج سرد شده و به یک کوتوله سفید تبدیل می شود. در نهایت گازها درخشندگی خود را از دست می دهند و در سیاهی بی پایان فضای بی کران گم می شوند.