"خاطرات تدریس "/ کفتر کاکل به سر های های

در سالهای نه چندان دور همزمان با پاییز که با خود نشاط آورده بود و قاصدک ها خبر از بازگشایی مدارس  می دادند... دیوار آجرنمای مدرسه ی شهید جاوید کازرونی هم به عشق دانش آموزانش سراسر شور و شوق شده بود.

روز اول مهرماه و جشن بازگشایی ، یکی از روزهای پرکار و سخت برای مدیر مدرسه می باشد. 

معمولاً در آن روز مدیر مدرسه پاسخگو سئوالات پی در پی اولیای دانش آموزان می باشد  او باید در مورد فضای کلاس درس بچه ها برای والدین توضیح دهد و هم زمان از شیفت بندی کلاس ها و چگونه انتخاب کردن  آموزگار دانش آموزان و همچنین سرویس مدرسه و برنامه کلاسی و و و .... اولیا را توجیه کند . 

در چنین حال و هوایی جناب مهندس حیسن آبادی شهردار وقت شهر برازجان به اتفاق آقایان جهانشیر محمودی و حسن قاسمی به مدرسه ما آمدند تا فصل بازگشایی مدارس و مهر ماه را تبریک گفته و به طریقی ادای احترام نموده  باشند

به پیشنهاد جناب شهردار از کلاس دوم بازدید کردیم.

آقای محمودی، با هنرمندی زیبای خودش شادی را به کلاس ارمغان آورده بود ...او از دانش آموزان سئوال می پرسید و بچه ها پاسخ می دادند . من مسرور می شدم ....و شهردار دست به کیف برای تقدیم جایزه.

جایزه هایش در حال اتمام بود... تا این که دانش آموزی به نام «محمد» که در سال گذشته بیشترین شیطنت ها را در مدرسه ام انجام داده بود با اصرار زیاد از آقای محمودی خواست تا از او هم سئوالی  بپرسد تا شاید از نمدِ آقای شهردار کلاهی نصیبش شود.

فکر دریافت جایزه ، آن هم از دست آقای شهردار، تمرکز محمد را بهم زده بود تا جایی که به پرسش ها اصلا  توجه نمی کرد.

محمد ، در پاسخ به چند سئوال ساده هم عاجز ماند.

آقای حسین آبادی، که به نیت او آگاه شده بود ، تصمیم داشت ایشان را از جایزه محروم نکند به همین علت از وی خواست تا یکی ازشعرهایی که در سال گذشته یاد گرفته است را بخواند.

محمد که غافلگیر شده بود بعد از کلی فکر کردن با صدای بلند خواند

«کفتر کاکل به سر های های ....این خبر از من ببر وای وای ... بگو به یارم ... که دوستش.....»

همین جا بود که خودم را به او رساندم و گفتم عزیزم دیگه نمی خواه شعر بخونی.. خودم دو برابر آقای شهردار بهت جایزه می دهم....

کلاس غرق خنده شد و من خیس عرق.

مسعود آتشی- فرهنگی بازنشسته

"خاطرات تحصیل"/ اولین روز مدرسه من

داشتم روپوش آبی مدرسه را می پوشیدم  دگمه هایش زیر دستان کوچکم می چرخید و لیز میخورد و بسته نمی شد وبا من لجبازی می کرد دلم شور می زد انگاری یکی داشت توی دلم رخت می شست دور یقه سفیدم راکه انداختم کمی حس رضایت کردم مادرم شانه به دست به اتاق آمد تا موهای زرد حلقه حلقه مرا مهار کند. ماشاالله دخترم به ... به .... صدای پدرم بود. همینطور که قاشق چایخوری را به لبه استکان می کوبید تصنیف زیبایی را هم زمزمه می کرد... یک شاخه گل من در کاشانه دارم.... دائم به برش حال پروانه دارم....... بالاخره مادر با کمک آب و شانه حلقه های طلایی موهایم را به دست گره های روبان آبی ای سپرد که روز قبل تهیه کرده بود . بعد کیف چرمی قهوه ای رنگم را که سگک طلایی اش برق خاصی داشت برداشتم، داشتم کفشهایم را می پوشیدم که با صدایی برگشتم، وایسا صبر کن. عمه بود که صدایم می کرد، درجا ایستادم صدای صلوات و دعاهایی که زیرلبی زمزمه می کرد شنیده می شد، صدای جلز ولز اسفند ها می آمد که با حرارت می ترکیدند و بوی خوششان به همراه دود سفید رنگی  در فضا می پیچید خودش درحالی که ازدود اسفند سرفه اش گرفته بود تکه زاغ سفیدی به دندان گرفته بود تا پس از خواندن دعا در آتش بیندازد و مرا از چشم زخم در امان بدارد و سپس قرآن لب طاقچه را برداشت و من با بوسیدنش به کوچه قدم گذاردم از دور هنوز صدای پدر می آمد ... آری این چشمان زیبا فرزند من.... هر دم به گیسویی سازد کمند من.

طلیعه بی غرض- مدیر آموزشگاه پسرانه مقداد

«شما معلمان و والدین  محترم می توانید جهت ارسال خاطرات تدریس خود یا تحصیل فرزندانتان، بهترین خاطره خود را به همراه عکس به دفتر نشریه اتحاد جنوب تحویل یا به شماره واتس آپ و تلگرام 09398733067 و09010788473  و یا ایمیل ettehadkhabar@gmail.com  ارسال نمایید تا درپایگاه خبری اتحادخبر و هفته نامه  اتحادجنوب نشر و چاپ شود.»