امید دریسی

اقدام عجیب «به وقت بهشت» که در فومن افتتاح شده است نمایی از پل صراط، شب اول قبر، نکیر و منکر و به واقع در نگاه برخی «جهنم» را توصیف می‌کند و در شبکه‌های اجتماعی بازتاب گسترده‌ای داشته است. به زعم نویسندۀ این سطور رفتاری نابخردانه که از سوی بخشی از عوامل حکومت و معطوف به امر دین سر زده است کم‌تر سنخیتی می‌توان با آن به مهر لایزال الهی پیوند زد. آیا واقعاً دین با توشهٔ آخرت آمد که از دنیا بترساند؟ جرقهٔ این جستار کوتاه نیز به همین جهت است و اگر چه رسانه‌ها به قدر مکفی بدان پرداخته‌اند ولیکن هنوز جای پرداختن دارد.

برای یک بار هم که شده تو پیروز این میدان باش و برای نسل نو جذاب و زیبا جلوه کن و به جای بگیر و ببند و تهدید و تحدید و تنظیم قانون از پیش مردود شدهٔ حجاب و عفاف و بازنمایی از آتش و دود و شلاق و جهنم، مطابق با آموزه‌هایی که در چارچوب ادیان وجود دارد بیا و در باب «پاداش و عقوبت» که وعدهٔ آن در قالب «بهشت و جهنم» از سوی خداوند آمده و تمامی پیامبران الهی نیز برای همین مبعوث شده‌اند بهشت را بساز، مشوق باش، پیام‌آور شادی شو و گُل و نوازش تقدیم کن نه شلاق و آتش! کار سختی‌است؟

دست‌اندرکاران «به وقت بهشت» با چنین صحنه‌هایی که در این کار به اصطلاح فرهنگی خلق کرده‌اند با خود نگفته‌اند کودکانی که قرار است به این محل آورده شوند چگونه باید با «خدای مهربان» آشنا شوند؟ از دلِ این صحنه‌ها می‌توان مبلغ «محبتِ ابدی خدای بخشنده» بود؟
هنر همهٔ پیام‌آوران الهی در ادیان این بوده که  مردم را از دنیا و در دنیا نترسانده‌اند، اگر از آخرت ترسانده‌اند ولیکن وجههٔ پر رنگ دعوت‌ها همیشه «پاداش ویژه» و سکنی گزیدن در بهشت برین بوده است.
آیا از دل ادیان فقط آتش و خون و شلاق سر برآورده است؟! حال که دین، پاداش اخروی را موکول به دنیایی دیگر و فرا زمینی و از طرف خداوند کرده است برای یک بار هم که شده تو پیروز این میدان باش و پاداش دنیوی را نیز که قابل دست‌رسی و آنی است اعطا کن آن‌گاه نتایج خارق‌العادهٔ این حرکت را هم ببین. حکومت‌های منتسب به دین باید برابر با همان هنر ادیان و در خط پیام‌آوران الهی حرکت کنند و تشخیص جذب پاداش‌های دینی را به خود فرد وا گذارند نه بر عهدهٔ ترس و تهدید و تحدید و جریمه و شلاق و آتش.
به زبان ساده‌تر ما در امر دین با «عرضه و تقاضا» روبه‌رو هستیم. وقتی مشاهده می‌کنیم که بخش اعظم انسان‌های روی کرهٔ زمین دین‌دار هستند بدین معناست که ادیان کالایی برای عرضه در چنته داشته‌اند و تقاضا هم وجود داشته است چه بسیار. نگرانی‌ام اما از این جهت است که نکند متولیان در حوزهٔ دین در ایران با عمل‌کرد غیر قابل قبول مابین «عرضه و تقاضا» ناتوان جلوه کنند و در نهایت با عدم توازن موجب دین‌گریزی خاصه در نسل نو شوند که تا حدودی شده‌اند.
بستر جامعه را آیا باید به سمتی حرکت دهیم که از دلِ آن رعب و وحشت به نمایش در آید و بین نسل نو و دین فاصله زاده شود یا این که کالای مورد نظر جذاب و خواستنی جلوه کند؟ به گمانم که پرسش ساده‌ای است.