حسین جعفری:

در هر شهر ودیاری رعایت اصول بهداشتی و تامین سلامت شهروندان فرض و واجب بر همه ی اقشار است؛ از تک تک شهروندان گرفته تا مسؤولان همه ی دستگاه ها و حتی مهمانان و تازه واردان موقتی.
چرا که گفته اند: « دانه ای سیب فاسد صندوقی از سیب را ....» دفع زباله از هر نوعی( خانگی، کارگاهی، بیمارستانی ونخاله های ساختمانی و...) اگر به شکل صحیح و علمی و در جا ومکان مناسب دفع و امحا نشود چیزی طول نمی کشد که عواقب غیر قابل جبران ایجاد می کند.
دفع زباله که از ضروریات روزمره است کاری سخت و طاقت فرساست  اما کارکنان و برنامه ریزانی دقیق، دلسوز وبسیار پاکیزه می طلبد و در همین جا از زحمت های شبانه روزی کارکنان زحمتکش شهرداری به ویژه بخش لوجستیک و اکیپ های غیور دفع زبانه بسیار تشکر کرده و برای همه ی آن عزیزان آرزوی سلامتی و بهروزی دارم.

مستحضرید که دربسیاری از کارها و مشاغل که ظاهر کار پاکیزه و بهداشتی نیست نه بدین معناست که انجام دهنده ی آن با بهداشت و پاکیزگی بیگانه است بلکه از نظر روحی و روانی عکس این است به عنوان مثال کسی که دست و دلش به این می رود که زباله ها را جمع کند بیش از کسان دیگر به پاکیزگی و بهداشت علاقمند است وبه همین دلیل داوطلب می شود که هر چه زودتر ناپاکی را بزداید و پاکیزگی و بهداشت را ایجاد کند و در حفظ سلامتی و بهداشت خود دقت بیشتر دارد ولی اگر افرادی در چنین مشاغل وارد شده که از بد حادثه و اتفاقی و ناخواسته و... بوده و آداب و تجهیزات لازم را در مواجهه با کارهایی که بهداشت را تهدید می کند؛ به کار نگیرند ممکن است سلامتی خود ودیگران را به خطر اندازند، به عنوان مثال پزشکان و پرستاران که شبانه روز در بیمارستان ها با انواع مریضی های خطرناک و مسری مواجه هستند باید با تجهیزات لازم و دقت کافی در معالجه و مراقبه های بعدی بکوشند و گرنه خود ودیگران را نیز مبتلا می سازند.
 هر شهر مثل بیماری است که زباله ها اجزا و اندام فاسد و مهمل آن است و اکیپ های دفع زباله پزشکان و پرستارانی هستند که شبانه روز زحمت می کشند تا این اجزا و اعضای فاسد شده را از بدن این بیمار به طرز صحیح و علمی جدا سازند و همانطور که یک پزشک بخش های فاسد شده و غده های چرکین را وقتی از بدن بیمار در آورد در ظرف های مجهز و سر بسته قرار می دهد و افرادی مسؤولند این بسته ها را از بیمارستان خارج  کنند و در جاهای معین دفع و امحا نمایند تا مگر در تماس با کسی دیگر قرار نگیرد؛ اکیپ های دفع زباله هم باید با لباس و دست کش های مخصوص زباله ها را جمع کرده واز سطح شهر دور سازند و در مکانی معین با انتخاب قبلی بر اساس برنامه ریزی های محیط زیستی و آسیب شناسی علمی دفع و امحا کنند. 

حال پرسش این است که در شهر ما برازجان تا چه حد این مهم  مورد توجه است و ما شهر وندان و عزیزان مسؤول در انجام این کار خطیر چقدر به وظایف خود عمل می کنیم.
1- آیا ما شهروندان زباله های خود را با رعایت کامل اصول بهداشتی و در کیسه های محکم زباله هر شب در وقت مناسب و در جای مخصوص که دور از دست رس حیوانات ناقلا و موزی باشد؛ قرار می دهیم و مواظبت های بعدی را تا صبح روز بعد و آگاهی از دفع آن انجام می دهیم ؟ یا این که فقط آن را کناردر منزل و بعضا در سطح کوچه و خیابان پرت می کنیم ! وغافل از این که :«شهر ما خانه ی ماست »
2- آیا زباله های خطرناک بیمارستانی در ظرف های محکم و سر بسته و به صورت کاملا ایمنی از بیمارستان توسط افرادی آگاه و دلسوز خارج می شود و در جایی مخصوص و با روشی صحیح امحا می شود؟
3- آیا محل  دفع زباله های عمومی شهر آسیب شناسی لازم شده و مواردی مثل فاصله آن تا شهر، جهت آن نسبت به شهر و دیگر موارد ضروری رعایت شده است؟

موارد نخست و دوم را به خود شهروندان عزیز و مسؤولان بیمارستان های شهر وا می گذارم ولی مورد سوم را طی یک پژوهش میدانی و مشاهده ی شخصی نگارنده به سمع و نظر شهروندان عزیز می رسانم و در همین جا با تشکر وسپاس مجدد از همه زحمت کشان و مسؤولان به عرض می رساند در این نوشته قصد هیچ گونه جهت گیری و یا خدای ناخواسته نشان دادن ضعف و یا کم کاری دستگاهی را ندارم ومنظور، خاطر نشان کردن موضوع در جهت بهبود کیفیت و رعایت بیشتر و بهتر بهداشت و سلامتی است.

 حدود پنجاه سال پیش آخرین نقطه ی برازجان از سمت شمال ( محله ی حسین آباد ) کارخانه ی گچ مرحوم حاج سید باقر راهداری و پمپ بنزین سابق و از سمت جنوب  خانه ی بهداشت ( آخر دره ی بازارماهی فروشان ) و از سمت مشرق دبیرستان فردوسی ( با فاصله ی دویست الی سیصد متر از آخرین خانه ی شهر) و از جهت مغرب چهار راه علی آباد به طرف دهقاید و گاراژ پهلوون بود.
 آن موقع زباله های شهر را در همین شیاری می ریختند که اکنون می ریزند ولی آن زمان چند کیلومتر با آخرین خانه ی شهر از سمت شمال فاصله داشت ولی حالا چطور؟ اگر گاوداری ها و کارگاه های که در لبه ی این گودال هست که در تماس مستقیم با زندگی شهروندان است هم به حساب نیاوریم فاصله ی محل دفع و امحا ی زباله تا آخرین منزل مسکونی از شهرک « خانه ی کارگر» به زحمت، چند صد متر می شود و اگر نخاله های ساختمانی را هم نوعی زباله به حساب آوریم ( البته خطرناکترین نوع زباله است به دلیل این که این نخاله ها حاوی گل های نمناک پی ساختمان و دستشویی و حمام و پر از میکروب های انواع بیماری است ) در محله ی خانه ی کارگر و بسیاری محله های دیگر مثل فرهنگ شهر و شهرک امام (ره) و محله های جنوب و مشرق ( کنار دره آردو ) یک سمت کوچه منزل مسکونی و سمت دیگر محل ریختن نخاله های ساختمانی است.
این موضوع هم به جای خود که محل فعلی دفع زباله بی توجهی و نادیده گرفتن یک محل باستانی موسوم به «تمب گرو» است که طبق نظر مورخین و تاریخ دانان شهر این محل و تپه های اطراف جای باستانی شهر برازجان و بخشی از شهر باستانی «تااوکه » است که باید به عنوان میراث باستانی در این منطقه حفظ شود .
خطر بزرگتر این است که محل دفع زباله فاصله ای اندک با مخزن آب شرب که بر تپه ای مشرف به شهر و در سمت ورود لوله ی اصلی آب رسانی جهت ایجاد فشار، قرار دارد و نگارنده خود بارها دیده ام که کرکس های لاشخور پس از جستجوی آذوقه در زباله ها بر فراز این استخر سرپوشیده جهت استراحت تجمع کرده اند و یا بر تپه های اطراف این مکان پرسه می زنند و فضولات آن ها دیده می شود.
 که در صورت نبودن محل دفع زباله در این نزدیکی این موجودات هم به این مکان نزدیک نمی شدند.

انتخاب این محل برای دفع و امحا ی زباله هر چند قدیمی بوده، اکنون شهر به آن نزدیک شده؛ علاوه بر این سمت و سوی آن نیز غیر علمی است  چراکه این نقطه درست در شمال شهر واقع است و در فصل پاییز و زمستان بیشتر اوقات جهت باد، شمالی – جنوبی است و همواره بوی بد ناشی ازبه هم زدن زباله ها و خاکبرداری لودرها و بلدوزرهای دستگاه دفع و امحای زباله و همچنین بوی بد مدفوع که از تخلیه ی چاه های توالت ها در این محل تخلیه می شود به همراه بادهای شمالی به ویزه عصرها و شب ها مشام مردم اکثر محله ها( خانه ی کارگر، نیروی انتظامی، شهرک، نیایش، فرهنگیان و...) را آزار می دهد و بیماری زاست و بسیار خطر آفرین.

نتیجه:
1-فاصله ی این محل تا شهر بسیار کم شده است.
2- سمت قرار گرفتن محل دفع زباله نسبت به شهر غیر علمی است.
3-جهت محل دفع زباله و استخر فشار آب شرب یکی است و فاصله ی این دو بسیار کم