اصطلاح تآتر ابزورد نخستين بار توسط مارتين اسلين در يك مقاله مطرح شد .اين اصطلاح نه در آن زمان زمان و نه امروز يك اصطلاح عام نيست و در معاني متفاوت به كار مي رود . حوادث بي علت و منطقي كه معمولن از سر تصادف روي مي دهد، ناممكني نوميد كننده، تكرار در جريان ها و گفتاري كه عبث بودن را به همراه دارد ،شيفتگي هاي اغراق آميز در عشق و دوستي و انجام امور خاص فردي و جمعي از جمله معاني دريافت شده از اين نوع تياتر مي باشد . ابزورد چيزي جدا شدني از روان انسان ها نيست و به نوعي درونيات يك فرد يا يك گروه را مي رساند و بيان گر افراط و تفريط هاي روحي و رواني است . لحظاتي در تآتر ابزورد است كه بي معنايي كلام در تكرار هاي كلامي و گاه حركاتي به اوج مي رسد و تناقض هايي ايجاد مي شود كه معناي عميق "هيچ" را در خود به استتار دارد . آنتونن آرتور ميگويد " حركت كلام فيزيكي تآتر است ". در تآتر ابزورد از اين نگرش به خوبي استفاده شده، اگر با دقت به صحنه اي كه استراگون و ولاديمير در نمايش در انتظار گودو زمان را با جا به جايي كلاه هاي خود مي كشند و سعي در تغيير هويتشان دارند ..... اين خلا ايجاد شده به جان تماشاگر مي افتد و او را به سرحد جنوني مي رساند كه مي خواهد تسلط كامل بر زمان را در دست خود بگيرد و ايستايي و مرگ زمان را به شكلي وصف ناشدني در تآتر به انتظار بنشيند و به نوعي "در انتظار بودن " را دريافت و در وضعيتي ساخته شده قرار مي گيرند .

در مقاله يي مندرج در كتاب "مرگ گوودو" پير برونل اين آشفتگي نظام يافته را خاصيتي از تآتر امروز يا تئاتر معاصر و نو  مي داند. وي معتقد به اين است كه تآتر امروز چون از مواجهه خالق خود با جهاني كه در آن مي زيد زاييده مي شود، ممكن است محصور زمان واقع شود. او هم چنين مي گويد كه متقدين كم توقع براي تفسير آثاري چون در" انتظار گودو " و "عابر هوايي" ، فورن مسايلي مانند مرگ خدايا خالق اثر، آشفتگي هاي پس از جنگ  و جو آخر الزماني را پيش مي كشند، در صورتي كه به اعتقاد برونل تآتر نو در گرو" امروزگي" است و پرداختن به اين مسايل، تآتر را از بديع بودن، فاصله دار مي كند . به هر حال بايد گفت كه هنر حقيقي، هنري است كه در برابر زمان خود قد علم مي كند وبه عنوان يك سرمايه ي جهاني، رويكردي جهاني دارد . اين تآتر بايد زوال را در خود جستجو كند نه در عوامل بيروني ! در اين پيشتازي  خود نگري، " زمان" بي آن كه به نقش خود واقف باشد توسط خالق اثر و بيننده ها در حال از بين برندگي  است و دست به تخريب دروني و رواني اثر، خالق اثر و شخصيت ها و كاراكتر ها مي زند . نگاه به پشت سر اين اثر فروكاهندگي ِ" من " را بيشتر مي كند و تسريع مي بخشد . زمان در اين نمايشنامه هاي واقعي ابزورد باعث آن شده كه دو وجه اثر گذاري را در يابيم. وجهي كه هراس تكرار زمان انسان هاي نمايشي را به تكرر مي اندازد و ديگر اين كه تكرر رفتار انسان هاي رو به زوال ،باعث تكرار حركت در زمان مي شود .براي دريافت اين تكرار و تكرر بايد عميقن به  " من "‌هاي شبيه به هم و زمان هاي تكرار شده ي از گذشته تا امروز موجود در نمايشنامه ها به خوبي دقت شود ./ب