خبرگزاری ایسنا؛ «سایمون» نمایشنامه نویس و فیلمنامه نویس آمریکایی که با آثار کمدی اش چون «زوج ناجور»، «پابرهنه در پارک»، «پسران آفتاب» و «مرور کردن خاطرات ساحل» نام خود را به عنوان یکی از بزرگترین نویسندگان تاریخ آمریکا و تئاتر برادوی ماندگار کرده بود در بیمارستانی در شهر نیویورک و به اثر عوارض ناشی از ابتلا به بیماری ذات الریه در سن ۹۱ سالگی درگذشته است.

وی که بیش از شش دهه در عرصه سرگرمی فعال بود فعالیت خود را با اولین نمایشنامه موفقش به نام «بیا در شیپورت بدم» در سال ۱۹۶۱ میلادی آغاز کرد و به ندرت می شد زمانی از سال را یافت که یکی از آثار وی بر صحنه تئاتر، سینما و یا گاها تلویزیون نباشد.

با مروری بر آثار و نمایشنامه های نوشته «نیل سایمون» چون «پابرهنه در پارک»، «زوج ناجور»، «چریتی شیرین»، «عاقبت عشاق سینه‌چاک»، «زندانی خیابان دوم»، «مرور کردن خاطرات ساحل»، «گمشده در یانکر» و «خندیدن در طبقه بیست و سوم» با فهرستی از برجسته ترین آثار کمدی اواخر قرن بیستم میلادی در آمریکا رو به رو می شویم.

نمایشنامه «زوج ناجور» از جمله مهمترین آثار «سایمون» بود که اولین بار در سال ۱۹۶۵ در تئاتر برادوی به روی صحنه رفت و چند جایزه تونی برای وی به ارمغان آورد.

سه سال بعد فیلمی به اقتباس از این نمایشنامه با بازی «والتر ماتائو» و «جک لمون» ساخته شد و در سال ۱۹۷۰ میلادی یک سریال بلند تلویزیونی نیز بر اساس این نمایشنامه تولید شد.

کمپانی پارامونت در سال ۱۹۶۴ برای به دست آوردن حق ساخت فیلم سینمایی از نمایشنامه «زوج ناجور» مبلغ ۱۷۵ هزار دلار را تنها برای خلاصه ای ۴۰ صفحه ای به «سایمون» پرداخت.

«سایمون» در طول دوران فعالیت خود بیش از ۳۰ نمایشنامه نوشت و ۱۶ بار نامزد جایزه تونی مهم ترین جایزه در عرصه تئاتر شد و سه بار نیز این جایزه را برای بهترین نمایشنامه دریافت کرد.

وی همچنین در سال ۱۹۹۱ برای نگارش نمایشنامه «گمشده در یانکر» جایزه معتبر پولیتزر نمایشنامه را به خود اختصاص داد. کسب چهار نامزدی در جوایز سینمایی اسکار و همچنین جایزه «مارک تواین» تنها بخشی از افتخارات پرشمار «نیل سایمون» محسوب می شود.

همچنین یکی از سالن های تئاتر برادوی به نام «نیل سایمون» نامگذاری شده است و وی تنها شخص در قید حیاتی بود که چنین افتخاری نصیبش شده بود. در تاریخ پرفراز نشیب تئاتر برادوی هیچ نویسنده ای به اندازه «سایمون» غلبه و قدرت نداشت و آثار کمدی او برای بیش از نیم قرن در سالن های برادوی به روی صحنه می رفت.