زهرا سعدآبادی

در روزهایی که جهان پر از اخبار ناگوار است، ذهن آدم‌ها پیش از ساعت کاری آشفته می‌شود. کارکنان با نگرانی از خانه بیرون می‌آیند، پیام‌ها و شبکه‌های اجتماعی بی‌وقفه از ناامنی و ناپایداری می‌گویند، و مدیران…؟ آن‌ها در نقطه‌ای ایستاده‌اند که همه به سمت‌شان نگاه می‌کنند.

در چنین شرایطی، مدیریت دیگر فقط «پیش‌برد اهداف» نیست؛ بلکه تبدیل می‌شود به هنر حفظ انسجام روانی تیم، مهارت در برقراری امید و قدرت تصمیم‌گیری در فضای ابهام.

شما به‌عنوان یک مدیر، در روزهای پرتنش باید از خود بپرسید:
    •    آیا من منبع آرامش هستم یا انتقال‌دهنده‌ی اضطراب؟
    •    آیا تیم من مرا به‌عنوان یک تکیه‌گاه در بحران می‌بیند یا من نیز مانند آن‌ها سردرگم مانده‌ام؟
    •    آیا به اندازه کافی «حضور مؤثر» دارم، یا صرفاً «تلاش برای کنترل شرایط» می‌کنم؟

:white_check_mark: چند توصیه کاربردی برای مدیران در روزهای ناپایدار:
    1.    گفت‌وگو را زنده نگه دارید، نه گمانه‌زنی را.
بی‌خبری بیشتر از بدخبری اضطراب ایجاد می‌کند. بهتر است در بازه‌های مشخص، صادقانه و بدون بزرگ‌نمایی با تیم صحبت کنید.
    2.    همدل بمانید، اما نگران نباشید.
نقش شما این نیست که اضطراب تیم را به دوش بکشید؛ بلکه باید فضای امنی فراهم کنید که احساسات پذیرفته شوند، اما در آن نمانند.
    3.    به رفتار خود دقت کنید، بیشتر از کلمات.
آرام‌ماندن، لبخند زدن، برنامه داشتن، منظم بودن و مهربانی در رفتار، از هزار جمله‌ی انگیزشی مؤثرتر است.
    4.    کار را معنا ببخشید.
در بحران، انسان‌ها به دنبال معنا می‌گردند. به تیم خود کمک کنید بفهمند که چرا بودن، تلاش‌کردن و مفید بودن در این شرایط، اهمیت دارد.
    5.    خودتان را بازیابی کنید.
مدیری که خودش خالی شده، نمی‌تواند کسی را پُر کند. چند دقیقه سکوت، تنفس، گفتگو با یک همراه قابل اعتماد یا کوچ و مشاور حرفه‌ای، نیروی شما را تجدید می‌کند.

⸻

:sparkles: و به یاد داشته باشیم:
مدیریت در روزهای آرام، مدیریت نیست؛ بلکه نگهداری است.
اما مدیریت در روزهای ناآرام، یعنی ساختن، رهبری، و نشاندادن شجاعت انسانی در میانه‌ی آشوب.