محمد جعفر نجدی

پنجشنبه ۱۸ اردیبهشت ۴۰۴ در آمیخته بود با برگزاری آیین پاسداشت گویش دشتستان که همزمان است با سالکوچ شاعر بزرگ مانا یاد فرج اله کمالی روز ویژه ای بود در سررسید ادبیات و هنر دشتستان که در خشت برگزار شد.

چرا می گویم ویژه؟
از یک سوی نام فرج اله کمالی کافیست تا هر برگی از دفتر ادبیات ویژه شود و از سوی دیگر برگزاری آیینی که در آن چهره هایی را می بینی که
هر کدام وزن سنگینی دارند در ادبیات و هنر
از دورترین نقطه دکتر غوریانی از دیار تربت جام عبدالله عبدی بزدی خوشنواز با دوتار ش و ایرج سامانی شاعر تا دیار شعر و کلمه نور آباد و ممسنی دکتر نگین تاجی و انصاری تا دیار خودمان که دکتر سیاوش جعفری، دکتر معتمد، دکتر عابدی که نیاز به معرفی ندارند شاعران گویشی سرا محمد غلامی سید طالب هاشمی مهدی شیخیانی کاوس کمالی و...
البته که این یک روی سکه ی آیین پاسداشت گویش دشتستان که-توسط پاتوق دشتستانی ها به همت رضا حسینی از دور ترین نقطه برگزار می شود- بود.
روی پنهان و البته درخشان همراهی هنرمندانی مانند آقای عبدالحسین بنافیان سرکارخانم شیرین محمد کرمی و سرکار خانم دهقان و همچنین هنرمند جوان و خوشنویس آقای حامد شاه حسینی، که با کارهای هنری و ارزشمندشان و تابلوهای فاخری که آفریده بودند  سربلندی آیین را رقم زدند و هنرشناسان را به تحسین واداشتند.

در این آیین از دو شاعر گویشی سرا دکتر منوچهر بایندری و این شاگرد ادبیات(محمد جعفر نجدی) تجلیل شد.

نکته مهمی که در این آیین چشم بسته به چشم می آمد همراهی عاشقانه و بقولا دلی دست اندر کاران برگزار کنندگان، هنرمندان، شاعران و استادان فرهیخته بود. آقای حسینی اگر عاشق این کار نبود از آلمان خود را به این مراسم نمی رساند. کاری که عشق در آن جاری می شود هم سودمند است هم زیبا.  
اما چرا این حرکت که به پنجمین سالش رسیده مهم است.
یادم نمی آید در چه کتابی نقلی از یکی از زبانشاسان بزرگ خواندم که گفته بود: بزرگترین خسارت بشر نابودی یک زبان و یا گویش است کافیست کمی به این گفته بیندیشیم تا به اهمیت پاسداشت گویش پی ببریم. گویش ما که ریشه در فارسی کهن دارد به دلایل مختلف زبانش را فشرده کرده و موجزتر نموده و به شکل ذاتی در راستای یکی از مولفه های شعری حرکت کرده برای واژه سازی طبیعی ترین شکل زبان را انتخاب می کند  و پر از نام آواست. شاید بتوان گفت که بخاطر همین نزدیکی به طبیعت گویشی ست زمینی و رابطه اش با طبیعت بی واسطه دغدغه هایش هم که در شعر به نجوا در می آید طبیعی ست زیستگاه این گویش فرهنگ کرمجوش و گیرای جنوب ست.
خوشا به حال دشتستان که کمالی را داشت و دارد خوشا به حال حیات داود که ایرج شمسی را داشت و دارد.
 نکته ای که می تواند درسی باشد برای ادامه دهندگان کنار هم بودن این دو نام است. با هم بودن و دوستی این دوشاعر و حشر و نشر شعریشان عاملی بود در افزایش توان شعر تنگا تنگ کردن رابطه ی شعر و مخاطب و از هر سویی به نفع شعر گویشی این دست در دست هم بودن کمک می کند به ادامه و نیازیست که به نظر می آید توجه کافی به آن نشده.

سپاسگزاری فراوان دارم از همه عزیزان به ویژه سید طالب هاشمی و پسر بزرگوارشان سید جعفر هاشمی که میزبانی شایسته ای داشتند و البته قدردان دوستان عزیزم دکتر سیاوش جعفری و سیاوش قائدی که برایم سنگ تمام گذاشتند.

به امید روزهای روشن

۴٠۴/۲/۱۹

نقاش: عبدالحسین بنافیان
اهدایی به شاعر گرانقدر آقای نجدی